Στην Ευρώπη με Μοτοσυκλέτα - Συνοπτικότατα

Παναγιώτης Λαμπρόγιαννης - 2012

Συχνά (ευτυχώς, ακόμα) επαναλαμβάνονται οι ίδιες ερωτήσεις κάποιου που ετοιμάζεται για το πρώτο καλοκαιρινό ταξίδι στην Ευρώπη, (αν και όχι απαραίτητα πρώτο, ούτε απαραίτητα καλοκαιρινό): πώς γίνεται, πού να πάω, πού να μην πάω, από πού να πάω, τι να πάρω μαζί μου, πρακτικές, κόστη, προτάσεις, κλπ. Σκέφτηκα εδώ και καιρό ότι καλό θα ήταν κάποιος (εγώ...) να μαζέψει και κάπως να οργανώσει αυτή την πληροφορία.

Ξεκινώντας, το φανταζόμουν 3-4 σελίδες και να φεύγει με email. Στην πορεία έχει προκύψει υλικό που μοιάζει με mini βιβλίο. Τι θα το κάνω? Θα δούμε...

Για αρχή: Για τα οδικά ταξίδια στην Ευρώπη, θεωρώ απολύτως προτιμότερη μια χαλαρή αλλά τελικά αποτελεσματική προσέγγιση:

Πάρτε από νωρίς ένα χάρτη και έναν οδηγό για τους τόπους που θέλετε να ταξιδέψετε. Διαβάστε έστω και διαγώνια τον Οδηγό και διαλέξτε χοντρικά τη διαδρομή και τούς σημαντικούς σταθμούς. Δεν χρειάζεται ακρίβεια. Ούτε GPS.

Το www.viamichellin.com είναι καλή επιλογή για βοήθεια. Μην κάνετε καμία κράτηση για διανυκτέρευση, παρά μόνο σε πολύ μεγάλες πόλεις (κι αυτό παίζεται). Κάθε βράδυ, προγραμματίστε με σχετική ακρίβεια, μια ή το πολύ δύο επόμενες μέρες.

Σχεδόν με οποιοδήποτε μηχανάκι (πάνω από 400cc), υπολογίστε σε αυτοκινητόδρομους άνετα 500 -700 km την ημέρα (που αν υπάρχει λόγος γίνονται και 1.000) και σε δευτερεύοντες 300-500km, ανάλογα με το ανάγλυφο και τους δρόμους. Επειδή κάποιες μέρες θα κάνετε πολλά, κάποιες λιγότερα και κάποιες καθόλου χιλιόμετρα, ένας μέσος όρος ανάμεσα στα 300 και τα 350km ανά ημέρα είναι εφικτός.

Ξεκινάτε σχετικά νωρίς (08:00 με 09:00 στο δρόμο). Διατηρείτε 130-150km max στον αυτοκινητόδρομο και τα όρια στους μέσα δρόμους.

Κάνετε μικρές ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΕΣ στάσεις κάθε 2-3 ώρες (συνδυασμένες με ανεφοδιασμό σύνολο 20-30 min) και μια μεγαλύτερη στάση για φαγητό το μεσημέρι (45min ή 2-3 ώρες αν το συνδυάσετε με κάποια πόλη ή αξιοθέατα).

Φροντίστε νωρίς το απόγευμα να ξέρετε την περιοχή της διανυκτέρευσης και να έχετε φτάσει εκεί 1- 2 ώρες πριν νυχτώσει. Φτάνοντας, ρωτήστε για Camping / ξενώνα / ξενοδοχείο, σε σταθμούς του αυτοκινητόδρομου ή βγαίνοντας στο πρώτο χωριό. Σχεδόν αποκλείεται να μη βρείτε αυτό που σας κάνει, σε ακτίνα 5 -20 km. Βγείτε το βράδυ πεζή και χαρείτε το μέρος. Πρόβλημα επιλογής ή εξυπηρέτησης για ύπνο κι ακόμα περισσότερο για φαγητό, θα έχετε μόνο αν φτάσετε μετά τις 9 το βράδυ!

Πρόβλημα διαθεσιμότητας ίσως υπάρξει σε μεγάλες πόλεις ή αν συμπέσετε με κάποια

διοργάνωση (έκθεση - φεστιβάλ κλπ ). Αν δεν έχετε συγκεκριμένους λόγους, απλώς ψάξτε 20-30 km πιο πέρα.

Οι προκαταβολικές κρατήσεις μπορεί να δίνουν κάποια (τελικά μόνο ψυχολογική) ασφάλεια, αλλά, σκεφτείτε τι θα γίνει αν για κάποιο λόγο(τεχνικό πρόβλημα, Η γκόμενα ή απλό hung-over), βγείτε 1 - 2 μέρες εκτός προγράμματος. Θα έχετε αλυσιδωτό πρόβλημα με όλες τις κρατήσεις και κάποιες θα είναι προ-πληρωμένες (χάλια...)

Προσωπικά, με περισσότερες από 300 ή 350 ανάλογες διανυκτερεύσεις ως τώρα, από το Palermo ως το Βόρειο Ακρωτήρι και από τη La Corunna ως την Μαύρη Θάλασσα και την Κωνσταντινούπολη (σχεδόν κάθε βράδυ αλλού), δεν θυμάμαι πάνω από 2-3 φορές, κάποια δυσκολία, (που κι αυτή εύκολα ξεπεράστηκε). Όσο για το κόστος, για 2 άτομα και 1 μηχανή, υπολογίστε 100-130€ τη μέρα, που κατεβαίνει εύκολα και κάτω από 100στάρικο. Αφήστε ανοιχτό το παράθυρο στην έκπληξη του ταξιδιού και καλά χιλιόμετρα.

Για βαριά οργάνωση με πολλές λεπτομέρειες, δείτε παρακάτω.

Για ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες και κυρίως για κουβέντα: Παναγιώτης:

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Το ταξίδι είναι καθαρή διασκέδαση ή ο υπέρτατος πλούτος?

Είναι η προετοιμασία, η διαδρομή, ή ο προορισμός?

Μήπως είναι τελικά η ανάμνηση?

Είναι πάνω από όλα εκείνος ο ευρύτερος ορίζοντας που αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μόνο τη στιγμή που τον αντικρίζεις, βγαίνοντας από μια στροφή.

Και κάποιες φορές ακόμα αργότερα, σε μια ανύποπτη στιγμή συνειδητοποίησης.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ:

Είναι περισσότερη ΧΑΡΑ.

Γιατί ταξιδεύεις και βλέπεις πράγματα, κινούμενος με το αγαπημένο σου μέσο, που είναι χαρά από μόνο του. Γιατί πλαγιάζεις στις στροφές, και σε κάποιες στροφές / στιγμές σου κόβεται η ανάσα.

Γιατί σε χαιρετάνε και χαιρετάς τους απέναντι, που δεν σε ξέρουν και μάλλον δεν θα τους γνωρίσεις ποτέ, κι αυτό σε κάνει να χαμογελάς, κάθε φορά έκπληκτος και κάθε φορά λίγο συγκινημένος...

Γιατί, μπορεί να μην το παραδέχεσαι, αλλά αυτό είναι ότι κοντινότερο στα παιδικά κι εφηβικά σου παιχνίδια έχεις κρατήσει...

Είναι περισσότερη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Γιατί η μοτοσυκλέτα είναι πρώτα από όλα ελευθερία και αμεσότερη επαφή με τα πράγματα γύρω σου.

Είναι περισσότερο ΑΓΧΟΣ.

Γιατί με τη μοτοσυκλέτα, είσαι εκ των πραγμάτων περισσότερο εκτεθειμένος σε κάθε εξωτερικό παράγοντα (καιρικές συνθήκες, κινδύνους στο δρόμο, βλάβες, κλοπές κλπσκ...) και αυτό, είναι ταυτόχρονα το αντικείμενο και το τίμημα της ελευθερίας...

Έχει κάποιες, ελάχιστες, ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ.

Εκτός από διάθεση, χρειάζεται ΧΡΟΝΟΣ, ένα στοιχειώδες BUDGET, ΒΑΣΙΚΑ ΑΓΓΛΙΚΑ και μια αξιόπιστη ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ μεσαίου κυβισμού και πάνω.

(Αν και τίποτα δεν είναι απόλυτο: στο Βόρειο Ακρωτήρι συνάντησα 2 πιτσιρικάδες με 50άρια παπιά 25ετίας, (!) που είχαν διανύσει από την Ολλανδία ως εκεί κάπου 4.000km, αποκλειστικά από δευτερεύοντες δρόμους, με τελική 40km/h και μεταφέροντας εκτός από όλα τα ρούχα που μπορείτε να φανταστείτε, πλήρη εξοπλισμό camping, γκαζιέρες κατσαρόλες κλπ. Και μισό παπί ανταλλακτικά...

Και είχαν άλλα τόσα για πίσω...

Όλα ξεκινούν ΚΑΙΡΟ ΠΡΙΝ, με την ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΟΧΟΥ.

Από ένα παιδικό απωθημένο, από μια άσχετη συζήτηση, από μια εικόνα, από μια πληροφορία για έναν αγώνα ή μια συναυλία. Η χαρά του ταξιδιού ξεκινάει με το «θα ήθελα...» και με την πρώτη γραμμή στο χάρτη. Το όνειρο αρχίζει να παίρνει σχήμα... ΟΚ, μ' αρέσει. ΘΕΛΩ! Και τώρα?

ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ:

Διαλέγω ΠΑΡΕΑ:

Σκέφτομαι σοβαρά αν θέλω να πάω μόνος, με συνεπιβάτη ή με παρέα κι άλλων αναβατών - μοτοσυκλετών.

Μόνος,

δεν διαπραγματεύομαι με κανένα το ρυθμό μου, τα κέφια μου, την όποια αλλαγή στο σχέδιο. Είμαι μόνος με τη μοτοσυκλέτα και το δρόμο. Δεν χάνω χρόνο, (ή μάλλον, ξοδεύω το χρόνο μου όπως γουστάρω ΕΓΩ!) και αν θέλω, μπορώ να πάω πραγματικά πολύ μακριά. Έχω βέβαια «εχθρό» τη μοναξιά και τον κακό εαυτό μου...

Με συνεπιβάτη,

έχω το απόλυτο αντίδοτο στη μοναξιά, μοιράζομαι εικόνες, εντυπώσεις, συναισθήματα, μπορώ σχετικά εύκολα να συντονιστώ και να διαπραγματευτώ οποιαδήποτε αλλαγή στο σχέδιο. Μπορώ να είμαι αρκετά αποτελεσματικός και νοιώθω περισσότερη ασφάλεια αλλά και δέσμευση. Όσες μέρες διαρκεί το ταξίδι θα είμαι διαρκώς με το συνεπιβάτη μου, χωρίς εναλλακτικές, διαφυγές ή υπεκφυγές κι αυτό συχνά δεν είναι απλό. Ακόμα και «δοκιμασμένα» ζευγάρια ή φίλοι δεκαετιών, σπάνια έχουν βρεθεί συνεχώς, για μέρες 24 ώρες το 24ωρο μαζί, και αυτό μπορεί να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις.

Με μεγαλύτερη παρέα

Τα πράγματα αλλάζουν σημαντικά. Άτομα με διαφορετικές καταβολές, διαφορετικά αιτήματα, διαφορετικά μέσα, διαφορετικές αντοχές και ανοχές, διαφορετικά γούστα και κέφια, πρέπει να συνυπάρξουν αποτελεσματικά σε μια ομάδα που καλείται να υλοποιήσει ένα κοινό πρόγραμμα (το οποίο, σε μεγάλο βαθμό θα διαμορφώνεται και εν κινήσει), χωρίς εγκατεστημένη ιεραρχία και χωρίς άλλο κίνητρο πέραν της διασκέδασης.

Θα δουλέψει?

Όποιο σενάριο και αν επιλέξετε, καλή είναι μια δοκιμή, τουλάχιστο για 2-3 μέρες στην Ελλάδα και με όσο γίνεται πληρέστερη προσομοίωση. Μόνος μπορεί να μην αντέξεις ούτε μέχρι τα Καμένα Βούρλα, για καφέ και πίσω. Αλλά και με παρέα δεν είναι απλό: Στη συνεχή συμβίωση, η γκρίνια αποκτά άλλες διαστάσεις, ο επικίνδυνος οδηγός, ο ανεξέλεγκτος πότης, ο ανίκητος χαζός, ή ο κρυφο- συμπλεγματικός ηγετίσκος, βρίσκουν ξαφνικά τον χρόνο για να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους. Με την ασυμβατότητα χαρακτήρων όμως, θέλει κάτι παραπάνω από χρόνο για να βρείτε εργαλεία συνύπαρξης (και αν υπάρχουν).

Και μαζί και χώρια...

(Στο ταξίδι, όχι στο test), καλλιεργείστε και αφήστε ανοιχτό το ενδεχόμενο της ανεξάρτητης παράλληλης κίνησης (για κάποιες μέρες): Πάμε μαζί ως την πόλη Α, το πρωί χωρίζουμε και ξαναβρισκόμαστε στο ίδιο βράδυ, ή 3 μέρες αργότερα στην πόλη Β. Η αποσυμπίεση έχει συνήθως ευεργετικά αποτελέσματα. Προϋπόθεση: κάθε μοτοσυκλέτα πρέπει να μπορεί να κινείται απολύτως αυτόνομα και να μπορεί να ακολουθήσει ένα προκαθορισμένο σχέδιο (αυτόνομα οικονομικά, βασικά Αγγλικά για επικοινωνία, χάρτες, ικανότητα πλοήγησης, κατασκηνωτικά υλικά κλπ).

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ 1 - ΘΕΩΡΙΑ

Το ΒΑΣΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Συγκεντρώνουμε όσο γίνεται περισσότερες πληροφορίες:

Από το internet, από βιβλία, ταξιδιωτικούς οδηγούς, περιοδικά, από μαρτυρίες, από ντοκιμαντέρ, από παντού. Κόλπο: Κρατάμε σε ένα σημειωματάριο κάθε «άχρηστη» άκρη για κάθε πιθανό ή απίθανο μελλοντικό κουβάρι: από τη διεύθυνση και το ωράριο ενός ανεπίσημου μουσείου μοτοσυκλέτας στο Γιβραλτάρ που μας γυάλισε σε ένα περιοδικό ως το όνομα του «καλού» coffee-shop στο Άμστερνταμ που το θυμάται με νοσταλγία ο «ειδικός» γείτονας, ή το site κάποιου που συναντήσαμε το χειμώνα στο Λαύριο αλλά τα καλοκαίρια οργανώνει whale watching με παλιό φαλαινοθηρικό στην Βόρεια Ισλανδία. Όταν έρθει η ώρα, μπορεί και χρόνια αργότερα, αυτά θα κάνουν τη διαφορά!

Ποιόν ΧΑΡΤΗ? Ποιόν ΟΔΗΓΟ?

Σε ένα ταξιδιωτικό βιβλιοπωλείο, ζητάμε να δούμε χάρτες για όλες τις χώρες, περιοχές - στόχους. Η εμπειρία λέει ότι μια κλίμακα 1:1.000.000 (1cm στο χάρτη = 10km στο δρόμο) είναι μια χαρά. Αν σκοπεύουμε να εμβαθύνουμε περισσότερο σε μια περιοχή, διαθέτοντας χρόνο για πολλά τοπικά χιλιόμετρα ή αντίστοιχα για περπάτημα σε μια πόλη, θα βρούμε επί τόπου έναν πολύ αναλυτικότερο χάρτη, ειδικά έντυπα, διαφημιστικά φυλλάδια κλπ.

Αν και όλοι οι χάρτες φαίνονται γενικά ίδιοι, κάθε μάρκα έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα: Άλλοι είναι ακριβέστεροι στην πλοήγηση, πιο ενημερωμένοι, με λεπτομερείς και όλες τις αποστάσεις κλπ. Άλλοι δίνουν περισσότερες πληροφορίες.

πεδίου («αξιολόγηση» πόλεων, αξιοθέατα, βενζινάδικα, ξενοδοχεία, camping, κλπ). Αυτές οι διαφορές όμως μπορούν να αξιολογηθούν μόνο στην πράξη. Έτσι, ειδικά για το πρώτο ταξίδι επιλέγουμε ποικιλία.

Ένα καλό κόλπο είναι να έχουμε στην ομάδα διαφορετικούς χάρτες και να τους συναλλάζουμε. Έτσι, στο επόμενο ταξίδι θα ξέρουμε ακριβώς ποια μάρκα ταιριάζει στον καθένα.

Επίσης είναι σημαντικό ότι το οδικό δίκτυο αλλάζει διαρκώς. Σκεφτείτε ένα Γερμανό (ή Αθηναίο) στη Μακεδονία με χάρτη λίγο παλιότερο, χωρίς την Εγνατία... Μην κάνετε οικονομία στους χάρτες. Οι πρόσφατοι, ενημερωμένοι κάνουν το ταξίδι πολύ ευκολότερο, ασφαλέστερο και τελικά φθηνότερο...

Τα αντίστοιχα περί επιλογών, διαφορών και επικαιρότητας, ισχύουν και για τους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Οι περισσότεροι δημοφιλείς προορισμοί κυκλοφορούν από κάποιες εκδόσεις και μεταφρασμένοι στα Ελληνικά (πχ EXPLORER, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Μαθαίνουμε όσο γίνεται περισσότερα για τα ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ και τα «ΘΑ ΗΘΕΛΑ...»,

για να φτιαχτούμε, να αξιολογήσουμε και τελικά να επιλέξουμε από πού θα περνάει αυτή η γραμμή στο χάρτη... (έτσι, το όνειρο εκτός από σχήμα, αποκτά σιγά-σιγά και διαστάσεις...)

Μαθαίνουμε χοντρικά ΤΙ ΚΑΙΡΟ θα κάνει και ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ εκεί, τότε που θα πάμε. Για να χαράξουμε τη βασική στρατηγική μας, αλλά και για να επιλέξουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό.

Πχ, στο Βόρειο Ακρωτήρι, ο Ήλιος του Μεσονυκτίου τελειώνει σαν φαινόμενο κάποια μέρα στο τέλος Ιουλίου, οπότε εμφανίζεται η πρώτη νύχτα του ερχόμενου χειμώνα, (διάρκειας μερικών δευτερολέπτων από τη δύση έως την ανατολή της επομένης!) και είναι κρίμα να βρεθούμε εκεί 3 μέρες αργότερα...Αντίθετα, το Μόναχο στη διάρκεια του October fest, είναι απροσπέλαστο και 50-80% ακριβότερο, οπότε, ή το βάζουμε στο πρόγραμμα (αν γουστάρουμε πολυκοσμία και χαβαλέ) υπολογίζοντας extra μέρες και χρήμα ή το αφήνουμε για την επόμενη φορά...

Η γενική εικόνα του καιρού ανά μήνα βρίσκεται ψιλο-εύκολα στο internet. Στο www.lonelyplanet.com/destinations μπορείτε να βρείτε τα πολύ βασικά, στοwww.freemeteo.com, πλήρη στατιστικά ακόμα και για κάθε πόλη...


Και κάπως, βάζουμε ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ:

Συνυπολογίζουμε χοντρικά το χρόνο και το χρήμα, (ανάλογα με τον ρυθμό κίνησης ανά μέρα: πολλά, λίγα ή καθόλου χιλιόμετρα) και στήνουμε ένα πρώτο, γενικό σχέδιο του ταξιδιού.

Κι όταν λέμε «ρυθμός κίνησης ανά μέρα» εννοούμε χοντρικά:

1. «ΠΟΛΛΑ» χιλιόμετρα: «Γρήγορη» μετακίνηση σε μεγάλη απόσταση.

Ας πούμε ότι θέλουμε να φτάσουμε σύντομα, από την Ανκόνα στη Βαρκελώνη (1.350km). Δεν χρειάζονται 200άρες. Αφήνουμε την Κυανή Ακτή για μια άλλη φορά, μένουμε στον αυτοκινητόδρομο, κρατάμε περίπου 140 Km/h και κάνουμε προγραμματισμένες στάσεις: λίγες, μικρές και κυρίως ελεγχόμενες.

Δοκιμασμένο παράδειγμα: Ξεκινάμε σχετικά νωρίς (08:00 με 09:00 στο δρόμο). Κάθε 250 - 300km (ανάλογα και με την αυτονομία), κάνουμε μικρές στάσεις (ιδανικά 20 ή το πολύ 30 min) όπου συνδυάζουμε ανεφοδιασμό, καφέ και πιπί. Μια μεγαλύτερη στάση για πρόχειρο φαγητό το μεσημέρι (45min ή κατ' εξαίρεση 2-3 ώρες, αν το συνδυάσουμε με μια βιαστική βόλτα σε κάποια

πόλη ή επίσκεψη σε κάτι αξιοθέατο που αξίζει την καθυστέρηση).

Με 3 ή 4 τέτοια μπράτσα, με maximum 8 ή 9 ώρες οδήγηση και 1,5 ώρα συνολικά διαλείμματα, βγάζουμε σε μια ημέρα από 700 έως και 1.000km. Και αν χρειαστεί ή αν γουστάρουμε, μπορούμε να το επαναλαμβάνουμε κι αύριο και μεθαύριο, χωρίς να μας διαλύσει η κούραση. Οι περισσότεροι, μπορούν και γρηγορότερα να κινηθούν και αραιότερες στάσεις να κάνουν (τουλάχιστον στα πρώτα μπράτσα).

Όμως, η παρατεταμένη κίνηση με πάνω από 140 ή 150Km/h, είναι παρατηρημένο ότι, εκτός από την Τροχαία (που είναι γενικώς, πολύ περισσότερο παρούσα από ότι στην Ελλάδα), φέρνει δυσανάλογα περισσότερη κούραση. Τα μεγαλύτερα μπράτσα πάλι, φέρνουν μεγαλύτερες και κυρίως ανεξέλεγκτες στάσεις. Είναι δοκιμασμένο: στο τέλος της μέρας (και πολύ περισσότερο στο τέλος της εβδομάδας), συνολικά δεν γράφουμε περισσότερα χιλιόμετρα. Κυρίως όμως έρχεται από το πουθενά ένα υποβόσκον stress που έχει καταστρέψει πολλά ταξίδια (και κάμποσες φιλίες). Επομένως για «γρήγορα» - μακριά, υπολογίστε άνετα 600 -700, ή «πολεμικά» 1.000km τη μέρα. Και Ανκόνα - Βαρκελώνη σε μιάμιση (σφιχτές) με δύο (normal) μέρες...

2. «ΛΙΓΑ» χιλιόμετρα: Από τους μέσα δρόμους, για χάζι και φωτογραφίες και τις αισθήσεις ανοιχτές στις λεπτομέρειες...

Και στροφιλίκι στα Απέννινα και καφέ στο κέντρο της Bologna αντί για την Autostrada και φωτογραφίες με φόντο το κάστρο του Monte...papara, και ένα κομμάτι της Κυανής Ακτής, στο San Remo ή στο Saint Tropez (με σίγουρο μποτιλιάρισμα), και μια παράκαμψη για φωτογραφίες στην must κατηφορική αριστερή στο Monaco, και βρώμικα από Μαροκάνικη καντίνα στην Μασσαλία και ... αφού ο χάρτης έχει μια πράσινη διαδρομή μέσα από την Camarque, πάμε κι από κει. (Προφανώς υπάρχει λόγος!)

Με περίπου το ίδιο ωράριο, υπολογίστε για κάθε μέρα τα μισά και λιγότερα χιλιόμετρα, αλλά πολλαπλασιάστε την «απόλαυση του ταξιδιού».

Ανκόνα - Βαρκελώνη σε 3-4 μέρες, που όμως θα τις θυμάστε σαν αυτοτελές ταξίδι...

3. «ΚΑΘΟΛΟΥ» χιλιόμετρα:

Υπάρχουν και οι μέρες χωρίς (ή σχεδόν χωρίς) χιλιόμετρα. Γενικότερο χάζεμα, ξεκούραση ή/και περπάτημα, μουσεία, αλκοόλ (χωρίς οδήγηση)...
Θα «ξοδεύατε» μια επιπλέον μέρα για βόλτες στη Μασσαλία ή για χαλάρωση και περίπατο στα βαλτοτόπια της Camargue? προσθέστε την και φτάστε Βαρκελώνη μια μέρα αργότερα...

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ

Τα παραπάνω είναι μια σχετική προσέγγιση. Δεν είναι απόλυτα, δεν είναι κανόνας.

Και (λίγο) γρηγορότερα και (πολύ) αργότερα και μικτά γίνεται (και έχει ακόμα περισσότερη πλάκα). Αποφασίστε και συμφωνήστε τα δικά σας όρια - πλαίσια (και αλλάξτε τα όποτε

γουστάρετε, δε χάθηκε ο κόσμος...)

ΒΟΗΘΕΙΑ !!!

Από πού να πάμε? Ότι φαίνεται στο χάρτη, είναι και στ' αλήθεια σύντομο ή ωραίο? ΠΩΣ ΝΑ

ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ?

Μην ψαρώνετε! Αν ακολουθήσετε το προφανές θα τα πάτε μια χαρά. Πόσο λάθος να είναι? Και πάλι δρόμος είναι, πράγματα θα δείτε, νέους τόπους, πόλεις, χωριά, ανθρώπους. Αν πάλι θέλετε περισσότερο παιχνίδι στην προετοιμασία και βελτιστοποίηση των αριθμών (αλλά, όχι σίγουρα και της φάσης), ο σύμβουλος είναι εκεί και περιμένει:

ROUTE FINDER:

Καταπληκτική εφεύρεση - εργαλείο για το σχεδιασμό κάθε διαδρομής. Μπείτε στο internet και ψάξτε. Υπάρχουν κάμποσα με μικροδιαφορές μεταξύ τους. Δοκιμάστε μερικά και διαλέξτε όποιο σας βολεύει καλύτερα. Δώστε του αφετηρία και προορισμό, δώστε αν θέλετε ενδιάμεσες στάσεις, ζητήστε τις προδιαγραφές που γουστάρετε (γρήγορα, γραφικά, χωρίς διόδια, χωρίς ferry, κλπ). Εκτός από την τη χάραξη και την απόσταση, θα σας δώσει χρόνο οδήγησης (με τα όρια), κόστος διοδίων, περίπου κόστος καυσίμων. Μην βιαστείτε να επιφυλαχθείτε, οι εκτιμήσεις τους είναι τελικά ρεαλιστικές (ιδίως εκείνα που έχουν παραμετροποίηση και με μοτοσυκλέτα). Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι λειτουργούν με άλλη λογική από την δική σας και συνυπολογίζουν περισσότερα δεδομένα από το προφανές.

Όταν σχεδίαζα το Β. Ακρωτήρι, είχα μετρήσει (στο χάρτη) το προφανές: Ανκόνα, Μπολτζάνο, Μόναχο, Αμβούργο, Κοπεγχάγη, Γκέτεμποργκ, Όσλο, Τρόμσο, Β. Ακρωτήρι, σύνολο περίπου 5.000km. Όταν ζήτησα το ίδιο, πρόταση - μέτρηση από το www.ViaMicelin.com, με πήγε Ανκόνα, Μπολτζάνο, Μόναχο, Βερολίνο, Ρόστοκ, (ferry 6ώρες), Μάλμοε, Στοκχόλμη, Ροβανιέμι, Β. Ακρωτήρι, σύνολο 4.050km (~20% λιγότερα χιλιόμετρα, 3 μέρες νωρίτερα!) Το προτίμησα, και πρόλαβα την προτελευταία μέρα χωρίς δύση, (ή αλλιώς τον ήλιο του μεσονυκτίου) και γύρισα από την αρχική -προφανή- διαδρομή. Με κάτι παραλλαγές εδώ κι εκεί, σύνολο 11.200km από Αθήνα - Αθήνα, χώρια τα καραβίσια μίλια στα φιόρ

Tα Route Finder ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ!

Διαλέξτε ένα site και μείνετε σταθερά εκεί. Ανοίξτε προσωπικό λογαριασμό και σώνετε κάθε δοκιμή - παραλλαγή διαδρομής που υπολογίζετε όποτε σας κατέβει (τις κρύες νύχτες του Χειμώνα ...). Αργότερα μπορεί να ενώσετε αρχικά άσχετα κομμάτια και να βρεθείτε σε απροσδόκητες ρότες...

GPS χρειαζόμαστε?

Δεν είναι απαραίτητο. Εκατομμύρια χιλιόμετρα ταξιδευτήκαν πριν την εφεύρεσή του και εκατομμύρια ακόμα θα γίνουν χωρίς αυτό (για να μην αρχίσουμε τη μπουρδολογία περί Κολόμβου και Μαγγελάνου, αυτοί δεν είχαν ούτε χάρτη, δεν ήξεραν ούτε καν κατά προσέγγιση το μέγεθος του πλανήτη -παρ' όλο που θα έπρεπε, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία- κι όμως τα βρήκανε...).

Διαλέξτε έναν καλό χάρτη, προσέχετε διαρκώς τη σήμανση κι όλα θα πάνε καλά. Αν πάλι το έχετε αγοράσει ήδη το ρημάδι, φορτώστε έναν update χάρτη Ευρώπης και πάρτε το μαζί. Θα σας ξελασπώσει σίγουρα μέσα στις μεγάλες πόλεις και σε κάποιους εναλλακτικούς υπολογισμούς στα γρήγορα.

Φροντίστε για την τροφοδοσία του, για κατάλληλη βάση και ακουστικά blue tooth. Προπονηθείτε στη γειτονιά σας γιατί στην αρχή αλλού θα λέει κι αλλού θα στρίβετε (και ας πούμε στη Βιέννη δε λέει, πιστέψτε με!).

Και ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ?
Ξέροντας τα, μπορούμε να πούμε, έτσι στα γρήγορα ότι π.χ. για Αθήνα - Βερολίνο - Αθήνα (περίπου 5.000km), χρειάζονται 5-6 μέρες με «Πολλά» χιλιόμετρα, ή 8 μέρες αν σταθούμε λίγο παραπάνω σε 2-3 πόλεις, ή αν απλώς τη δούμε χαλλλαρααά. Αν προσθέσουμε και 2-3 μέρες στο Βερολίνο, ξέρουμε ότι σε 10-12 μέρες βγαίνει ένα καλό σχέδιο. Ψάξτε για μέρες και χρήμα και σκύψτε στις λεπτομέρειες! (και πάρτε και κανένα τηλέφωνο, μπορεί να βρεθούμε στο δρόμο...)

Ναι, αλλά ΠΟΙΑ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ είναι η καλύτερη για ένα τέτοιο ταξίδι?

Φυσικά όσο ανεβαίνουν τα κυβικά (και τα κιλά), γενικώς ανεβαίνει η ταχύτητα, η ασφάλεια και τελικά η άνεση. Και τα τουριστικά έχουν καλύτερα φέρινγκ, αλλά με on-off πατάς και κανένα ψευτο-χωματόδρομο, όμως μόνο με μια sport θα ξύνεις «μασπιέδες» στην τέλεια άσφαλτο (που υπάρχει μόνο «εκεί»...), αλλά και το στυλ μιας τσόπερ... Μην τρελαίνεσαι: Η καλύτερη μοτοσυκλέτα είναι αυτή που έχεις, (και μ' αυτή θα πάς). Πρακτικά, κάνει κάθε μοτοσυκλέτα που μπορεί να κρατάει 140 km στον αυτοκινητόδρομο, δηλαδή οποιαδήποτε δικύλινδρη από 400cc, ή μονοκύλινδρη από 600cc και πάνω. (Οτιδήποτε μικρότερο, επίσης μπορεί να τα καταφέρει, αλλά σε περισσότερο χρόνο, με περισσότερη κούραση και κυρίως όχι συνταξιδεύοντας με μεγαλύτερα.)

Και ποια είναι η γρηγορότερη?

Η ζυγαριά. Έχετε δει άλλη βελόνα να ανεβάζει έτσι 0-100?

Γρηγορότερος (στο τέλος της μέρας και στο σύνολο του ταξιδιού) δεν θα είναι εκείνος που βλέπει τις μεγαλύτερες τελικές ή που στρίβει χωρίς αύριο. Θα είναι εκείνος που έχει στο νου του το πρόγραμμα και καταφέρει να κάνει

τις απολύτως λιγότερες και μικρότερες στάσεις στο δρόμο. Εκείνος, θα πάει μακρύτερα, με μεγαλύτερη ασφάλεια και λιγότερη κούραση. Εκείνος θα

εξοικονομήσει και χρόνο για να γνωρίσει καλύτερα τον τόπο. Ο μεγάλος εχθρός λέγεται ΧΧΧ (Χαζά-Χαμένοι-Χρόνοι). Νικήστε τον και θριαμβέψτε!

Καλά ρε γρήγορε, και ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ? Με επανειλημμένες μετρήσεις τα τελευταία χρόνια:

Για την Κεντρική και Νότια Ευρώπη, υπολογίστε:

Βενζίνη & λάδια, περίπου 35€/μέρα. Υπολογίζοντας με~1,5€/lit, περίπου 100€/1.000km και μέσο όρο 350km/μέρα (συνυπολογίζοντας γρήγορες, αργές και ακίνητες μέρες),

Καφέδες - Φαί 25€/μέρα/άτομο, (πάλι κατά μέσο όρο αφού θα παίξει και fast food ή kebab),

Ύπνος 10 έως 25€/νύχτα/άτομο (ανάλογα camping ή δωμάτιο)

Δηλαδή, 2 ΑΤΟΜΑ ΜΕ 1 ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ

(α) ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ (βενζίνες, διόδια, καφέδες, κάποια εισιτήρια μουσείων κλπ),

(β) ΤΡΩΝΕ (πρωινό, πρόχειρο μεσημεριανό και καλό βραδινό και

(γ) ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ, με επιλογή ανάμεσα σε οργανωμένο camping (το ελεύθερο, ξεχάστε το), σε motel ή σε ξενώνα, εκτός μεγάλων πόλεων,

με κατά ΜΕΣΟ ΟΡΟ 100- 130€ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ.

Αν τη μια μέρα πληρώσετε μαζεμένα διόδια ή βενζίνες πχ στην Ιταλία, την επόμενη θα είναι χωρίς διόδια στη Γερμανία, ή με πολύ λιγότερα χιλιόμετρα ή με καθόλου χιλιόμετρα και παραπάνω μπύρες στην Αυστρία κοκ.

Στις μεγάλες πόλεις οι τιμές για ύπνο μπορεί να ανεβαίνουν σημαντικά και εξαρτώνται από κατηγορίες, περιοχές, ημερομηνίες κλπ, πράγμα που επιβάλει προηγούμενη συγκεκριμένη έρευνα και (ίσως) κρατήσεις. Βέβαια πάντα υπάρχει το περιθώριο να επιλέξετε διαμονή στα κοντινά προάστια - χωριά με πολύ καλύτερους όρους.

Για τη Βόρεια Ευρώπη (Μ. Βρετανία ή Σκανδιναβικές χώρες), υπολογίστε 25 έως 50% ακριβότερα! (και πιθανά ακόμα περισσότερο, ανάλογα με την ισοτιμία του € με τα τοπικά νομίσματα)!!

Οι παραπάνω τιμές υπολογίστηκαν χωρίς σοβαρή διάθεση οικονομίας.

Αν το επιβάλει ο προϋπολογισμός σας, μπορείτε να κατεβάσετε το ποσό κατά 10-20% χωρίς σοβαρές θυσίες, επιλέγοντας προσεκτικότερα τις διανυκτερεύσεις, αντικαθιστώντας κάποια βραδινά γεύματα με πρόχειρο φαγητό ή ψώνια από supermarket και (ίσως) μαγείρεμα και περιορίζοντας τις υπερβολές σε γλυκά, ποτά κλπ.

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ

Προετοιμάστε τον ΕΑΥΤΟ σας.

Θα είναι μια εμπειρία πολύ διαφορετική από οποιοδήποτε αντίστοιχο ταξίδι εντός συνόρων. Στο γυρισμό θα έχετε να διηγηθείτε πράγματα πολύ διαφορετικά από εκείνα που μπορείτε να φανταστείτε ή μαντέψετε προκαταβολικά ή διαβάζοντας αυτές τις αράδες. Κάποια πράγματα θα αποδειχθούν απίστευτα ευκολότερα από ότι περιμένετε ή φοβόσαστε και κάπου θα βρεθείτε στα πιο εκπληκτικά, άγρια ή γελοία ζόρια.

Προετοιμαστείτε, για μια διαρκή ισορροπία ανάμεσα σε δύο φαινομενικά αντίθετες καταστάσεις:

από τη μια η χαλαρότητα απέναντι στο διαφορετικό και την ανατροπή, κι από την άλλη η πειθαρχημένη, λειτουργική ρουτίνα για να μη σπαταλάτε χρόνο. Αν κάθε ανατροπή σας χαλάει, θα είναι πολλές και θα περάσετε χάλια.

Αν πάλι κάθε πρωί πατάτε τη μίζα 20 λεπτά αργότερα επειδή... οτιδήποτε και σε κάθε στάση ροκανίζετε ένα επιπλέον πεντάλεπτο (όπως προχτές σε κείνη τη βόλτα στη Βυτίνα), στο τέλος της μέρας θα έχετε σπαταλήσει μια ώρα (σιγά το πράγμα) αλλά σε 10 μέρες, αφαιρέστε αθροιστικά κάπου 1.000 km, δηλαδή μια - δυο λειτουργικές μέρες, ή δυο - τρείς πόλεις λιγότερες στα... «έχω πάει».

Προετοιμάστε το ΤΑΙΡΙ σας (αν παίζει δικάβαλο).

Συζητήστε χαλαρά και ειλικρινά από πριν την ουσία (τι θέλει ο καθένας από το ταξίδι), αλλά και τη διαδικασία. Ακόμα και χωρίς ταύτιση, η γνώση των «θέλω» του διπλανού σας, θα κάνει τα πράγματα περισσότερο λειτουργικά. Καταλήξτε σε ένα βασικό, κοινό πρόγραμμα (πού θα πάτε, τι θέλετε να δείτε και πότε) και προσπαθήστε να έχετε κοινό περιεχόμενο για τις ίδιες λέξεις. («Επίσκεψη σε μουσείο», για μένα σημαίνει μια σβέλτη βόλτα και κόλλημα σε 5-10 σημεία, ενώ για κάποιον άλλο, μελέτη και εμβάθυνση σε κάθε βιτρίνα (ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΚΘΕΜΑΤΑ) σαν να γράφει τον οδηγό του μουσείου. Το πρόβλημα αρχίζει όταν ο πρώτος (εγώ) περιμένει ατελείωτα, ή πιέζει ανυπόφορα τον δεύτερο (για την ακρίβεια τη δεύτερη...) και γιγαντώνεται όταν αθροίζεται σε κάθε Μουσείο που μπαίνουμε.

Πρέπει επίσης να καταλήξετε, για την ώρα που θα αρχίζει και πότε περίπου θα τελειώνει το καθημερινό πρόγραμμα, (χωρίς θαλαμοφύλακα και λοχία), χωρίς καταπιεσμένους δυστυχείς αγουροξυπνημένους και χωρίς εκνευρισμένους που περιμένουν το άγνωστο, ιδρώνοντας με κουμπωμένα δερμάτινα και αναμμένα μοτέρ.

Προετοιμάστε την ΠΑΡΕΑ.

Αν πρόκειται για πάνω από 2 άτομα και πολύ περισσότερο πάνω από 2 μηχανές, πρακτικά χρειάζεται επιλοχίας... Αν έχετε, ΟΚ, αλλά επειδή δεν ντύνονται πολλοί στο χακί για να πάνε ως την Αυστρία, προτιμήστε μια λογικότερη λύση: Καθορίστε και αποδεχθείτε όλοι, από πριν, ένα ΚΟΙΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, μέσα στο οποίο θα λειτουργεί καθημερινά η ομάδα. Καθορίστε και αποδεχθείτε τα αυτονόητα αυτού του ταξιδιού, πριν ανακαλύψετε επώδυνα, ότι ο καθένας έχει φέρει μαζί τα δικά του «αυτονόητα» (και πάνω από δύο τέτοια είναι τρελλοκομείο...) Χωρίς αυτό, υπολογίστε πολλαπλάσιο εκνευρισμό (κάθε μέρα) και πολύ-πολύ λιγότερα πεπραγμένα (στο τέλος).

ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ: 12 «ΘΕΜΑΤΑ»

Τα περισσότερα από τα παρακάτω ακούγονται υπερβολικά και μπορεί, όντως, να μη τα χρειαστείτε ποτέ. Αν όμως τα έχετε συμφωνημένα και ΑΝ και ΟΤΑΝ χρειαστεί, τα παίξετε σωστά, το κέρδος θα είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερο από τον κόπο μιας αρχικής συνεννόησης.

1. Η τελική (λέμε τώρα) ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ, είναι αποφασισμένη και κοινά αποδεκτή πριν την αναχώρηση.

Γιατί δε λέει να κάνετε συνέλευση σε κάθε διασταύρωση για το προς τα που θα βγάλετε flash. Ένας αρχικός πυρήνας χαράζει το βασικό σχέδιο και οι επόμενοι τα αποδέχονται και εντάσσονται... Αυτό δεν εμποδίζει μια επί τόπου αλλαγή σε ένα κομμάτι, πχ από μια δευτερεύουσα διαδρομή με αισθητικό ενδιαφέρον αντί του αρχικά επιλεγμένου αυτοκινητόδρομου. Το αποφασίζετε, το κάνετε και μετά αυτομάτως ξαναπιάνετε το υπόλοιπο πρόγραμμα από κει που το αφήσατε, χωρίς να ξανασυζητάτε εφ' όλης της ύλης.

2. ΠΟΙΟΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ και ποιός όχι?

Τεράστιο θέμα που κανονίζεται λίγο στα μουλωχτά. Στο ταξίδι, είναι σημαντικό, οι 2. πρωτάρηδες (και όχι μόνο) να γνωρίζονται και βασικά να αποδέχονται ο ένας τον άλλο. Γνωστές ασυμβατότητες καλό να κόβονται από την αρχή. (Μην αγχώνεστε , έτσι κι αλλιώς, το ταξίδι θα βγάλει κι άλλες στην επιφάνεια...) Γενικά πάντως, για την πρώτη φορά keep it simple: προτιμήστε μια μικρή και ομοιογενή παρέα που ξέρουν και γουστάρουν, όλοι - όλους. Και καλύτερα μην την αλλάζετε και μη τη διευρύνετε την τελευταία ώρα. Και (μετά συγχωρήσεως...) προσοχή στις κυρίες της παρέας: κατά κανόνα εντάσσονται και συντονίζονται δυσκολότερα στο σύνολο και ακόμα δυσκολότερα μεταξύ τους. Θα το ξέρετε και από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αλλά εδώ θα χειροτερέψει... Και πάλι μετά συγχωρήσεως, θα χρειασθεί κάποιο coaching, αλλιώς τη βάψατε (το ίδιο κι αυτές!)

3. ΤΙ ΩΡΑ ΘΑ ΞΕΚΙΝΑΜΕ το πρωί και τι ώρα θα σταματάμε?

Απαραίτητη προϋπόθεση για να γλυτώσετε τους (περισσότερους) πρωινούς καυγάδες και για να υλοποιήσετε τελικά το μεγαλύτερο μέρος του σχεδίου: Συγκεκριμένη, σταθερή ώρα αρχής και (περίπου) τέλους του καθημερινού προγράμματος. Θα πρέπει να ξεκινάτε τόσο νωρίς που οριακά να μη σας κάνει δυστυχείς και δυσλειτουργικούς (τουλάχιστον τους περισσότερους).

Τυποποίηση:
Δεν ασχολείστε με ομαδικό εγερτήριο ή κοινό πρωινό κλπ. Αφήνετε τον καθένα στο ρυθμό του και δίνετε εξ αρχής, ένα ΠΡΟ-ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΟ ραντεβού, ΣΤΑΘΕΡΗ ΩΡΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, στην πόρτα, με τις μοτοσυκλέτες φορτωμένες, «με το δάχτυλο στη μίζα». Την πρώτη μέρα θα είναι απελπισία, τη δεύτερη χάλια, την τρίτη λιγότερο. Σιγά - σιγά θα στρώσει κι ο πιο άσχετος με το ρολόι και με την ομαδική ζωή, (ή τουλάχιστον οι υπόλοιποι θα καταλάβετε με τι έχετε να κάνετε και θα πάρετε τα μέτρα σας...).

ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ κάθε βράδυ, περίπου στις...
γιατί αν ο "Iron Butt" της παρέας το τραβάει όσο αντέχει (δηλαδή ΠΑΑΑΡΑ πολύ), οι άλλοι θα γίνονται κάθε βράδυ κουρέλι (από νεύρα και από ...butt). Αλλά κι αν κάθε μεσημέρι στη 2η στάση, ο μεταξωτός αντί για καφέ ψάχνει για εστιατόριο και κρεβάτι, θα έχετε αυτό που λέει ο κινέζος στο Λούκυ Λούκ:«Τλένο χωλίς λόντες, Ντεν πάει πουτενά!».

Μια καλή ώρα για να σταματάτε είναι το λιγότερο μια ώρα πριν τη δύση. Καλύτερα να μην οδηγείτε νύχτα σε άγνωστο τόπο, για λόγους ασφάλειας αλλά και για να βλέπετε γύρω σας. (Πότε θα τα ξαναδείτε?)

4. Και ΜΕ ΠΟΣΑ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ?

Ορίστε από πριν το βασικό πλαίσιο: ας πούμε, μέρες με «πολλά» χιλιόμετρα με 140(+/-10)km/h και «λίγα» με τα όρια. Αν θέλετε περισσότερα, δοκιμάστε τα (κουράζουν δυσανάλογα στη διάρκεια). Κάθε βράδυ προκαθορίζετε τις στάσεις και τη διανυκτέρευση της επόμενης (καθορίζετε με όσο γίνεται μεγαλύτερη ακρίβεια τα χωριά ή τα σημεία στον αυτοκινητόδρομο και τα μαρκάρει καθένας στο χάρτη του). Έτσι, οι γρήγοροι δεν γκρινιάζουν στην αναμονή και οι αργοί δεν πιέζονται πάνω από τα όριά τους. Λιγότερη πίεση, λιγότερη ένταση, λιγότεροι κίνδυνοι...

Όταν υπάρχει λόγος, το σχέδιο μπορεί να αλλάζει, κι όσο μικρότερη είναι η παρέα, τόσο ευκολότερα κανονίζονται οι όποιες αλλαγές (ακόμα και εν κινήσει...)

5. Τι θα κάνουμε με τις ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ (ξενοδοχείων κλπ)?

Σχεδόν πουθενά στην Ευρώπη, δεν χρειάζεται να «κλείνετε» τις διανυκτερεύσεις από πριν. Κανονίζετε επί τόπου, χωρίς προγραμματισμό και αλλάζετε γνώμη όποτε προκύψει. Αυτό μειώνει αντικειμενικά το άγχος και το ρίσκο. Φανταστείτε μια μέρα καθυστέρηση από βλάβη (ή από γκόμενα): θα σας ρίξει πίσω σε μια αλυσιδωτή σειρά διανυκτερεύσεων, τηλέφωνα για αναβολές κράτησης, δεν έχουμε, θα σας στείλουμε «εδώ δίπλα» (αλλά με μια μικρή διαφορά στην τιμή), sorry, δεν υπάρχει τίποτα, οι προκαταβολές δεν επιστρέφονται κλπ. (Και θα φταίτε εσείς, Ε?!).

Ένας ακόμα καλός λόγος για να σταματάτε πριν νυχτώσει: έχετε περιθώριο για λίγο ψάξιμο επί τόπου, που θα σας οδηγήσει στην πραγματικά καλύτερη δυνατή επιλογή διανυκτέρευσης. Μην αγχώνεστε, σχεδόν παντού είναι ευκολότερο και φθηνότερο (ΝΑΙ) από την Ελλάδα: Camping ή ξενώνας (Gasthoff στα Γερμανικά) υπάρχει σχεδόν σε κάθε δεύτερο χωριό (αν δεν δείτε σήμα, ρωτήστε στο πρώτο βενζινάδικο). Και οι τιμές είναι εκνευριστικά «λογικές».

Όσο μεγαλώνει η παρέα βέβαια, τα πράγματα κάπως δυσκολεύουν και ίσως χρειάζεται να σκεφτείτε εναλλακτικά (μοίρασμα σε παρέες, ύπνος σε παραπάνω από ένα καταλύματα κλπ), Είναι ευκολότερο από ότι ακούγεται επειδή απλούστατα οι άνθρωποι που θα σας εξυπηρετήσουν είναι ΟΛΟΙ άριστοι επαγγελματίες, ουσιαστικά φιλόξενοι και εκνευριστικά φιλικοί (συγκρινόμενοι με την «Ελληνική φιλοξενία»). Και μην κωλώσετε να ζητήσετε «ασφαλές» περιβάλλον για την αγαπημένη σας: Η frau Helga έχει κοιμηθεί κάμποσες βραδιές σε αχυρώνα, παρέα με φρέζες, σκεπασμένα snowmobile και φρεσκοπλυμένα enduro, και πάμπολλες φορές σε κλειστή αυλή, υπόστεγο ή κανονικό γκαράζ (εννοείται, χωρίς extra χρέωση).

Και ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ?

Σημαντικό: Να έχει προ-αποφασισθεί ένα κοινά αποδεκτό προφίλ διανυκτερεύσεων (κυρίως από απόψεως budget) για να αποφεύγονται αμηχανίες και εντάσεις ανάμεσα σε «πλούσιους και φτωχούς»: Camping ή δωμάτιο?, εστιατόριο, trattoria, ή kebab?).

(α) Ξενοδοχείο, motel ή Gasthoff?

Κοντά σε μικρές πόλεις / εμπορικά- βιομηχανικά κέντρα, ψάξτε τα μικρά ξενοδοχεία ή motel πάνω στο δρόμο: 30-50€ το δίκλινο, ίσως χωρίς πρωινό, (αλλά εκεί δίπλα θα βρείτε τέλειο πρωινό και τσάμπα).

Ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια ή Bed & breakfast: 40-60€ το δίκλινο με πρωινό - υπερπαραγωγή, είναι συχνότερα σε περιοχές ήπιου (ή λιγότερου ήπιου) τουριστικού ενδιαφέροντος, στην όχθη μιας λίμνης, δίπλα σε κάποιο πάρκο, σε ένα χιονοδρομικό κέντρο ή κάτι ανάλογο. Αν είστε μεγάλη παρέα και δεν έχετε κράτηση, προτιμήστε τα πιο τουριστικά μέρη (πιθανά λίίίγο ακριβότερα, αλλά με περισσότερες κλίνες, περισσότερη ποικιλία και περισσότερες επιλογές).

Γνώρισα από παλιότερους, απόλαυσα, και σύστησα σε νεώτερους την καταπληκτική φιλοξενία της γιαγιάς στο Seefeld (20km Δ του Innsbruck) και ξέρω πως κάθε καλοκαίρι βλέπει κάμποσους Έλληνες μοτοσικλετιστές (νομίζω ότι δεν έχει πια κλειστό γκαράζ). Στην Ελβετική Zernez (Νότια του Davos, σε μια βόρεια

προσέγγιση του Passo delo Stelvio), ο Marco, έβγαλε από το γκαράζ το Pick-up, για να βάλουμε στη θέση του 2 GS, δίπλα στο snowmobile και τη φρέζα... (την επομένη κάτσαμε μαζί ως το απόγευμα για περπάτημα στο βουνό. Φέτος το καλοκαίρι αναμένεται με το DUCATI (888?), να μας βρει για κάποιες μέρες, μάλλον στη Λευκάδα...)

(β) Camping

Διαλέξτε camping με πληροφορίες που θα βρείτε επί τόπου, (15-25€, 2 άτομα, μηχανή και σκηνούλα). Προτιμείστε εκείνο με τη μικρότερη παράκαμψη από το δρόμο σας (εκτός αν υπάρχει «καλή» πληροφορία).

Αφήστε στα γρήγορα τα στοιχεία σας (ή τον αντιπρόσωπο με όλα τα διαβατήρια) στη reception και ψάξτε για καλή θέση: ΝΑΙ στο υπόστεγο (σπάνιο αλλά πολύ χρήσιμο), ΟΧΙ στα δένδρα. Ο ήλιος δεν είναι πρόβλημα, αφού πρωί - πρωί θα μαζέψετε και δρόμο, αλλά αν βρέξει έστω και για λίγο, τα δένδρα θα στάζουν για ώρες και η σκηνούλα σας δεν θα στεγνώσει ποτέ...

Με εξαίρεση τη Νότια Ιταλία και Νότια (παράλια) Ισπανία, σχεδόν όλα τα camping είναι πεντακάθαρα και με εξαιρετικό service. Στο Νότο, είναι γενικά καλό να είστε προσεκτικότεροι, θυμίζει Ελλάδα και (όπως κι εδώ) το επίπεδο ποικίλει...

Το καλύτερο έδαφος για τη σκηνή, είναι κατά σειρά το ψιλό χαλίκι (άνετο και δεν κρατάει νερό, δεν λασπώνει), το γκαζόν (γαμάτο υπόστρωμα αλλά κρατάει πολύ υγρασία) και τελευταίο το χώμα. Την all time classic άμμο, ξεχάστε τη...

Αν παίζει επιλογή με πισίνα, κοιτάξτε να τη χαρείτε, αφού αν σας λείψει ένα πράγμα σ' αυτό το ταξίδι, θα είναι το απέραντο γαλάζιο...

Στη Σουηδία, τη Φινλανδία, τη Νορβηγία και πιο σπάνια στη Σκωτία, τα camping διαθέτουν και μικρά ξύλινα καλυβάκια (μη σας μπερδέψει ο όρος bungalows) για 2-4 άτομα, με minimal ανέσεις (θα κοιμηθείτε σε κρεβάτι-κουκέτα, αλλά με τον υπνόσακό σας) και ΘΕΡΜΑΝΣΗ (θεϊκές συνθήκες για +7 ή 80C υπό βροχή και με ultra light υπνόσακο). Με εξαίρεση το ελάχιστο περπάτημα ως τα (πεντακάθαρα) κοινόχρηστα ντους και τουαλέτες, θα έχετε ανέσεις δωματίου, τη μοτοσυκλέτα δίπλα σας και χρέωση περίπου στα 50€ (δηλαδή στη μισή τιμή από το δωμάτιο του κοντινού ξενώνα. Για ξενοδοχείο ρωτήστε κάποιον πιο πλούσιο, εγώ δεν ρώτησα καν).

Φτάνοντας σε κάθε κατάλυμα, με τη reception καλύτερα να μιλάει ένας από την ομάδα. Αυτός κρατάει όλα τα διαβατήρια (και τα μοιράζει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΜΕΣΩΣ μόλις τα πάρει πίσω). Είναι γρηγορότερο, αποτελεσματικότερο, δεν μπλοκάρει το προσωπικό: «Θέλουμε για απόψε, 3 δίκλινα (ή χώρο για 3 σκηνές). Πόσο κάνει? Μπορούμε να το δούμε? Πού μπορούμε να παρκάρουμε με ασφάλεια 3 μοτοσυκλέτες?». 5-10 λεπτά σύνολο, ή πάνω από το 3πλάσιο αν το ξεκινάμε για κάθε δωμάτιο από την αρχή (και πιθανά φθηνότερο το 3 σε 1).

Σε κάθε περίπτωση πάντως, μόλις καταλήξετε στο κατάλυμα (δωμάτιο ή camping) φροντίζετε για τα (τυχόν) υγρά (ρούχα ή κατασκηνωτικά). Ειδικά τη σκηνή προσπαθήστε να τη στεγνώνετε όσο το δυνατόν καλύτερα πριν το πρωινό πακετάρισμα ή να τη στεγνώσετε τελείως στην πρώτη ευκαιρία (ακόμα και μέσα σε δωμάτιο). Αν το χάσετε και μουχλιάσει, βρωμάει αφόρητα και δεν καθαρίζει ποτέ...

6. Και ΠΟΥ ΘΑ ΤΡΩΜΕ? (και πότε)?

Θυμηθείτε να διευκρινίζετε πάντοτε τα περί πρωινού: συνήθως περιλαμβάνεται στην τιμή του δωματίου ή υπάρχει στο mini market του camping. Αν όμως δεν υπάρχουν αυτές οι εναλλακτικές, φροντίστε αποβραδίς να προμηθευτείτε κάτι πρόχειρο και τυποποιημένο, διαφορετικά το πρωί θα χάσετε πάρα πολύ χρόνο.

Εναλλακτικά, δώστε το πρωινό ραντεβού της αναχώρησης, κατευθείαν στο διπλανό καφέ ή στο (οργανωμένο) βενζινάδικο, όπου όμως, θα πρέπει όλοι να έχουν τελειώσει με καφέδες, κρουασάν και φουλάρισμα τη γνωστή ώρα...

Μεσημεριανό στο πόδι, σάντουιτς ή κάτι τέτοιο ανάλογα με τον τόπο. Βασικά γρήγορα και ελαφρά για να μην κοιμηθούμε στο δρόμο.

Βραδινό, αν είναι μικρή η παρέα το ψάχνετε όλοι μαζί (και περνάτε καλύτερα). Αν είσαστε πολλοί, καλύτερα να το σπάσετε, για ευελιξία, καλύτερη συνεννόηση και καλύτερη εξυπηρέτηση. Μια στις τόσες, ένα ομαδικό τσιμπούσι κάνει καλό στο "team building" αλλά αν το επιδιώκετε κάθε βράδυ είναι αντιπαραγωγικό.

Ένα κρατήστε για σίγουρο: Στην επαρχία, μην ποντάρετε σε δείπνο μετά τις 08:30 ή 09:00 το βράδυ! Θα φάτε σάντουιτς από Βενζινάδικο... (Αν δεν έχει κλείσει το μαγαζί, έχει ΣΙΓΟΥΡΑ σχολάσει ο μάγειρας!).

Όσοι προτιμάτε το μαγείρεμα, φροντίστε να έχετε τα βασικά εργαλεία (γκαζιέρα - σκεύη κλπ) ανά 2-3 άτομα. Ψωνίζετε κάθε απόγευμα μόνο για το δείπνο εκείνης της βραδιάς. Αποφύγετε πάση θυσία τη μεταφορά περισσευμάτων τροφίμων. Είναι ογκώδη, βαριά και κυρίως ζημιάρικα (χωρίς την ασφαλή αρχική συσκευασία). Και ούτε υπάρχει κανονική θέση για φόρτωμα...

7.Τι θα κάνουμε ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ?

Στο δρόμο είναι εξαιρετικά δύσκολο και αργό να συντονίζονται διαρκώς περισσότερες από 2-3 μοτοσυκλέτες (τα convoy, είναι ή αργά, ή επικίνδυνα, ή και τα δύο). Σπάστε λοιπόν την ομάδα σε πολύ μικρά group (max 3 μηχανές) που γνωρίζονται, έχουν κοινό ρυθμό και στενότερη σχέση μεταξύ τους. Το κάθε group μπορεί και πρέπει να διατηρεί οπτική επαφή και να συντονίζεται εύκολα για στάσεις, βενζίνη κλπ, ακόμα και με νοήματα ή προσυμφωνημένα σινιάλα.

Πχ: ο πίσω αναβοσβήνει παρατεταμένα τα φώτα σημαίνει: περίμενε να συνεννοηθούμε, για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σε φτάσω. Κι αν ο πρώτος πλησιάζει σε σημαντικό κόμβο - αλλαγή πορείας ή αποφασίσει ακριβώς τη στιγμή που έχει χάσει τους υπόλοιπους από τον καθρέφτη του, ότι αυτό είναι το τέλειο βενζινάδικο για στάση, κουλάρει, κρατιέται δεξιά και περιμένει να τον φτάσουν (ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ, όχι όποιο μονό φανάρι δει στον καθρέφτη του) για να συνεννοηθούν και να στρίψουν όλοι μαζί.

Μπορείτε, για περισσότερη ασφάλεια να κανονίζουμε από το βράδυ συγκεκριμένα σημεία γενικής ανασυγκρότησης, (όλης της ομάδας), αλλά είναι χρονοβόρο. Υπολογίστε πόσο θα περιμένετε κάθε φορά τους πιο αργούς και πόση ώρα θέλουν να φουλάρουν μια ντουζίνα μοτοσυκλέτες από την ίδια αντλία και να πληρώσουν: το 20λεπτο διάλειμμα δεν αρκεί, ενώ αν συντονίζονται μόνο 2 ή 3 μοτοσυκλέτες, στον ίδιο χρόνο πίνουμε και espressάκι.

Καλύτερα να κλείνετε ένα απογευματινό ραντεβού κατευθείαν στο σημείο διανυκτέρευσης ή λίγο πριν.

Σημαντικό: Σε κάθε περίπτωση κλείνουμε ραντεβού σε σημεία τελείως συγκεκριμένα, αντικειμενικά εντοπίσημα στο χάρτη και με λεπτομέρειες: Χωριό Α (στο κέντρο - στην εκκλησία!), χιλιομετρική θέση Β, διασταύρωση Γ (για τους μέσα δρόμους), χαρακτηριστικό σημείο Δ, χαρακτηριστικό κτίριο, πινακίδα κλπ.

Καλά παραδείγματα: «το πρώτο βενζινάδικο μετά το X km» ή «το πρώτο parking μετά την πρώτη έξοδο για την Ψ πόλη».

Απαγορεύονται: κόμβοι στον αυτοκινητόδρομο (που δεν μπορείς να σταθείς ή μπορεί να μη σε δουν έγκαιρα). Απαγορεύονται ραντεβού «λίγο μετά, ή πριν από...» (όπου συνήθως αναρωτιέσαι αν σε περιμένουν λίγο παρακάτω, το ψάχνεις και μετά δεν μπορείς να γυρίσεις...).

8. Τι θα κάνουμε ΟΤΑΝ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ?

Παρόλη την προσοχή και το σχέδιο, κάποια στιγμή, κάποιος ή κάποιο groupάκι, για

κάποιο λόγο, θα χαθεί: ή θα καθυστερήσει πολύ, ή σε κάποιο κόμβο θα στρίψει λάθος ή κάτι απίθανο, χαζό ή σοβαρό, πάντως αδύνατον να το προβλέψουμε. Τότε τι κάνουμε?

Έχουμε διαλέξει από το ξεκίνημα ένα, σχετικά έμπειρο άτομο-HUB (ιδανικά κάποιον συνεπιβάτη, είναι λειτουργικότερο). Το κινητό του το έχουν ΟΛΟΙ. Και αυτός έχει τα κινητά ΟΛΩΝ (Και μάλιστα γραμμένα και σε hard copy λίστα με ονόματα, πλήρη στοιχεία, μοτοσυκλέτες κλπ. Το κινητό του μπορεί να χαθεί ή να μείνει από μπαταρία ή...). Σε κάθε περίπτωση, το άτομο-hub ειδοποιείται άμεσα για οποιαδήποτε σημαντική εξέλιξη εκτός προγράμματος. Και αν δεν απαντά, (επειδή πιθανότατα είναι εν κινήσει, δεν ακούει, δεν μπορεί κλπ), ο παρεκκλίνων στέλνει αμέσως SMS με το βασικό θέμα: πχ είμαι Ο..., χάθηκα ή έχω βλάβη και είμαι ΕΚΕΙ, ή σκοπεύω να πάω ΕΚΕΙ (θυμηθείτε: τα «εκεί» πρέπει να είναι απολύτως συγκεκριμένα). Το άτομο-hub, ελέγχει το κινητό του για κλήσεις ή SMS συχνά, και οπωσδήποτε κάθε ακέραιη ώρα, που είναι και το επόμενο, σταθερό - αυτόματο τηλεφωνικό ραντεβού με τον «χαμένο» ή για οτιδήποτε έκτακτο.

Αν δεν στάθηκε δυνατό να μιλήσουμε άμεσα και έχουμε στείλει ή λάβει SMS, στην επόμενη ακέραιη ώρα (+/- 2min) σταματάμε (τουλάχιστον ο ενδιαφερόμενος και το hub) και μιλάμε στο τηλέφωνο για να συντονιστούμε. Αν ο χαμένος δεν χρειάζεται βοήθεια, δεν έχει παρά να ειδοποιήσει και να συνεχίσει (χωρίς ανησυχία) για να βρει τους υπόλοιπους στην επόμενη στάση ή στη διανυκτέρευση. Αν χρειάζεται βοήθεια αποφασίζουμε ποιος και πώς θα βοηθήσει.

9. Τι θα γίνεται ΟΤΑΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ και τα αίματα ανάβουν?

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, η πολλή δημοκρατία γενικώς δεν είναι αποτελεσματική, αλλά σκεφτείτε το κάπως σαν το Συνασπισμό (πριν γίνει κόμμα εξουσίας, μετά χαλάσανε κι αυτοί...): η μειοψηφία, είτε πειθαρχεί (και μάλιστα χωρίς πολλές - πολλές γκρίνιες), είτε, στην επόμενη διασταύρωση βγάζει flash και ιδρύει νέο φορέα. Ούτως ή άλλως εδώ δεν κρίνεται η επανάσταση αλλά η διασκέδαση, (ή στη χειρότερη, το γόητρο κάποιου ηγετίσκου).

Θυμηθείτε όμως (α) το κόλπο του διαλλείματος (χωρίζουμε για 1-2 μέρες και ίσως τα ξανα-βρούμε) και (β) τις προϋποθέσεις της ανεξαρτησίας (δεν διαχωρίζω έτσι απλά την πορεία μου από εκείνον που μεταφέρει την κοινή σκηνή ή τα κοινά εργαλεία, ή που δεν ξέρει γρι Αγγλικά...)

10.ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΡΙΣΕΩΝ

Μακάρι να μη γίνει ποτέ, αλλά πάντα υπάρχει η πιθανότητα να βρεθούμε, ως ομάδα, αντιμέτωποι με κάτι απροσδόκητο και σοβαρό (φυσική καταστροφή, σοβαρή βλάβη, ατύχημα, κλπ). Γενικά μπορούμε να κάνουμε ότι και στην προηγούμενη παράγραφο, αλλά έχει λιγότερη πλάκα και, ιδίως αν είμαστε πολλοί, μάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο να χανόμαστε στις διαφωνίες, ούτε να σκορπίσουμε.

2-3 προσυμφωνημένες αντιδράσεις, μια πολύ μικρή ομάδα διαχείρισης, που μπορεί να επιλεγεί επί τόπου και πειθαρχία είναι μια καλή λύση.

11. ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Ότι ξέρετε για την ασφάλεια της μοτοσυκλέτας (αλυσίδες, κλειδαριές, πέταλα, συναγερμοί, immobilizer, pitbul, ηλεκτροφόρα καλώδια, voodoo κλπ) ισχύει και είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα όσο είναι και για την Ελλάδα. Τα φορτωμένα στη μηχανή πράγματα, επίσης διατρέχουν ένα σχετικό κίνδυνο και πρέπει να έχετε το νου σας. Γενικά τα φυλασσόμενα parking (όχι μόνο για το βράδυ αλλά πχ και έξω από ένα Μουσείο), είναι διαδεδομένα και είναι μάλλον φθηνά, σε σχέση με το ρίσκο για μια φορτωμένη μηχανή. Συνυπολογίστε ότι, η αναστάτωση του ταξιδιού κάνει την οποιαδήποτε απώλεια σημαντικότερη από την οικονομική της διάσταση: Μια αναγκαστική μέρα παραπάνω στη Βαρκελώνη για νέο κράνος, (όχι ακριβώς αυτό που ήθελα και 80€ ακριβότερο από ότι θα το αγόραζα στην Αθήνα), ήταν πολύ μεγαλύτερο σπάσιμο από την ίδια την απώλεια του ολοκαίνουργιου που μου σηκώσανε από τη σκηνή (Παρεμπιπτόντως τα τεράστια πηγμένα camping μέσα ή κοντά σε μεγάλες πόλεις είναι κατηγορία από μόνα τους, που καλύτερα να αποφεύγετε. Αν ΠΡΕΠΕΙ να μείνετε σε τέτοιο, θέλει πολύ προσοχή: σουρωμένοι, χαπακωμένοι, ελαφροχέρηδες δεν είναι και οι καλύτεροι γείτονες...)

Χρήματα, κάρτες, χαρτιά, καλύτερα βάλτε τα σε λεπτή εσωτερική θήκη που δένει στη μέση, μέσα από το παντελόνι. Ακόμα καλύτερα, διασπείρετε τον όποιο κίνδυνο, μην φυλάσσοντας όλα τα χρήματα ή πάνω από 1 κάρτα στο ίδιο σημείο. (Θυμηθείτε τον Denise Hopper στο κλασικό "Easy Rider" με τα 100δόλλαρα μέσα στο ρεζερβουάρ της βενζίνης...)

Tip (1):

Ένα δεύτερο σετ κλειδιά στην τσέπη κάποιου άλλου, είτε του συνεπιβάτη σας, είτε σε άλλη μοτοσυκλέτα. Σε μέσα τσέπη που κλείνει, όχι στις αποσκευές.

Tip (2):

Ένα χαρτί με τους σημαντικούς αριθμούς τηλεφώνων. Το κινητό σας μπορεί να σπάσει ή να χαθεί. Τηλέφωνα Οικείων, φίλων, του μηχανικού σας, του ασφαλιστή, των υπολοίπων της παρέας, λογαριασμός τράπεζας, αριθμοί καρτών και τηλέφωνα ακύρωσης, αχρείαστα να είναι αλλά θα σας βγάλουν από πολύ δύσκολη θέση (ΟΧΙ τα ΡΙΝ !!)

Tip (3):

Μια μικρή κλειδαριά - κουλούρα (ποδηλάτου) την τυλίγουμε στο τιμόνι και την αφήνουμε εκεί. Σε κάθε περίσταση, από το καράβι ως έξω από ένα μουσείο κλειδώνουμε τα κράνη. Δεν είναι υψίστης ασφαλείας αλλά γενικά δουλεύει και γλυτώνουμε κουβάλημα. Δεν την αφήνουμε πίσω στη σκάρα γιατί λερώνεται και θα περνάει μέσα από τα κράνη (μπλιάχ... ).

12. Ψυχραιμία και ΚΑΛΗ ΠΡΟΕΡΑΙΣΗ

Γιατί αν δεν τα έχετε, όσο και να το παλέψετε, μάλλον θα αποτύχουν όλα τα παραπάνω. Και εντάξει η ψυχραιμία μπορεί να συζητείται, να βαθμολογείται, να αμφισβητείται κλπ, αλλά την καλή προαίρεση αν δεν την έχεις, δεν αξίζει και να το παλεύεις έτσι κι αλλιώς, δεν έχεις ελπίδες να κερδίσεις τίποτα περισσότερο από km στο κοντέρ (κάτσε κάτω χοντρέ, δεν κατάλαβες τίποτα, που είχε πει κι ο μακαρίτης ο Παπάζογλου...)

Prova generale στην Ελλάδα

Έστω ότι τα κανονίσατε όλα και συμφωνήσατε:

Αkm/h στην Εθνική, Β στους μέσα δρόμους, Γ το πρωί στο δρόμο, Δ λεπτά για βενζίνα και καφέ στα πρώτα 250+km, Ε λεπτά για βενζίνα με σάντουιτς το μεσημέρι, κοκ. Θα σταματάτε το απόγευμα γύρω στις Ζ, θα ψάχνετε για δωμάτιο σε ξενώνες, το βράδυ θα τρώτε κεμπάπ και θα πίνετε μπύρα στον τοπικό Τούρκο και το πρωί τα ίδια...

Μαζέψτε την (πραγματική) παρέα και 2-3 βδομάδες πριν την αναχώρηση, δοκιμάστε σε πραγματικές συνθήκες, έστω κι ένα κομμάτι προσομοιωμένου ημερήσιου προγράμματος και κυρίως μ' αυτό της αυστηρά 20λεπτης στάσης (σας περιμένει έκπληξη). Θα καταγράψετε τις αποκλίσεις και του πλέον πειθαρχημένου και θα ξέρετε όλοι το κοινό - μοναδικό περιεχόμενο των (σημαντικότερων) λέξεων...

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ 2 - ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ή ταυτότητα?

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις χώρες "SEGEN" περνάνε θεωρητικά και τα δύο (εφ' όσον η ταυτότητα πληροί κάποιες προδιαγραφές, είναι ΚΑΙ με λατινικούς χαρακτήρες κλπ). Όμως, οι ταυτότητες είναι διαφορετικές ανά χώρα, με αποτέλεσμα οι κατά τόπους μπάτσοι να μην αντιλαμβάνονται εύκολα το περιεχόμενο και να καθυστερείτε (ή να μπλέκετε) χωρίς λόγο.

Αν έχετε έγκυρο διαβατήριο προτιμήστε το (είναι πιο τυποποιημένα - αποτελεσματικά). Αν δεν έχετε, ευκαιρία να αποκτήσετε (Ρωτήστε στα ΚΕΠ ή στην Αστυνομία, βγαίνει σε λίγες μέρες, κρατάει χρόνια και υπάρχουν άπειροι άλλοι προορισμοί όπου είναι ούτως ή άλλως απαραίτητο).

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΑΡΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ Οδική Βοήθεια

Δεν συζητάμε για ανασφάλιστη μοτοσυκλέτα. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που μπορεί να ελέγξουν στα σύνορα. Στον πρώτο έλεγχο πάτε μέσα, με άγνωστο τρόπο, χρόνο, και κόστος εξόδου (και αν, και πώς παίρνετε πίσω τη μοτοσυκλέτα?). Πηγαίνετε λοιπόν στην ασφαλιστική σας εταιρία και ζητάτε την «πράσινη κάρτα». Είναι ουσιαστικά η διεθνοποίηση του ασφαλιστηρίου και παρέχεται δωρεάν. Μαζί με την ασφάλεια πάντως χρήσιμη είναι και η διεθνής οδική βοήθεια (είναι σχετικά φθηνή και -αχρείαστη να είναι- πολύ χρήσιμη, ΚΑΙ εντός συνόρων).

Περιαγωγή

Παραπάνω είπαμε για το life saver κινητό τηλέφωνο. Για να δουλεύει και το δικό σας όποτε χρειαστεί εκεί έξω, είναι πιθανόν να χρειάζεται έγκριση από την εταιρία - πάροχό σας στην Ελλάδα, που επιτρέπει τη σύνδεσή σας, όπου βρίσκεσθε μέσω των τοπικών παρόχων. Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση ρωτήστε και επιβεβαιώστε την «περιαγωγή» σε όλες τις προγραμματισμένες χώρες, και τσεκάρετε τη διάρκεια. Αν ανακαλύψετε βρισκόμενοι στο εξωτερικό ότι (περιέργως) δεν δουλεύει, δεν θα γίνεται τίποτα...

ΧΡΗΜΑ: Ευρώ, συνάλλαγμα, μετρητά, πιστωτικές κάρτες

Το Ευρώ μπορεί να φταίει για πολλά (και κυρίως για τις δυσκολίες μας στα επόμενα ταξίδια) αλλά πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι είναι η χαρά του ταξιδιώτη. Σ' όλη την Ευρωζώνη, δεν ασχολείσαι καθόλου με το συνάλλαγμα ή με την αντιστοίχιση τιμών (μεγάλος πονοκέφαλος παλιότερα, που μας ανάγκαζε να κυκλοφορούμε πανικόβλητοι με το κομπιουτεράκι στα χέρια). Αλλά κι εκτός Ευρωζώνης τα πράγματα είναι πολύ ευκολότερα, αφού μπορείς (α) να αλλάξεις οπουδήποτε ευρώ με τοπικό νόμισμα (παλιότερα, βρισκόμασταν συχνά σε γκισέ που δεν είχαν ξαναδεί, δεν αναγνώριζαν και δεν αντάλλασαν την ηρωική δραχμούλα...) και (β) να πληρώσεις και με ευρώ. Βλέπετε, το ευρώ δεν έχει πατρίδα και θεωρείται (προς το παρόν...) ισχυρό νόμισμα.

Προσοχή όμως όταν πληρώνετε σε Ευρώ εκτός Ευρωζώνης: Τρελαμένος συνταξιδιώτης σε Σουηδικό βενζινάδικο, ανακάλυψε ότι πρώτα τον ρώτησαν (πολύ εξυπηρετικά), αν προτιμάει να πληρώσει σε Σουηδικές Κορώνες ή Ευρώ και μετά του χρέωσαν (αυτόματα και απόλυτα νόμιμα μέσω ταμειακής μηχανής), 20% (!!!) προμήθεια για μετατροπή συναλλάγματος.

Εκτός Ευρωζώνης, προτιμήστε να πληρώνετε με μετρητά σε τοπικό νόμισμα ή ακόμα καλύτερα με κάρτα. Στη συναλλαγή με κάρτα ζητήστε ασυζητητί να χρεωθείτε απ' ευθείας στο τοπικό νόμισμα (η VISA χρεώνει εκ των υστέρων, ελάχιστη ή καθόλου προμήθεια μετατροπής για το σύνολο των συναλλαγών, πάντως φθηνότερα από τις τράπεζες).

Γενικά για τις συναλλαγές με κάρτα, για περισσότερη ασφάλεια (ισχύει και εντός Ελλάδας) αποφεύγετε να χρησιμοποιείται την κάρτα σε «ορφανά» ΑΤΜ. Όταν τη δίνετε στο ταμείο αποφύγετε να δώσετε το pin σας και μην το δώσετε ΠΟΤΕ προφορικά. Δείξτε το διαβατήριο και ζητήστε να υπογράψετε την απόδειξη (και υπογράψτε πίσω από την κάρτα ώστε να συγκρίνεται η υπογραφή σας, αν τυχόν προσπαθήσει να τη χρησιμοποιήσει άλλος).Έχετε πρόχειρο το τηλέφωνο για ακύρωση της κάρτας (και τον αριθμό της, και μάλιστα κάπου χειρόγραφο, όχι μόνο στο κινητό σας)!

Ασφάλιση (υπερβολικό?)

Ρωτήστε τον ασφαλιστή σας. Υπάρχουν ειδικά προγράμματα ταξιδιωτικής ασφάλισης (όχι μόνο ατυχημάτων) που έχουν πολύ χαμηλά ασφάλιστρα με ενδιαφέρουσες καλύψεις (καθυστέρησες ή ακυρώσεις δρομολογίων, απώλειες αποσκευών κλπ).

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ 3 - ΠΡΑΞΗ

ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ

Οι μέρες πλησιάζουν. Ανεξάρτητα από τα km στο κοντέρ, ή τις προγραμματισμένες απαιτήσεις του κατασκευαστή, κάνουμε οπωσδήποτε ΓΕΝΙΚΟ SERVICE, 2 εβδομάδες πριν την αναχώρηση (για να δώσουμε περιθώριο να εμφανισθεί και να αντιμετωπισθεί οτιδήποτε παραβλέφθηκε ή προέκυψε από το service). Είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν ελέγχουμε ρουλεμάν τροχών, δισκόπλακες, συμπλέκτη, άξονα, σκελετό, διάφορα σφιξίματα κλπ.

Είμαστε πολύ αυστηροί με λάστιχα, τακάκια φρένων, συμπλέκτη, αλυσίδα, γρανάζια κλπ αναλώσιμα (πρέπει να βγάζουν οπωσδήποτε τα προϋπολογισμένα km του ταξιδιού +30%!).

Υπολογίστε ότι τα λάστιχα θα φθείρονται γενικώς ΠΟΛΥ γρηγορότερα λόγω πολλών km με ψηλές ταχύτητες και ποιότητας ασφάλτου, ενώ τα ξερά πολυκαιρισμένα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα ακόμα κι αν έχουν αρκετό πέλμα, αφού θα θερμαίνονται πολύ περισσότερο. Τα τακάκια πάλι, θα φθείρονται λιγότερο (τουλάχιστον στους αυτοκινητόδρομους).

Αλλάζουμε ΛΑΔΙΑ και φίλτρο λαδιού, όσο γίνεται κοντύτερα στην αναχώρηση, αλλά δεν αγχωνόμαστε: αν δεν βγαίνουν τα χιλιόμετρα, θα ξανα-αλλάξουμε κάπου στο δρόμο (θα ρωτήσουμε και θα βρούμε συνεργείο με χοντρικά ίδιες τιμές με Ελλάδα). Επειδή όμως μπορεί να πέσουμε σε μηχανικό που δεν ξέρει κάποια λεπτομέρεια ειδικά στο δικό μας μοτέρ - μοντέλο, (α) φροντίζουμε να παρακολουθήσουμε προσεκτικά τη διαδικασία αλλαγής στο συνεργείο μας για να επέμβουμε (αν χρειαστεί) και (β) αποφεύγουμε να αλλάξουμε φίλτρο λαδιού στο ταξίδι για να μειώσουμε την πιθανότητα στραβής (κλωτσημένες βόλτες (?!@#%&*^!).

Αν «τόχουμε», θα αλλάξουμε λαδάκια μόνοι μας, φροντίζοντας για "eco friendly" ξεφόρτωμα των καμένων.

ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ:

ΕΡΓΑΛΕΙΑ?

Αν είσαι μηχανικός (έστω και ελαφρώς), ξέρεις. Αν δεν είσαι, πάρε ό,τι προβλέπει ο κατασκευαστής. Μάλλον δεν θα χρησιμεύσουν σε τίποτα σπουδαίο, εκτός αν συνταξιδεύεις με μηχανικό (οπότε, ξέρει εκείνος).

ΚΙΤ Επισκευών:

Ετοιμάζουμε ένα τσαντάκι-kit με «σωστικά» για τη μηχανή αλλά και γενικότερα του ταξιδιού:

• Λάμπες μπρος, πίσω και φλας,

• Ντίζες (αν και όποιες χρειάζονται),

• ένα πιεσόμετρο για τα λάστιχα (και θα μετράμε ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ με κρύα λάστιχα αφού έχουμε κάνει 500+km από το προηγούμενο πρωί και θα διορθώνουμε είτε άμεσα, είτε στο πρώτο βενζινάδικο),

• ένα σετ επισκευής ελαστικών με κορδόνι και αμπούλες CO2, ή spray fast αν δεν «φοράμε» tubeless. Αν χρειασθεί, θα επισκευάσουμε πρόχειρα το λάστιχο, και στην πρώτη ευκαιρία θα πάμε οπωσδήποτε σε βουλκανιζατέρ (ΚΑΙ τα tubeless για «μανιτάρι»).

• Προσωπικά εκτός από τις αμπούλες CO2, έχω μαζί και μια πολύ μικρή ποδηλατική τρόμπα. Οι αμπούλες είναι λίγο λαχείο και πρακτικά δίνουν μόνο μια ευκαιρία. Στη φορά που δεν θα δουλέψουν οι αμπούλες η τρομπίτσα θα κάνει τη δουλειά με λίγη παραπάνω ώρα (και ιδρώτα).

• 2-3 μεταλλικούς κολιέδες,

• 2-3m γερό σύρμα,

• μια μικρή πένσα ή πολύ-εργαλείο,

• ένα γαλλικό κλειδί,

• τα βασικά allen,

• μερικά πλαστικά δεματικά (tire-up) ψιλά και μεσαία,

• 10-15m ορειβατικό κορδόνι πάχους 2-3mm (χρήσιμο και για απλώστρα),

• μονωτική ταινία και 2-3m 2κλωνο καλώδιο,

• 1 ρολό αυτοκόλλητη φαρδιά, ισχυρή ταινία με «γάζα», (έχω μπαλώσει «προσωρινά» σκισμένο κάλυμμα σκηνής από το 2006, δουλεύει ακόμα τέλεια!),

• βελόνα και γερή κλωστή για μπαλώματα ανάγκης,

• μερικά κουμπιά σε διάφορα μεγέθη,

• 2-3 σωληνάρια κόλλες για διαφορετικά υλικά και ότι παρόμοιο σκεφτείτε.

SPRAY για την αλυσίδα (αν δεν παίζει άξονας).

Και το χρησιμοποιούμε κάθε πρωί (τουλάχιστον μετά από μέρα με «πολλά» χιλιόμετρα)

ΛΑΔΙ για τον κινητήρα

Για καλό και για κακό, παίρνουμε μαζί και 0,5lit λάδι για τον κινητήρα (αφού σιγουρέψουμε τα νούμερα). Η καλύτερη ασφαλέστερη, στεγανότερη και φθηνότερη συσκευασία ΔΕΝ είναι το standard, αλλά το μισόλιτρο της coca cola, (τόσο ασφαλής, που μπορεί να τοποθετηθεί ακόμα και μέσα στα ρούχα).

Προσοχή! όχι του νερού, σπάνε πολύ ευκολότερα.

Σε περίπτωση «φυσιολογικής» απώλειας, συμπληρώνουμε. Σε προβληματική περίπτωση (τότε θα πρέπει να κοιτάμε τη στάθμη κάθε 100-150km, δηλ. κάμποσες φορές κάθε μέρα), προσθέτουμε το 0,5lit, αγοράζουμε άμεσα 1lit σφραγισμένο, το παρατραβάμε λίγο να χωράει συμπλήρωμα πάλι ½+ λίτρο, το ξε-σφραγίζουμε, προσθέτουμε το μισό και φυλάμε ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΡΡΟΕΣ κλπ καταστροφές το άλλο μισό, πάλι στο μπουκαλάκι της coca cola για παρακάτω...

Και τα SOS ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΑ (αχρείαστα να είναι...).

Κάθε μοτοσυκλέτα κάπου πονάει: από μια λάμπα που καίγεται αδικαιολόγητα συχνά ή έναν ιμάντα που τα φτύνει γρήγορα, έως (Θεός φυλάξει) την ηλεκτρονική που ξαφνικά μπορεί να... Ρωτήστε στο συνεργείο σας και φροντίστε να έχετε μαζί σας τα SOS, ει δυνατόν και δανεικά.

(Δεν θέλετε να περιμένετε κι εσείς για ανταλλακτικά, 6 μέρες κάπου στην κεντρική Νορβηγία. Ήταν ευχάριστο αλλά πολύ ακριβό διάλειμμα, χώρια που θα προτιμούσα να μείνω παραπάνω μέρες στο Bergen αντί στο Trondheim και να μην πετσοκόψω το υπόλοιπο πρόγραμμα...)

ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΦΟΡΑΜΕ ?

Λεπτομέρειες για το Ρουχισμό δίνονται παρακάτω, αλλά Υπάρχουν χοντρικά 4 σενάρια ανάλογα με γεωγραφικό το πλάτος και την εποχή:

Σενάριο1 (LIGHT): ΝΟΤΙΑ & ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Φανταστείτε Απρίλιο έως Οκτώβριο στην Ελλάδα αλλά με συχνότερες βροχές. Ελαφριά στολή πάνω-κάτω, (δερμάτινα ή κορντούρες) χωρίς επένδυση και με αεραγωγούς. Συνθετικά T-shirt, (ορειβατικά ή ποδηλατικά που στεγνώνουν άμεσα από τον ιδρώτα), Μπότες με λεπτές κάλτσες, καλοκαιρινά γάντια και μαντήλι στο λαιμό. Ένα ελαφρύ fleece, θα μας καλύψει από το λίγο περιστασιακό κρύο σε ένα ορεινό πέρασμα ή μια πρόσκαιρη κακοκαιρία. Must τα αδιάβροχα πάνω - κάτω και να είναι πρόχειρα, για άμεση χρήση.

Σενάριο 2 (MEDIUM): ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, Κεντρική & Νότια Ευρώπη, Άνοιξη - Φθινόπωρο.

Μοιάζει με Άνοιξη ή light χειμώνα στην Ελλάδα, επίσης με συχνότερες βροχές. Κορντούρες ή δερμάτινα πάνω-κάτω, με επένδυση ή, (καλύτερα αντί της επένδυσης) extra ρούχα, που μπαίνουν - βγαίνουν ευκολότερα, αφού θα αντιμετωπίζουμε και ώρες (ή μέρες) με ζέστη. Ισοθερμικά εσώρουχα πάνω - κάτω (το κάτω προφανώς δεν θα χρειάζεται κάθε μέρα), μπότες με πιο χοντρές κάλτσες, γάντια μεσαία και βαριά (περισσότερα από 1 ζευγάρι, γιατί δεν φοριούνται βρεμένα και δεν στεγνώνουν εύκολα), μαντήλι στο λαιμό και απαραίτητα αδιάβροχα πάνω - κάτω.

Σενάριο 3 (HEAVY), ΝΟΤΙΑ & ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ, ΧΕΙΜΩΝΑ.

Σκεφτείτε το σαν Χειμώνα της Ελλάδας, έως Χειμώνα της Αρκούδας, με οριακές για μοτοσυκλέτα θερμοκρασίες και με πολλές (ορεινές) περιοχές που με μοτοσυκλέτα δεν φτάνεις καθόλου.

Στολή πάνω-κάτω με επένδυση, ισοθερμικά εσώρουχα και extra ρούχα (fleece ?) που μπαίνουν - βγαίνουν εύκολα, αφού μάλλον θα αντιμετωπίζουμε και ώρες (ή μέρες) με κάπως καλύτερο καιρό. Μπότες με χοντρές κάλτσες, 2 τουλάχιστον ζευγάρια βαριά γάντια γιατί βρέχονται δεν στεγνώνουν εύκολα (και φυσικά δεν λέει να τα φοράτε βρεμένα στο ψοφόκρυο), extra αδιάβροχα καλύμματα γαντιών (χούφτες), κασκόλ (ή χειμερινό buff) στο λαιμό και, εννοείται, αδιάβροχα πάνω - κάτω, που θα το φοράτε σχεδόν διαρκώς.

Σενάριο 4 (EISAIMETAKALASOU?), ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΧΕΙΜΩΝΑ.

Ξεχάστε το, εκτός αν ανήκετε σε ειδική υποκατηγορία του ανθρώπινου είδους ή απλά έχετε τάσεις αυτοκτονίας (αλλά να θυμάστε: υπάρχουν πολλοί, λιγότερο κρύοι τρόποι).

ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ?

(και πώς τα φορτώνουμε?)

1. Κινητό τηλέφωνο (στην τσέπη!) + φορτιστές 220V αλλά και 12V για σύνδεση στη μοτοσυκλέτα, στο tank bag. Αν δεν υπάρχει στη μοτοσυκλέτα έτοιμη πρίζα από κατασκευής, μοντάρεται εύκολα. Προσέξτε τη στεγανότητα και υπολογίστε (α) να βάλετε ανάμεσα μια επιπλέον ασφάλεια και (β) να έχετε μια προέκταση που να φτάνει στο tank bag, για να τοποθετείται με ασφάλεια και στεγνός ο φορτιστής και η (όποια) φορτιζόμενη μικροσυσκευή.

2. Αλλαξιές εσώρουχα, κάλτσες, θερμο-εσώρουχα και T-shirt (στις βαλίτσες)

3. Επιπλέον ρούχα (για βόλτα ή / και για παραπάνω κρύο, στις βαλίτσες). Μία πλήρη αλλαξιά τουλάχιστον, ανάλογα με το σενάριο (βλ. παραπάνω).

4. Σαγιονάρες μαγιό, πετσέτες προσώπου & μπάνιου (στις βαλίτσες, εκτός από τις μέρες που προβλέπεται στάση για μπάνιο, οπότε στο Tank bag). Μικρύνετε τον όγκο: Στα ορειβατικά είδη υπάρχουν ειδικές πετσέτες, ελάχιστου όγκου, που στεγνώνουν εξαιρετικά γρήγορα

5. Νερό για το δρόμο. Ναι, χρειάζεται συχνότερα από τις στάσεις, παγούρι, θερμός ή έστω ένα απλό μπουκαλάκι (στο tank bag).

6. Χαρτί υγείας (σε χωριστή αδιάβροχη σακούλα, στο tank bag).

7. Γυαλιά ηλίου και καπελάκι (για τις στάσεις, στο tank bag)

8. Γυαλιά διορθωτικά στο tank bag, και εφεδρικά οπωσδήποτε, μέσα στα ρούχα.

9. Φαρμακείο, με τα βασικά για μικροτραυματισμούς, παυσίπονα, αντιδιαρροκά, μια αλοιφή για τσιμπήματα - εγκαύματα και εννοείται τα τυχόν φάρμακα ρουτίνας. (Στο tank bag).

10. Φακός & μπαταρίες (ένας μικρός φακός κεφαλής και ένας με διάχυτο φωτισμό για το camping (αλλά και όπου αλλού δεν μπορείτε, τώρα, να φανταστείτε),

11. Μια καλή ιδέα: μικρή μπανάνα ή τσαντάκι με τα ελάχιστα πράγματα που η απώλειά τους θα «κατέστρεφε» το ταξίδι: λεφτά - κάρτες (όχι όλα), γυαλιά (τουλάχιστον τα διορθωτικά), χαρτιά, κλειδιά, κινητό τηλέφωνο. Την έχετε πάντα πάνω σας ή σε άμεση εποπτεία, ακόμα και στην τουαλέτα, ακόμα και στο ντους του camping (που μάλλον δεν θα έχετε τσέπες)

12. Σουγιάς - ανοιχτήρια κλπ, (στο tank bag).

13. Φωτογραφική μηχανή (ψηφιακή + μνήμη + φορτιστής + 2η μπαταρία, στο tank bag).

14. Necessary: Σαμπουάν, αφρόλουτρα, οδοντόπαστα - οδοντόβουρτσα, αντηλιακό, κρέμες διάφορες, ξυριστικά, αποσμητικά κλπ-κλπ. Μια καλή ιδέα είναι να τα χωρίσετε σε 2 πακέτα: ένα μικρό άμεσης ανάγκης για το δρόμο (στο tank bag) και το κυρίως μέσα στα ρούχα, μαζί με τις πετσέτες και τις σαγιονάρες.

15. Ζώνη για τη μέση που μπορεί να φοριέται και διαρκώς, (αλλιώς στο tank bag).

16. 1 - 2 παλαιά wetex ή μικρές πετσέτες για να στεγνώνετε τη σέλα της μηχανής (πολλή υγρασία, συχνή βροχή) ή τη σκηνή (δεν θέλετε να τη μαζεύετε βρεμένη) και για προστασία της σέλας στα δεσίματα (καράβια κλπ). Στο tank bag ή καλύτερα σε (μισάνοιχτη ή δικτυωτή) εξωτερική τσέπη κάποιας αποσκευής για να στεγνώνουν εν κινήσει.

17. Extra ιμάντες ή/και χταπόδια για εκατόν δέκα έξη λόγους, θαμμένα σε κάποια αποσκευή

18. Μια δικτυωτή θήκη για διάφορα βρεγμένα (πετσέτες, μαγιό, mini μπουγάδα) που θα στεγνώνουν εν κινήσει (με καλό καιρό, και φυσικά όχι μαζί με τις παραπάνω βρωμο-πετσέτες). Προτιμάμε να δένουμε αυτή τη θήκη κάπου μπροστά, γιατί στη σκάρα ή γενικά πίσω, τα βρεγμένα θα μυρίσουν άσκημα από τα καυσαέρια της ίδιας της δικής μας εξάτμισης.

19. Υπνόσακος/οι (Ultra light), απαραίτητος ακόμα κι αν δεν προγραμματίζουμε camping, σε compression sack (σακούλα συμπίεσης) και σε κατάλληλου μεγέθους dry bag (100% αδιάβροχο σάκο) στη σχάρα (λεπτομέρειες παρακάτω).

20. Στιγμιαίος καφές, ζάχαρη και κύπελλο/α, γιατί κάποιες φορές το τοπίο το επιβάλει. Μεταφέρονται στο tank bag, σε ένα πάνινο σακουλάκι που θα επιτρέπει να στεγνώσουν οι λίγες σταγόνες νερό μετά το πρόχειρο πλύσιμο.

21. Πιατικά, (Optional) μόνο αν σκοπεύετε να τα χρησιμοποιήσετε αρκετές φορές, αλλιώς δεν αξίζει το κουβάλημα: 1 Πιρούνι, 1 κουτάλι, 1 μαχαίρι, λίγο αλάτι, πλαστικά πιάτα & ποτήρια Χ2 και μια πετσέτα κουζίνας ως mini τραπεζομάντηλο για τα pick-nick, (στο tank bag ή στις βαλίτσες).

22. Κουζινικά (επίσης Optional αν αξίζει...): Γκαζιέρα και σκεύη για μαγείρεμα. Κατασκηνωτικός εξοπλισμός, (Optional) αν είναι στο σχέδιο σκοπιμότητας (βλ. λεπτομέρειες παρακάτω, σε μεγαλύτερο dry bag, μαζί με τους υπνόσακους στη σχάρα). Γενικά, αν είναι να χρησιμοποιηθεί μόνο 2-3 φορές, αφήστε τον σπίτι. Στη χειρότερη γυρίστε μια μέρα νωρίτερα...

23. Απορρυπαντικό (ένα-κοινό για ρούχα και για πιατικά) σε μικρή συσκευασία που να κλείνει καλά, ιδανικά σε σωληνάριο. Αν δεν βρίσκετε στην Ελλάδα μην αγχώνεσθε, συσκευάστε 200ml σε καλό πλαστικό μπουκαλάκι από καλλυντικά, αλλιώς θα βρείτε επί τόπου σε super market ακόμα και στο μαγαζάκι του camping.

Στον αντίποδα: TRAVEL LIGHT !

Κάντε καλό service, πάρτε μαζί μόνο αδιάβροχα, 2 εσώρουχα, κάλτσες, T-shirt, ένα fleeceάκι και ένα χάρτη, φορέστε τα δερμάτινα και καλό δρόμο. (Α, ναι! και οδοντόβουρτσα. Και πορτοφόλι! - ΓΕΜΑΤΟ...!)

ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ στην Ευρώπη

ΟΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ,

(στις περισσότερες χώρες με πράσινη σήμανση) είναι κάτι σαν Αττική Οδός ή Εγνατία, που μας πάνε παντού γρήγορα, με εξαιρετικά καλή ποιότητα οδοστρώματος και εξαιρετική σήμανση.

Αν έχουμε κατά νου (ή σε σκονάκι), τη σειρά των επόμενων πόλεων της διαδρομής και προσέχουμε τη σήμανση, πρακτικά δεν χρειάζεται να συμβουλευόμαστε καθ' οδό ούτε το χάρτη, ούτε το GPS.

Το κόλπο είναι να μην κοιτάς μόνο την επόμενη πόλη, αλλά τις 3-4 επόμενες για να μην μπερδεύεσαι με τοπικές λεπτομέρειες.

Όπως όλοι εκεί έξω, θα κινούμαστε όσο πιο δεξιά υπάρχει ελεύθερος χώρος, θα προσπερνάμε μόνο από αριστερά και ΘΑ ΞΑΝΑΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΔΕΞΙΑ.

Και δεν θα κινούμαστε ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΛΩΡΙΔΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, είναι ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Εκεί έξω, όλοι οι φυσιολογικοί οδηγοί τη θεωρούν ελεύθερη - κενή και «ασφαλείας» και αν έχουν οποιοδήποτε πρόβλημα, βγαίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη και ίσως χωρίς να ελέγξουν πίσω, αφού από εκεί περνάνε μόνο υπηρεσιακά οχήματα, με σειρήνα, και με δική τους ευθύνη !!!

Οι ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

(στις περισσότερες περιπτώσεις με μπλε σήμανση) είναι συνήθως με καλό οδόστρωμα, αλλά απαιτούν αυξημένη προσοχή όσο και οπουδήποτε στην Ελλάδα. Ιδίως στα όρια των πόλεων συχνά συγχέονται με το τοπικό δίκτυο και η σήμανσή τους είναι ελλιπής. O χάρτης, όσο λεπτομερής κι αν είναι θα μας μπερδεύει. Το GPS λύνει πολλά προβλήματα αλλά το σκονάκι είναι γρηγορότερο. Επίσης «ρωτώντας πας στην Πόλη» και γνωρίζεις και κόσμο...

Στις ημιαστικές περιοχές ανεξάρτητα από το χρώμα του κάθε δρόμου στο χάρτη, στην πραγματικότητα «πάμε και βλέπουμε»: όπως και γύρω από τις Ελληνικές πόλεις, μας περιμένουν από mini εκδοχές αυτοκινητόδρομου, μέχρι δρόμοι - οργωμένα χωράφια με διασταυρώσεις κάθε 20m. Οι χάρτες αλλά και τα GPS συχνά είναι λάθος, γίνονται συνέχεια έργα και αλλαγές. Κόβουμε ταχύτητα, προσέχουμε πολύ, ρωτάμε συχνά και το διασκεδάζουμε. 

Οι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΕΣ δρόμοι

στην ύπαιθρο, έχουν συχνά πολύ ενδιαφέρον από αξιοθέατα, αλλά και πολλές ιδιαιτερότητες. (Στη Βόρεια Σκωτία το δευτερεύον δίκτυο έχει χιλιάδες km με ΠΟΛΥ στενούς δρόμους, που χωράει ΜΟΝΟ ΕΝΑ αυτοκίνητο και κάθε 200 - 500 μέτρα έχει ανοίγματα δεξιά ή αριστερά, σαν parking, για να περιμένει ο ευγενικός όταν συναντάει τον γρήγορο).

Στην Ισλανδία πρέπει να είσαι έτοιμος για 20-30km ξαφνικού χωματόδρομου και να διασχίσεις ποτάμια ξανά και ξανά στη μέση του πουθενά για να φτάσεις στο επόμενο «χωριό» (3,5 σπίτια μετά από κάνα 2ωρο)...

Στις ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ

τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Πρέπει να έχουμε εξ αρχής μια γενική εποπτεία για το γενικό σχέδιο και τους άξονες της πόλης, να προσπαθούμε να ξέρουμε κάθε στιγμή, που περίπου είμαστε και που πάμε (σε επίπεδο περιοχών ή σημαντικών landmark, αλλιώς τι να ρωτήσεις?). Πρόκειται για το απολύτως καλύτερο πεδίο εφαρμογής του συστήματος GPS, αφού εδώ το οδικό δίκτυο είναι τόσο πυκνό που ο τυπωμένος χάρτης πρέπει να είναι τόσο απίστευτα λεπτομερής που τελικά (χωρίς το ZOOM-IN του GPS) γίνεται από δύσχρηστος έως άχρηστος.

ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ

στην Ευρώπη, σχεδόν παντού είναι καλύτεροι από τους Έλληνες (ίσως επειδή παίρνουν όλοι δίπλωμα με εξετάσεις, ίσως επειδή ζουν σε κοινωνίες και όχι καθένας μόνος του εναντίον όλων). Προσεκτικοί, λίγο ή καθόλου επιθετικοί, ακόμα και οι πολύ γρήγοροι είναι ελάχιστα ενοχλητικοί. Επικρατεί η γενική προσέγγιση «όλοι είμαστε στον ίδιο δρόμο και όλοι θέλουμε να πάμε στον προορισμό μας». Εξαίρεση η

Κεντρική και Νότια Ιταλία και μεριές - μεριές στα Βαλκάνια, που είναι κάτι σαν την ορεινή Κρήτη: «οδηγοί» - πειρατές, ίσως επειδή κι εκεί δεν παίρνουν όλοι δίπλωμα με εξετάσεις ή επειδή βλέπουν την οδήγηση σαν προσωπικό πόλεμο (with-no-prisoners...).

Όμως προσοχή: Σχεδόν παντού δεν είναι εξοικειωμένοι με την κίνηση μοτοσυκλετών ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Ξαφνιάζονται, εκνευρίζονται και μπορεί να γίνουν απρόβλεπτοι. Προσέχετε διπλά!

Οι ΠΕΖΟΙ

έχουν παντού προτεραιότητα, ακόμα και εκεί που φαίνεται εντελώς παράλογο. Ιδίως στα αστικά κέντρα, κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο περιμένοντας ότι κάθε όχημα (αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα ή ποδήλατο) θα σταματήσει ακαριαία. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Γι αυτό προσέχετε σαν να οδηγείτε σε αυλή νηπιαγωγείου ακριβώς τη στιγμή που χτυπάει διάλλειμα...

Τα ΦΑΝΑΡΙΑ

είναι μάλλον λιγότερα, με περισσότερους κυκλικούς κόμβους. Απλά μην τα αγνοείτε ποτέ και μην τα αντιμετωπίζετε σχετικά (το κόκκινο, τελικά ΔΕΝ είναι προχωρημένο κίτρινο). Εκτός από τον προφανή κίνδυνο, είναι πολύ-πολύ πιθανό να σας μαζέψουν...

ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ:

Δρομολόγια, εισιτήρια.

Ψάξτε στο διαδίκτυο για αναχωρήσεις και τιμές σε συγκεκριμένες μέρες (υπάρχουν διαφορές), προσέχοντας τις συνολικές χρεώσεις, με εκπτώσεις επιστροφής και φόρους λιμανιού, (ειδικά για κάποιες εταιρίες, αν δεν εκνευριστείς, οι τιμοκατάλογοι είναι σκέτη κωμωδία). Ειδικά για μεγάλη παρέα, ερευνήστε και την πιθανότητα επιπλέον ομαδικής έκπτωσης. Αγοράστε λίγες μέρες νωρίτερα τα εισιτήρια και κανονίστε να βρίσκεστε στο terminal του λιμανιού για check-in και επιβίβαση τουλάχιστον μια ώρα πριν την αναχώρηση. Την ώρα αναχώρησης θεωρήστε την ακριβή. Την ώρα που υπόσχονται ότι θα φτάσετε και κυρίως την ώρα που θα βγείτε στο λιμάνι, εντελώς σχετική.

Στο αμπάρι

που θα σας οδηγήσουν να παρκάρετε, πρόσεξε το ΠΟΛΥ γλιστερό κατάστρωμα.

Επιμεληθείτε προσωπικά την ασφάλιση της μοτοσυκλέτας σας, αν δε θέλετε να τη δείτε δεμένη από το τιμόνι, με σπάγκο στο διπλανό παπί ή σε κάποια πλαστική καρέκλα, ή (χειρότερα) με ένα γρασαρισμένο σκοινί που από στο ζόρι και τους κραδασμούς στο ταξίδι, θα σκίσει τελικά τη σέλα (και μπορεί... «φιλαράκι δεν ξέρω τι λες, εγώ το θυμάμαι: ΕΤΣΙ ΗΤΑΝΕ πριν μπαρκάρεις!»).

Δεν χρειάζεται απόλυτη πειθαρχία σε ότι λέει το πλήρωμα. Επιμείνετε ευγενικά και διαλέξτε ένα σημείο κοντά σε τοίχο, με κάποιο σημείο πρόσδεσης ψηλά, τουλάχιστο στο ύψος της σέλλας (επιπλέον λόγος για να μην επιβιβαστείτε την τελευταία στιγμή που οι καλές θέσεις θα είναι πιασμένες).

Αν η καλή σας έχει κεντρικό σταντ στήστε την όσο γίνεται κοντύτερα στον τοίχο, βάλτε πρώτη και δέστε την (καλύτερα με δικό σας, καθαρό, πλατύ ιμάντα) από τη βάση του εμπρός μασπιέ ή από κοντινό σημείο του σκελετού, περνώντας πάνω από τη σέλα. Μην ξεχάσετε να περάσετε για προστασία ένα χαρτόνι ή διπλωμένη πετσέτα, ανάμεσα στον ιμάντα και τη σέλα, (από εκείνες που είπαμε για το στέγνωμα της σέλας ή της σκηνής). Αν έχετε μόνο πλαϊνό σταντ, γυρίστε τη μηχανή ώστε να γείρει προς τον τοίχο, οριακά κοντά χωρίς να ακουμπάει ούτε με έκταση των αναρτήσεων (άβολο αλλά απαραίτητο) και κάντε τα ίδια.

Παρ' όλη την ταχύτητα που βάλατε, ζητήστε και τάκο - εμπόδιο κύλισης. Ασφαλίστε τα κράνη. (Σ' εκείνη τη μίνι κουλούρα που είπαμε ότι έχετε στο τιμόνι).

Σκεφτείτε και όσο γίνεται προετοιμάστε από πριν, ποια πράγματα θα πάρετε και ποια θα αφήσετε φορτωμένα, γιατί δεν θα μπορείτε να ξαναπλησιάσετε στη μηχανή. Και ειδικά εσύ (παπάρα!), ΜΗΝ βάλεις το συναγερμό!

ΑΝΚΟΝΑ Η ΒΕΝΕΤΙΑ?

Όταν υπολογίζετε τα logistics, η διαφορά στα εισιτήρια φαίνεται αμελητέα και η διαφορά στο χάρτη προφανής. Πριν όμως διαλέξετε, μετρήστε πιο προσεκτικά χρόνο και χρήμα ανάλογα με τη διαδρομή σας.

Σκεφτείτε πχ ότι από Πάτρα - Ανκόνα, με αναχώρηση απόγευμα και άφιξη το επόμενο μεσημέρι, είναι μια νύχτα που βγαίνει εύκολα και στο κατάστρωμα ή στο σαλόνι. Οι δύο διανυκτερεύσεις για Πάτρα - Βενετία κάνουν την καμπίνα ελκυστικότερη (και το budget πολύ - πολύ βαρύτερο...)

Υπολογίζοντας επίσης για τους χρόνους: με αναχώρηση ομοίως, Σάββατο απόγευμα από Πάτρα και αποβίβαση Κυριακή μεσημέρι Ανκόνα, μπορείτε Κυριακή βράδυ να είσαστε κάπου στο Bolzano ή στο Innsbruck και Δευτέρα βράδυ, λίγο σφιχτά στο Βερολίνο (έχετε λίγο περισσότερο από μιάμιση μέρα για συνολικά 1.350km). Αντίστοιχα, με άφιξη Δευτέρα πριν το μεσημέρι στη Βενετία, θα έχετε αντίστοιχα λιγότερο από μια μέρα για 1.150km. Ούπς!

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΙ ΑΛΠΕΙΣ...

Ο ομορφότερος τοίχος που σας έκλεισε ποτέ το δρόμο. Ξεκινάτε από τον κάμπο, κάπου στη Βόρεια Ιταλία και διαλέγοντας ένα από τα δεκάδες περάσματα, ανεβαίνετε στον παράδεισο και ξανακατεβαίνετε στον (όχι και τόσο άσχημο) κάμπο κάπου στην Κεντρική Ευρώπη, στη Γαλλία, την Ελβετία, τη Γερμανία ή την

Αυστρία. Αλλά τι περάσματα: Εκτός από τα θαυματουργά, γρήγορα (αλλά άχαρα) τούνελ, υπάρχει ο θαυμαστός κόσμος των ορεινών περασμάτων (passo ή pass). Κάτι σαν λούνα παρκ για μοτοσικλετιστές. Από το τέλος της Άνοιξης που ανοίγουν από τα χιόνια, μέχρι το Χειμώνα που ξαναγίνονται απροσπέλαστα, χιλιάδες μοτοσικλετιστές, κάθε ράτσας, ντόπιοι και ξένοι, απολαμβάνουν το ατέλειωτο στροφιλίκι στο απίστευτο σκηνικό των γύρω πανύψηλων κορφών, με τους αιώνιους παγετώνες, τους τεράστιους καταρράκτες και πιο κάτω τα ατελείωτα δάση και τα καταπληκτικά, γραφικά και ταυτόχρονα σύγχρονα χωριουδάκια (με το πιο super service που θα μπορούσατε να ονειρευτείτε). Εδώ, είναι φανερό ότι οι τοπικές κοινωνίες έχουν την αισθητική πολύ ψηλά στις προτεραιότητές τους.

Μπροστά σ' αυτή τη γενικευμένη μαγεία, νοιώθεις μίζερος και υπανάπτυκτος. Στον τόπο μας, οι περιοχές που (επιτέλους) άρχισαν να το παλεύουν, αποτελούν εξαίρεση, αλλά κι εκεί τα όποια αποτελέσματα είναι περισσότερο αποσπασματικά, ατομικά, όχι συλλογικά κι αυτή η διαφορά φαίνεται...

Έχω συναντήσει μοτοσικλετιστές, που έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου, ειδικά για μια βόλτα σ' αυτό τον παράδεισο (Αμερικάνους, Γιαπωνέζους ή Νεοζηλανδούς). Αν το κάνεις μια φορά, δεν τους λες τρελούς...

Ακόμα θυμάμαι την καταπληκτική αίσθηση στο πρώτο πέρασμα του Grossglockner (Αυστρία, καμιά 100στή km S - SE του Saltsburg): Μετά το βάπτισμα στο θεϊκό

στροφιλίκι των Δολομιτών στην Cortina, το πέρασμα από το προπολεμικό τούνελ στα 2.500m (λιακάδα στην είσοδο, χιόνι και ψοφόκρυο σε 500m? στην έξοδο) ανέβασμα μέχρι τον παγετώνα του Grossglockner και τον αξέχαστο καφέ στη μέση του πουθενά με θέα τις χιονισμένες κορυφές, πήραμε την κατηφόρα βόρεια, προς το Zell am See.

Οι συνεχόμενες φουρκέτες, κάθε 200-300 μέτρα, είναι τόσο τέλεια κυκλικά χαραγμένες και στρωμένες με τόσο καλή άσφαλτο, που παίζοντας, κρατούσαμε την ίδια σχέση στο σασμάν (2η ή 3η) και χωρίς να αγγίζουμε γκάζι, συμπλέκτη ή φρένο, διατηρούσαμε σταθερά 70-75km στο κοντέρ («καλά» πάνω στη φουρκέτα, «λίγα» εκεί που ίσιωνε, αλλά σταθερά!) και «χορεύαμε» στο στροφιλίκι, επί 15-20km (ίσως και παραπάνω), τόσο, που φτάνοντας κάτω, στην παρατεταμένη ευθεία, πριν το Brock, σταματήσαμε και πανηγυρίζαμε σαν έφηβοι φίλαθλοι.

Γυρίσαμε και το ξανακάναμε, πιστέψτε το, αν και ο καιρός ήταν έτοιμος για βροχή και είχαμε άλλα 400km ως την διανυκτέρευση...

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Υπάρχει ποικιλία διαδικασιών που σχετίζονται με τη χώρα που μπαίνεις (ή βγαίνεις) και το αν έχει υπογράψει τη συνθήκη SENGEN. Αν δεν κατεβαίνεις από καράβι, συνήθως αντιλαμβάνεσαι ότι πέρασες τα σύνορα από μια πινακίδα που σε

καλωσορίζει στη χώρα που μπαίνεις (όπως εδώ μπαίνεις στο νομό Αρκαδίας ή στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας). Μπορεί όμως και να βρεθείς δεξιά στο δρόμο με τις βαλίτσες ανοιχτές και να ξεδιπλώνεις υπνόσακους προσπαθώντας να εξηγήσεις με παντομίμα σε «γλωσσομαθή» μπάτσο ότι στα 2 πλαστικά μπουκαλάκια της coca-cola, έχεις λάδι 15-W50 και τσίπουρο και όχι, δεν είσαι λαθρέμπορος αλλά το κάνεις για λόγους ασφαλείας και βάρους. Ή (χειρότερα) ότι η φιάλη προπανίου είναι για τη γκαζιέρα και δεν είσαι τρομοκράτης και «δεν το ήξερες» ότι απαγορεύεται η μεταφορά της στο πλοίο.

Ειδικά σε κάποιους σταθμούς, που υπάρχει είτε κάποιος υποτυπώδης έλεγχος, είτε απλή καθυστέρηση λόγω μποτιλιαρίσματος, κυκλοφορούν και ειδικά εκπαιδευμένοι σκύλοι (όχι συχνά, αλλά οι ενδιαφερόμενοι ...μερακλήδες, ας αξιολογήσουν το ρίσκο!).

ΔΙΟΔΙΑ.

Υπάρχουν μεγάλες διαφορές από χώρα σε χώρα, και σε σύστημα και σε κόστος.

- Στην Ιταλία, πριν μπούμε στην autostrada, διαλέγουμε λωρίδα (όχι την AUTOPASS), περνάμε από το μηχάνημα, πατάμε το μεγάλο κόκκινο κουμπί, παίρνουμε την μηχανογραφημένη κάρτα εισόδου και τη φυλάμε. Όπου και όταν βγούμε από τον αυτοκινητόδρομο, μας περιμένει ο χαμογελαστός, περνάει την κάρτα μας στο σχετικό μηχάνημα και μας κόβει το κουστουμάκι. (Πονάει. Λίγο... Αλλά σιγά- σιγά ως υπερήφανοι Έλληνες, μπορούμε να θεωρούμε εαυτούς προπονημένους...).

- Στην Αυστρία, μπαίνοντας στα σύνορα (από οπουδήποτε), σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο - μαγαζί δεξιά. Πουλάει καφέ, αυτοκόλλητα OSTEREICH για τις βαλίτσες και κάτι άλλα περίεργα αυτοκόλλητα που τα λένε Βινιέτες. Είναι κάτι ανάμεσα σε διόδια και τέλη κυκλοφορίας, έχουν διάφορες διάρκειες (και αντίστοιχες τιμές) και περιμετρικά τυπωμένες ημερομηνίες. Προσέξτε να διευκρινίσετε ότι είναι για μοτο, είναι φθηνότερα. Παίρνετε ένα, ακυρωμένο τη στιγμή της αγοράς με τρύπημα στην ημερομηνία εισόδου, το κολλάτε σε εμφανές σημείο και καθαρίσατε (Μην το ρισκάρετε, το ψάχνουν. Και σας μένει και το αναμνηστικό με ημερομηνία...). Α! ναι, δεν καθαρίσατε τελείως... Υπάρχουν επιπλέον ειδικά (και ακριβά) διόδια στα Εθνικά πάρκα και σε κάποια μεγάλα έργα (τούνελ, γέφυρες κλπ).

- Στη Γερμανία και την Ολλανδία ξεχάστε το, δεν υπάρχουν διόδια.

- Γαλλία και Ισπανία έχουν σύστημα περίπου σαν το Ελληνικό (ακόμα ακριβότερο! - προς το παρόν, αλλά ανεβαίνουμε...) και σε κάποια σημεία (κοντινά σε μεγάλες πόλεις) έχουν αλλεπάλληλους σταθμούς σε ακόμα μικρότερες αποστάσεις, που σπάνε α...νεύρα.

- Η Ελβετία υποτίθεται ότι έχει ένα σύστημα με βινιέτες σαν της Αυστρίας αλλά δεν ξέρω κάποιον που το πήρε ποτέ στα σοβαρά (και κανένας δεν με ενόχλησε...).

- Για Βέλγιο και Λουξεμβούργο δεν έχω πάει, δεν έχω ιδέα...

- Βρετανικά νησιά. Μάλλον δεν έχουν γενικά διόδια (εκτός ίσως από τον περιφερειακό του Λονδίνου? Και κάποιες γέφυρες?), αλά έχω κάνει ελάχιστα (μίλια) σε αυτοκινητόδρομο, δεν θυμάμαι, δεν ορκίζομαι, ρωτήστε...

- Στο μακρινό Βορά (Σκανδιναβικές χώρες), ο δρόμος είναι επίσης καθαρός εκτός κάποια τοπικά μαγαζιά όπως North Cape, γέφυρες, super τούνελ κλπ. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν και πολλά χιλιόμετρα από κάτι που να μοιάζει με αυτοκινητόδρομο).

- Σε ότι αφορά κεντρική και ανατολική Ευρώπη και Βαλκάνια, τα πράγματα

αλλάζουν από χρόνο σε χρόνο και από περιοχή σε περιοχή. Βρείτε πρόσφατες, ΤΟΠΙΚΕΣ πληροφορίες και πάλι προσέχετε. Εδώ, η συναναστροφή με μπάτσους είναι συνήθως ακριβό σπορ που καλύτερα να αποφεύγετε.

ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΑ

Τα βενζινάδικα στους αυτοκινητόδρομους

Είναι σταθμοί τύπου ΣΕΙΡΙΟΣ ή ΚΟΡΙΝΟΣ σε διαστήματα ανά 25-40km και με προ - σημάνσεις, έτσι ώστε, αν σνομπάρετε το 1ο, να ξέρετε πόσο μακριά είναι το 2ο ή το 3ο κλπ. Προσοχή! Κοιτάζετε ΟΛΕΣ τις πινακίδες. Καμιά φορά, το μεθεπόμενο βενζινάδικο είναι σε 180km !!!!!). Συχνά μάλιστα βλέπετε και ένα κοινό-συγκριτικό πίνακα για τους επόμενους σταθμούς (rest area ή area servicio ή όπως λέγονται), με τιμές καυσίμων αλλά και μάρκες των παρεχόμενων υπηρεσιών (Auto grill, Costa coffee, Mc Donald's κλπ), ώστε να επιλέξετε με περισσότερα στοιχεία. Εδώ, εκτός από καύσιμα και καφέ-κρουασάν, υπάρχει φαγητό σε διάφορα επίπεδα και συχνά ύπνος (γρήγορα - προσιτά motel). Και ΣΩΣΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για τη γύρω περιοχή.

Πολλές φορές το βενζινάδικο-στόχος φαίνεται στην απέναντι μεριά του αυτοκινητόδρομου. Αν υπάρχει σήμανση, ακολουθήστε την. Αν δεν υπάρχει, θα μπλέξετε ΣΙΓΟΥΡΑ! Ψάξτε παρακάτω.

Υπάρχουν επίσης κάποιες περιοχές, που κάνεις δεκάδες km και δεν βλέπεις βενζινάδικο (ούτε υπόσχεση...). Και συνεχίζεις, και η βελόνα της βενζίνης κατεβαίνει και συνεχίζεις και ελπίζεις ότι θα το δεις πιο κάτω και... Μη φρικάρετε: στην διασταύρωση για το επόμενο χωριό, ή στην πινακίδα για το μεγάλο super market, βγείτε 1 ή 2km από τον αυτοκινητόδρομο και τόχετε! Απλά, αυτό το τμήμα του αυτοκινητόδρομου είναι νέο και δεν ολοκληρώθηκαν ακόμα τα business plan και οι επενδύσεις (βλέπε πρώην Ανατολική Γερμανία, Βόρεια Ισπανία κι αλλού). Μόνο προσέχετε μη χαθείτε με την παρέα (αν είσαι πρώτος, περίμενέ τους, αλλιώς πέρνα τους κάνοντας νόημα και περίμενε για να στρίψετε όλοι μαζί).

Κατά περίπτωση στα βενζινάδικα - σταθμούς, υπάρχουν διάφορα παράξενα (πχ, να χρεώνεται η χρήση της τουαλέτας (!!), αλλά να αφαιρείται η χρέωση από τον καφέ (ή τη βενζίνη, αλλά όχι πάντα). Μπορεί να φαίνεται εξοργιστικό αλλά σκεφθείτε ότι (α) κατά κανόνα είναι τόσο καθαρά που θα καθόσασταν άνετα κάτω, και (β) στα δικά μας, υπάρχει αντίστοιχα το μισοκακόμοιρο κοράκι που κοιτάει βλοσυρά, μια το πιατάκι με τα κέρματα και μια εσένα να βγαίνεις από την τουαλέτα που δουλειά του είναι (και πληρώνεται) να την διατηρεί «καθαρή».

Tip:

Όπου υπάρχει δίδυμο βενζινάδικο - σταθμός, αντικριστά στις 2 πλευρές του αυτοκινητόδρομου, κάπως, από κάπου, επικοινωνούν. Άρα υπάρχει έστω και άτυπη δυνατότητα αναστροφής!

Βενζινάδικα self service

Στις ημιαστικές περιοχές και στο δευτερεύον οδικό δίκτυο, πολλά βενζινάδικα είναι self service (χωρίς να το αναγράφουν πάντοτε, αλλά υποπτευθείτε το αν δεν δείτε αμέσως υπάλληλο, ή από το χαρακτηριστικά μεγάλο αριθμό σε κάθε αντλία). Φουλάρεις μόνος σου, αφήνεις τη μηχανή εμπρός στην αντλία (για να μη φουλάρει κι άλλος πριν πληρώσεις και μπερδέψει το σύστημα. Πληρώνεις (με ελάχιστα χαμηλότερη τιμή), στο ταμείο, αναφέροντας τον αριθμό της αντλίας (και το ποσό, αλλά το ξέρουν). Αν θέλετε μόνο Βενζίνη, μπορείτε και να φουλάρετε συνεχόμενα 2-3 μηχανάκια και βρείτε τα μεταξύ σας, κερδίζοντας χρόνο και ψιλά. Εδώ βρίσκετε επίσης καφέ, πρόχειρο φαγητό και πολλές φορές mini market για τα βασικά ψώνια της βραδιάς (ακόμα και για μαγείρεμα). Αν ο καφές είναι από μηχάνημα μην το σνομπάρετε: συνήθως είναι καλύτερος από το μέσο καφέ της Φωκίωνος ή της Αριστοτέλους!

Αυτόματοι πωλητές καυσίμων

Στα αστικά κέντρα τα περισσότερα βενζινάδικα είναι αυτόματα και λειτουργούν 24 ώρες, με σύστημα (α) δηλώνω ποσόν, (β) πληρώνω με κάρτα ή χαρτονομίσματα (γ) φουλάρω. Σ' αυτά, εκτός από βενζίνη, δεν βρίσκετε ούτε αέρα για τα λάστιχα.

Δοκιμάστε το «αυτόματο» σύστημα κάπου χωρίς πίεση (με μισό ρεζερβουάρ) για να μην σας αγχώσει η διαδικασία όταν δεν θα μπορείτε να την αποφύγετε.

Δοκιμάστε κι εξοικειωθείτε αυτόματο βενζινάδικο μέρα μεσημέρι στην Αθήνα, που λειτουργεί παράλληλα με το κλασικό και με το προσωπικό εκεί δίπλα αν χρειασθεί να βοηθήσει. Τελευταία τοποθετούνται όλο και πιο συχνά αυτόματοι πωλητές.

ΕΙΔΙΚΑ (ΑΝΑ ΧΩΡΑ)

Τα παρακάτω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ!

Τέτοιον θα αγοράσετε ή θα δανειστείτε. Εδώ θα προσπαθήσω να μαζέψω όσο μπορώ, άλλες, παράλληλες πληροφορίες για πράγματα γενικότερης χρησιμότητας ή /και κατανόησης ....

Στην ΝΟΤΙΑ ΙΤΑΛΙΑ

(Από τον άξονα Napoli- Bari και κάτω). Οι άνθρωποι είναι φιλικοί και πολύ φιλόξενοι (έως επιθετικά, βλ. ορεινή Κρήτη). Γενικά είναι μάλλον φτωχότεροι από το κράτος τους. Αυτό φαίνεται αν συγκρίνετε το εσωτερικό των σπιτιών (που θα σας καλέσουν εύκολα, ιδίως στα χωριά), με την κατάσταση του δρόμου έξω από την πόρτα τους, ή της κοντινής πλατείας. Το service ποικίλει, όπως παντού στο Νότο, πιθανότατα επειδή ως φτωχοί και περιορισμένοι στον τόπο τους, πολλοί δεν ξέρουν καν πως είναι το καλύτερο που θα μπορούσαν να προσφέρουν (που για τους «ταξιδεμένους» επισκέπτες μοιάζει αυτονόητο). Χαρακτηριστικά, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν μεγάλο μέρος του Palermo δεν είχε καν τρεχούμενο (πόσο μάλλον πόσιμο) νερό μέσα στα σπίτια, δεν ήταν έκπληξη η μετριότητα του service και της καθαριότητας στο camping στο κοντινό Fortecavalo. Μην ψαρώνετε: Αυτό δεν εμπόδισε στο παραμικρό, μια από τις lifetime οργιαστικότερες ψαροφαγίες εκεί δίπλα, στην Δημοτική Ψαραγορά.

Επίσης είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι σε όλη τη Νότια Ιταλία είναι ακόμα ισχυρή η επιρροή της Μαφίας, αν και λιγότερο φανερή από πριν. Η επιρροή αυτή δύσκολα θα φτάσει ως εσάς (τους ευκαιριακούς επισκέπτες), αφού προτιμά τη διακριτική, διαρκή, αποτελεσματική πίεση στους ντόπιους. Παρ' όλα αυτά αν

επιλέξετε να δείχνετε λιγότερο «παρατηρητικοί», περισσότερο διακριτικοί και προσεκτικοί, μάλλον κερδισμένοι θα βγείτε.

Η ελαφριά εγκληματικότητα ανθεί: πορτοφολάδες, ποντικοί των παρκαρισμένων κλπ. Γι' αυτό, εκτός από τη μεγάλη προσοχή με τα πορτοφόλια, τσαντάκια , φωτογραφικές μηχανές κλπ, για τη φορτωμένη ή ξεφόρτωτη μηχανή σας προτιμήστε τα φυλασσόμενα parking (μη μασάτε: κάτι σαν να παρκάρετε γύρω από την Ομόνοια και μάλλον λιγότερο επικίνδυνο...).

Πιθανότατα, εκεί ακριβώς θα αντιμετωπίσετε και ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο: Σταματάτε έξω από τον τάδε αρχαιολογικό χώρο. Ψάχνετε για φυλασσόμενο

Parking, αλλά δεν... Εκεί που το σκέπτεστε και ετοιμάζεστε για συνδυασμούς

κλειδαριών, διπλές - τριπλές κουλούρες που θα ασφαλίζουν και τα κράνη για να μην τα κουβαλάτε κλπ, εμφανίζεται ο νεαρός και ζητάει 1 ή 2 € «για να τις φυλάει». Μη βραχυκυκλώσετε, δώστε τα. Το πιθανότερο είναι ότι θα κάνει αυτό ακριβώς που υποσχέθηκε (και μάλλον, ένα ποσοστό από τα 2 € σας, θα πάει στον τοπικό capo...). Στη χειρότερη, δεν θα κάνει τίποτα, αλλά έτσι κι αλλιώς δε θέλετε να μάθετε τι θα έκανε (όσο θα λείπετε) αν τον ...προσβάλατε λέγοντας όχι!

Η Νότια Ιταλία ή Κάτω Ιταλία έχει κι άλλο όνομα: "Magna Grecia" 
(στα Ελληνικά «Μεγάλη Ελλάδα»). Σχεδόν όλες οι πόλεις είναι η συνέχεια - εξέλιξη σημαντικών Αρχαίων Ελληνικών Αποικιών και μάλιστα με το ίδιο ή λίγο παραφρασμένο Όνομα: Napoli, (Νεάπολις), Catania (Κατάνη), Syracuse, (Συρακούσες), Gela (Γέλα), Agrigento (Ακράγαντας), Taranto (Τάραντας), Lece (Λύκειο), Taormina (Ταυρομένειον), Brindizi (το Βυζαντινό Βρινδίσιον) και καμιά πενηνταριά ακόμα. Δεν θα το πιστεύετε πόσο καμαρώνουν οι ντόπιοι γι' αυτή την καταγωγή...

Το σημαντικότερο όμως ενδιαφέρον έρχεται από τους Ελληνόφωνους θυλάκους μικρών χωριών, κυρίως στην Puglia και την Καλαβρία, στο (πεδινό) τακούνι και τα (ορεινά) δάκτυλα της «μπότας» αντίστοιχα. Κάμποσες δεκάδες χιλιάδες ντόπιοι «λαλούν το Γρίγο», μια Ελληνική διάλεκτο που κρατάει από τα χρόνια του Βυζαντίου και αν κάτσεις να ακούσεις προσεκτικά, καταλαβαίνεις ΟΛΑ όσα λένε (και αυτοί εσένα)! Ιδίως στην Puglia άμα δουν ελληνικές πινακίδες κάνουν σαν να είσαι ο ξάδελφος που έχουν να σε δουν από πρόπερσι!
Βρείτε, διαβάστε, μαγευτείτε και δρόμο: Δεν χρειάζεται σχεδόν καμία προετοιμασία, είναι δίπλα και περίπου το ίδιο περίπλοκο, σαν να πηγαίνετε Κρήτη. (και μάλλον φθηνότερο!)

Και μια παραξενιά: Στους μέσα δρόμους, βλέπετε σήμανση (μπλε πινακίδες), ΔΕΞΙΑ στο

δρόμο:<NAPOLI: μάλλον σημαίνει NAPOLI ευθεία. Αν δείτε NAPOLI>, στρίψε δεξιά. Αντίθετα, ΑΝ ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, NAPOLI> σε στέλνει ευθεία και <NAPOLI σε στέλνει αριστερά.

ΕΞΗΓΗΣΗ: Φανταστείτε ότι το βέλος είναι το χέρι αυτού που ρωτήσατε: όταν θέλει να σας στείλει ευθεία δείχνει προς το κέντρο του δρόμου και όχι προς τον ουρανό (όπως στη «κανονική» σήμανση).

ΚΕΝΤΡΙΚΗ - ΒΟΡΕΙΑ ΙΤΑΛΙΑ

Η πρώτη επαφή με τον πυρήνα αυτού που λέμε Δυτική Ευρώπη: Ζωντανή Βιομηχανία και Design και Πολιτισμός και Ιστορία της Μοτοσυκλέτας και Θρυλικές Πίστες, και Ducati και Moto Guzzi και Ferrari αλλά και κουλτούρα και Αναγέννηση και αγροτουρισμός στην Τοσκάνη και η χαρά να δοκιμάζεις την απόλυτη ντόπια κουζίνα με Cianti και η χαρά της οδήγησης (χωρίς ποτό ρε!), αρκεί να αποφύγεις το απόλυτο «βαριέμαι»: από την Ancona ως το Milano, από Autostrada:

450+km ΚΑΜΠΟΣ, ΕΥΘΕΙΑ, 3+ λωρίδες ανά κατεύθυνση!!! (χάλια).


Η ΑΥΣΤΡΙΑ (και η τελείως Βόρεια Ιταλία)

Αξίζει μια βόλτα και μόνο για να διαπιστώσεις από πρώτο χέρι, ότι το Τιρόλο είναι ακριβώς όπως στις φωτογραφίες: Εκτός από την ανεπανάληπτη Αλπική φύση, εκτός από τη θέα που κόβει την ανάσα, θα βρεις σε κάθε στροφή και την απίστευτη αισθητική άποψή τους για το περιβάλλον:

Υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι οι τύποι δεν κουρεύουν απλώς το χορτάρι αλλά ΚΑΙ το χτενίζουν! (ίσως περνάνε και πιστολάκι...) Δεν κάνω πλάκα και δεν μιλάω για τις αυλές και την πλατεία του χωριού. ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ! Μπορεί να διασχίσεις όλη τη χώρα από Δύση σε Ανατολή και να μη δεις σκουπίδι ούτε από απόσταση! Κι αν περάσεις καμιά δεκαριά σπίτια χωρίς ένα τουλάχιστο να είναι ζωγραφισμένο, μπορείς να καταγγείλεις την προχειρότητα και το «χάλι» (και θα δικαιωθείς, δεν τα σηκώνουν κάτι τέτοια...) Επιμείνετε στους μικρούς ξενώνες των χωριών. Ξέρω φίλους που πάνε κάθε χρόνο στον ίδιο για να «μηδενίσουν κοντέρ». Το έργο παίζεται μόλις 150km από τη Βενετία ή 400km από την Ανκόνα ...

Στη ΓΑΛΛΙΑ

Εντελώς Ευρώπη. Πολύ καλοί δρόμοι, παντού. Πολύ καλό φαγητό, παντού. Σνομπαρία, σχεδόν παντού. Κέντρο, Βόρεια και Δυτικά, κάμπος που τελειώνει στον Ωκεανό (Για το Παρίσι πάρτε βιβλίο...). Ανατολικά (Αλσατία), αν δεν ακούσετε κόσμο να μιλάει, θα νομίζετε ότι βρίσκεστε στη Γερμανία (σε μια πολύ γραφική εκδοχή της αλλά Γερμανία...). 
Νότιο-ανατολικά είναι οι ΑΛΠΕΙΣ: η φύση στα καλύτερά της, κι αν γουστάρετε ορειβασία, μπορείτε να παρκάρετε τη μηχανή για 2-3 μέρες στο Chamonix, το κέντρο του ορειβατικού σύμπαντος. Η διεθνής ορειβατική ορολογία γεννήθηκε εδώ γύρω και φυσικά, είναι στα Γαλλικά...

Αλλά μην ξεχνιόμαστε, φτάσαμε με μηχανή και οι Άλπεις είναι το Λούνα Παρκ του μοτοσικλετιστή! Ιδίως το καλοκαίρι, διαλέξτε όποιο Passο βρεθεί μπροστά σας 
και πλακωθείτε στο στροφιλίκι. Αδιαφορήστε για το που καταλήγει.

Τα σύνορα είναι μόνο πρόσχημα για καφέ και ακόμα ένα αυτοκόλλητο! Φαγητό, θα
βρείτε παντού, από πολύ καλό και πάνω. Να μείνετε, θα βρείτε παντού, ίσως με λίγο ψάξιμο για να αποφύγετε τις κατ' αρχήν τσιμπημένες τιμές (ή απλά κατεβείτε κατευθείαν χαμηλά και απομακρυνθείτε λίγο από τα αγρίως τουριστικά χωριά...) Στη Νότιο Δυτική Γαλλία, τα Πυρηναία, με ηπιότερο τοπίο, γραφικότατη φύση και άλλα χωριά (θυμίζει κάτι από Ελλάδα και Βαλκάνια).

Στο κέντρο των βουνών, η Ανδόρα: «κράτος» μεγάλο σαν την Πάρο, αλλά κούκλα, ωραία φύση, ωραία αγορά και οπωσδήποτε αυτοκόλλητο (AND). 
Αν κατηφορίσετε Νότια: EUSKADI (ΝΑΙ, η χώρα των Βάσκων. OXI! τα καλύτερα Tapas ΔΕΝ τα βρίσκεις στη Barcelona...)

Στη Γαλλία ανήκει και η Κορσική. Αγριότοπος, ένα απότομο βουνό μέσα στη θάλασσα, ίσως οι μόνες ευρωπαϊκές παραλίες που κοντράρουν Ελλάδα.
Τέλεια άσφαλτος και καθόλου ευθείες: το μηχανάκι δεν μένει όρθιο πάνω από 100 μέτρα, μια ατελείωτη πίστα αλλά στενή και με σχεδόν μόνιμη παρέα το γκρεμό... 
Υπάρχει και ένα χωριό Μανιάτες. Την κάνανε πριν 150-200 χρόνια από το Οίτυλο και το θυμούνται (εποχή πειρατείας λέμε...).

Πόσες ΙΣΠΑΝΙΕΣ υπάρχουν?

Η μεσογειακή Ισπανία: Καταλονία και Ανδαλουσία, Ότι πιο κοντινό στην εικόνα και την νοοτροπία των Ελλήνων. Ιδίως όσο κατεβαίνεις προς Νότο και προς τη Μεσόγειο, ώρες - ώρες μπερδεύεσαι, νομίζεις ότι βολτάρεις στην Πελοπόννησο. 
Γκαουντί και Πικάσο και πορτοκαλιές και Μπαρτσελόνα...

Ο Ατλαντικός: Αστούριας και Γαλικία: Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο Νότια Ευρώπη όσο φαίνεται στο χάρτη. Κάτι ο Ατλαντικός κάτι τα βουνά, το κλίμα είναι πιο ζόρικο (και οι άνθρωποι επίσης). Remember: Altamira και Picos de Europa!

Το κέντρο: Μαδρίτη, Τολέδο και το ατελείωτο οροπέδιο, που θα ήταν αφόρητα βαρετό αν δεν ήταν τόσο φορτισμένο με ιστορία και πολιτισμό σε κάθε γωνία. Το παλιότερο πανεπιστήμιο της Ευρώπης είναι εδώ στη Σαραγόσα, η μεγαλύτερη πινακοθήκη (του κόσμου?) είναι στο Prado. Το Τολέδο δεν είναι μόνο ο Greco, είναι και οι Άραβες. Το τεράστιο χαρακτηριστικό κτίριο στην κορυφή του λόφου δεν είναι ο Καθεδρικός, είναι η βιβλιοθήκη που άφησαν αποχωρώντας.

Η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του καιρού τους. Σχεδόν όλα όσα αρχαία κείμενα έχουν

διασωθεί ως σήμερα είναι μεταφράσεις από την Αραβική μετάφραση που βρέθηκε εδώ (και 50% υπερβολή να είναι αυτό, πάλι τρέμουν τα πόδια σου όταν μπαίνεις).

Ο Βοράς (Βάσκοι και Πυρηναία): Οι παλιότεροι γηγενείς Ευρωπαίοι και η μόνη Ευρωπαϊκή γλώσσα που δεν προέρχεται από τα Λατινικά ή τα Αρχαία Ελληνικά.

Πετριά με την αυτονομία? Σεβάσου την!

Οι Άραβες στο Νότο: μνήμη ή παρουσία? Μια ματιά στη σύγχρονη αρχιτεκτονική και η απάντηση φωνάζει! Η Αφρική είναι πολύ κοντά!

Και η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ?

Δεν έχω Ιδέα. Εκκρεμότητα... Ίσως μαζί με Μαρόκο!

Στα ΒΡΕΤΑΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ (οδηγώ αριστερά).

Οδηγώ 30κάτι χρόνια. Δεξιά. Ξεκινάω για τα Βρετανικά Νησιά (με όνειρο - στόχο τη Σκωτία). Από το σπίτι μου ως την Πάτρα και από την Ανκόνα ως το Καλαί, οδηγώ σχεδόν 2.000km. Δεξιά. Μπαίνω στο ferry-boat, τρώω το πρώτο πολιτισμικό σοκ της ασφάλισης της μοτοσυκλέτας (εγώ καβάλα, απλά την κρατώ όρθια χωρίς σταντ και περιμένω). Την ασφαλίζει το πλήρωμα σε ειδική θέση - όπως trailer: 3 Ιμάντες, καστάνιες, ψώνιο!

Τρώω το δεύτερο πολιτισμικό σοκ αφήνοντας το κράνος σε ατομικό locker! Ανεβαίνω στο σαλόνι για 1-1:30h, και φτάνουμε στο Dover. Μπροστά μου, το μεγάλο ψάρωμα: Πρέπει να αποβιβαστώ και να οδηγήσω, ΑΜΕΣΩΣ, και για κάθε στιγμή στις επόμενες μέρες ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Στον πρώτο κυκλικό κόμβο, πρέπει να πλησιάσω σύριζα στο αριστερό πεζοδρόμιο και να μπω ΑΡΙΣΤΕΡΑ και να κρατηθώ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και να βγω ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Και στην επόμενη δεξιά στροφή, πρέπει να πάω τελείως ανοιχτά, απέναντι, κοντά στο ΑΡΙΣΤΕΡΟ πεζοδρόμιο. Και το (δεξιοτίμονο) Corolla που σέρνεται μπροστά μου, πρέπει (όπως και κάθε πράγμα με ρόδες που θα συναντήσω) να το προσπεράσω (κανονικά) από ΔΕΞΙΑ. Κόλαση? Όχι. Διαλέγω ένα αυτοκίνητο με "normal" οδηγό. Όχι μισότυφλο παππού με αυτοκινούμενο, όχι μισότρελο πιτσιρικά με Ζ5, καλύτερα έναν σχετικά νέο οικογενειάρχη (απαλά και ψιλο-σβέλτα, για αρχή). Κολλάω στον ΠΙΣΩ ΔΕΞΙΑ τροχό του (σε οριακή απόσταση ασφαλείας). Δεν αφήνω τίποτα να μας χωρίσει και δεν ξεκολλάω με τίποτα από τον προφυλακτήρα του, εκτός αν είναι απροσδόκητα γρήγορος ή άτσαλος και με ζορίζει το κολλητηλίκι.

Τότε διαλέγω άλλον και κάνω το ίδιο. Σε λίγη ώρα με βγάζει από το χάος του λιμανιού στην Εθνική και σιγά- σιγά παίρνω το κολάι... Χρησιμοποιώ διαρκώς το κόλπο της κάλυψης του μπροστινού και του «κάνω ότι κάνει» στις πρώτες μέρες, ώσπου να μου γίνει αντανακλαστικό. (Δηλαδή ποτέ...).

Στο διάστημα των λίγων ημερών του ταξιδιού, δεν εμπιστεύομαι ποτέ 100% την αυτόματη συμπεριφορά μου, αυτο-τσεκάρομαι διαρκώς και είμαι γενικά πολύ περισσότερο προσεκτικός σε κάθε αλλαγή κατεύθυνσης, προσπέρασμα, διασταύρωση.

Κοιτάω ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ και το ξανασκέφτομαι διαρκώς: ακόμα και σε προφανή μονόδρομο, είναι πιθανότερο να βρίσκομαι ΕΓΩ στη λάθος λωρίδα για αυτόν που ξεπαρκάρει και κοιτάει αλλού! Κατά τ' άλλα περνάω καταπληκτικά με ωραίους τύπους, καθόλου σνομπ όπως θα περίμενες από τις ως τώρα εμπειρίες με Βρετανούς.

Η φιλοξενία στα Bed & Breakfast ή τα μικρά επαρχιακά ξενοδοχεία είναι τέτοια, που θυμάμαι τις διανυκτερεύσεις μια προς μία. Και ειδικά οι Σκωτσέζοι δεν είναι τσιγκούνηδες, είναι απλά πρωτοξάδερφά μας στην τρέλα (αλλά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ οργανωμένοι... τελικά, ακόμα πιο τρελοί!).

Και η ΓΕΡΜΑΝΙΑ?

Δεν υπάρχουν πολλά ειδικά ή συγκεκριμένα πράγματα να πεις. Αν εξαιρέσεις την Βουνίσια Βαυαρία (που φέρνει πολύ σε Αυστρία) όλη η υπόλοιπη χώρα είναι ένα καλοστημένο μαγαζί - γωνία, χωρίς εξάρσεις, που όλα πάνε ρολόι και, αφού περνάς από κει, στα παίρνουνε και είσαι και χαρούμενος (χωρίς εξάρσεις).

Σημαντική ατραξιόν (που προσπαθούνε πολύ και τη σβήνουν ραγδαία) είναι το πρόσφατο διαιρεμένο παρελθόν τους: Προσπαθείς να καταλάβεις τι και πώς παιζόταν στο Βερολίνο, όπου ως γνωστόν υπήρχε ένα τείχος. Και αυτοί που ήταν απ' έξω, είχαν (όχι όλοι) TRABANT ή WARTBOURG με τα οποία έκαναν ακόμα και μεγάλα ταξίδια (ακόμα και στο εξωτερικό, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία), με περιορισμούς, ειδικές άδειες, σκληρή γραφειοκρατία και άγρια κρατική τρομοκρατία και γάμησέ τα...) και θεωρούσαν εαυτούς φυλακισμένους και προσπαθούσαν να δραπετεύσουν ...ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ! (πάνω από το τείχος), όπου, αυτοί που ήταν μέσα (και που θεωρούσαν εαυτούς «ελεύθερους») είχαν MERCENDES ή AUDI (επίσης όχι όλοι) για αποστάσεις maximum 40km (μέχρι κάποια προάστια μέσα στο τείχος) και οι γεννημένοι μετά το 60, είχαν δει αγελάδες, κότες και οργωμένο χωράφι μόνο σε ντοκυμαντέρ. Και προσπαθείς να το καταλάβεις όλο αυτό, όχι γεω-πολιτικά ή στρατηγικά ή ψυχιατρικά (για τις ηγεσίες αμφοτέρων) αλλά απλά - καθημερινά, περπατώντας στο πεζοδρόμιο και βλέποντας ένα απομεινάρι του τείχους από εδώ προς τα εκεί και μετά, το ίδιο απομεινάρι, από εκεί προς τα εδώ, και προσπαθείς να φανταστείς τι συναισθήματα μπορεί να γεννούσαν αυτές οι ολόιδιες και εντελώς διαφορετικές εικόνες, αυτού του ίδιου γαμο-τσιμεντόλιθου και μπορεί να περάσεις ένα ολόκληρο πρωινό χωρίς

να κάνεις ή να σκεφτείς τίποτα άλλο. Και κάπου εκεί μπορεί να αρχίσεις να φαντάζεσαι και τι ζόρι μπορεί να τραβάει ακόμα ο κάθε ξανθούλης δίπλα σου στο δρόμο, παρόλο το καλοστημένο μαγαζί (- γωνία)...

Στις ΣΚΑΝΔΙΝΑΥΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ

Η Ευρώπη από άποψη φύσης (και ανθρώπινης παρέμβασης) είναι βασικά 4 ζώνες: Ο μεσογειακός Νότος, οι Άλπεις, η υπόλοιπη κεντρο- βόρεια πεδιάδα και ο μακρινός βοράς: η Σκανδιναβική χερσόνησος. Στο Νότο της Σκανδιναβικής χερσονήσου, μόνο η γλώσσα σου θυμίζει ότι δεν είσαι στη Γερμανία.

Όσο όμως μεγαλώνει το γεωγραφικό πλάτος αλλάζουν όλα. Οι δρόμοι στενεύουν, οι πόλεις μικραίνουν, η φύση ζωντανεύει. Είτε στην ήμερη, επίπεδη, λιμναία Νότια-Ανατολική πλευρά (Φινλανδία) κινείσαι, είτε στην άγρια, απότομη γη των φιόρδ στα Δυτικά και Βόρεια (Νορβηγία), το βλέπεις: το τοπίο εμπρός σου είναι ΑΛΛΟ. Και η μέρα (το καλοκαίρι) μεγαλώνει. ΠΟΛΥ!

Τα έλατα φτάνουν στη παραλία, οι όχθες αλλού ομαλές κι αλλού πολύ απότομες, συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο. Οι άνθρωπο είναι απίστευτα φιλόξενοι και οι παραδόσεις των Σάμι νομίζεις ότι βγήκαν από ταινία με Ινδιάνους.

Ετοιμαστείτε να συναντήσετε περισσότερα ελάφια στη μέση του δρόμου από όσα μπορείτε να φανταστείτε. Είναι λιγότερο αιφνιδιαστικά αλλά μεγαλύτερα και πιο επικίνδυνα από τα κατσίκια.

Ιδίως στη Νορβηγία, τα πάντα είναι ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΑ από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Αναζητήστε να δείτε ένα FOLKS MUSEUM. Καταπληκτικό αυτό στο Trondheim. Ψάξτε μια ξύλινη STARV KIRCHE από τις λίγες που σώζονται. Κάνε έστω και μια μονο-ήμερη βόλτα με πλοίο στα Φιόρδ. Επισκεφθείτε τα άθικτα πλοία των Βίκινγκς στο μουσείο του Όσλο. Δοκιμάστε οπωσδήποτε φράουλες το κατακαλόκαιρο (Δεν θα ξαναφάτε Αμαλιάδας).

Και η ΙΣΛΑΝΔΙΑ?

Το τοπίο είναι μαγικό: τεράστιοι καταρράκτες, λίμνες με παγόβουνα, στο επίπεδο της θάλασσας, θερμοπίδακες, βόλτες με ξύλινα φαλαινοθηρικά ή με αμφίβια

οχήματα, θερμές πηγές με φυσικές πισίνες στη μέση του πουθενά.

Αλλά, ξεχάστε σχεδόν ότι διαβάσατε παραπάνω: Συνιστάται μόνο αφού

αποκτήσετε μεγάλη εμπειρία, μετά από αρκετά ταξίδια και μόνο με μοτοσυκλέτα on-off ή σκληρότερη (και μονοκάβαλο, εκτός αν είσαστε κλώνοι του Peterhansel!).

(α) για να φτάσετε, (αυστηρά κατακαλόκαιρο, τις υπόλοιπες εποχές θέλει snowmobile!), πρέπει να διασχίσετε την Δυτική Ευρώπη ως την Ολλανδία ή τη Δανία (3-4 μέρες), να μπείτε σε ένα ferry και να ακολουθήσετε την περιπέτειά του για καμιά βδομάδα στο Βόρειο Ατλαντικό (και με υποχρεωτική στάση - αποβίβαση στα νησιά Φερρόες δεν ξέρω γιατί...), ώσπου να φτάσετε στο νησί των ονείρων σας (και μετά, τα ίδια για την επιστροφή δηλαδή 15-20 μέρες πήγαινε έλα.)

(β) Εκεί: με έκταση 103.000 km2 (Η Ελλαδίτσα μας αντίστοιχα είναι 132.000 km2), η Ισλανδία, δεν μοιάζει σε τίποτα με καμία Ευρωπαϊκή χώρα: Έχει μόνο 300.000 (καταπληκτικούς) κατοίκους και οι 180.000 μένουν στην κούκλα πρωτεύουσα Reykjavik. Οι υπόλοιποι είναι σκορπισμένοι σε όλη την περίμετρο, κοντά στην ακτή, μοιρασμένοι σε 4-5 «πόλεις» μερικών χιλιάδων (με άριστες υποδομές) και σε

δεκάδες (ή εκατοντάδες) «χωριά» των 2-5 σπιτιών κάθε 20-40km.

(γ) O κεντρικός δρόμος «A1», ο κύριος περιφερειακός της χώρας, με μήκος περίπου 2.000km, είναι στενός και περίπου στο 40% ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ με ελεύθερο χαλίκι! (800+km, η χαρά του δικάβαλου). 3-4 short cut διαδρομές, διασχίζουν κάπως την ενδοχώρα, με slalom 200-350 χιλιομέτρων ανάμεσα σε παγετώνες και ηφαίστεια, χωρίς σταθμούς ή κατοικημένα σημεία και με μορφολογία ερήμου, όπου αντί για άμμο πατάς σε ηφαιστειακή ελαφρόπετρα, (δυστυχώς, όχι αρκετά τριμμένη και καθόλου συμπαγή).

(δ) Οι διανυκτερεύσεις εδώ, πρέπει να είναι αυστηρά προκαθορισμένες. Αν φτάσετε σε ένα «χωριό», και τα 2 ή 3 διαθέσιμα δωμάτια είναι ήδη πιασμένα, οι

ελπίδες σας για το επόμενο ή το μεθεπόμενο αντίστοιχο, μπορεί να απέχουν και 3 ή 5 ώρες!!

(ε) αν σκέφτεστε camping (ουσιαστικά μόνο ελεύθερο, αφού στις αχανείς εκτάσεις οι εγκαταστάσεις camping είναι πρακτικά ανύπαρκτες και άχρηστες), γίνεται με αυστηρά χειμερινό εξοπλισμό (σκηνή τουλάχιστο 3 εποχών και υπνόσακο για

τουλάχιστον -10οC, εντελώς ακατάλληλο για την υπόλοιπη καλοκαιρινή Ευρώπη)

Το ταξίδι είναι ακριβό και grate adventure. Προτείνεται ανεπιφύλακτα η (συνολικά φθηνότερη) εναλλακτική: «πάμε αεροπορικώς και νοικιάζουμε 4Χ4»

Τελικά, η ΤΟΥΡΚΙΑ είναι Ευρώπη?

Στις ακτές του Αιγαίου απολύτως ΝΑΙ. Το περιβάλλον (φύση και πόλεις) είναι περίπου Ελλάδα. Οι υποδομές είναι συχνά καλύτερες και οι τιμές μια χαρά. Από τα κοντινότερα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, υπάρχει δυνατότητα να περάσεις απέναντι, η βίζα πρακτικά έχει καταργηθεί. Από Ιστορικά αξιοθέατα (Ελληνικά ή Ρωμαϊκά), μπορεί να υπάρχουν και περισσότερα από ότι στην Ελληνική πλευρά του Αιγαίου (και μη ξεχνάτε: το χωριό του παππού είναι κάπου εκεί..., καμιά εικοσαριά

χιλιόμετρα νότια από... αλλά τώρα πως θα είναι οι δρόμοι... και το σπίτι ήταν διώροφο με 2 μπαλκονάκια, το 4ο δεξιά όπως βλέπεις την Αγία Τριάδα και...)

Η Πόλη είναι ένας κόσμος από μόνη της: Η σημαντικότερη πόλη του κόσμου για 1.000 και πάνω χρόνια, το ζωντανό (ακόμα και σήμερα) σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, (θεωρείται ιστορικά σημαντική έως καθοριστική για την ιστορία 16

κύριων εθνοτήτων). Η ανεπανάληπτη φύση του Βόσπορου, οι απίστευτες αγορές, τα αειθαλή τείχη, η χλιδή σε άμεση επαφή με τους ντενεκεδομαχαλάδες, ο τρούλος της Αγιασοφιάς, η μίνι φούστα δίπλα στην ισλαμική μαντήλα και το χάος 15 εκατομμυρίων κατοίκων, ειδικά για μας τους Έλληνες είναι χωρίς υπερβολές, η πλέον ενδιαφέρουσα (Ευρωπαϊκή?) Μητρόπολη.

Και μετά (αν εξαιρέσεις την Άγκυρα, τα παράλια του Πόντου και μερικές τουριστικά φορτισμένες περιοχές όπως η Καππαδοκία), το χάος: η πλέον προσιτή εκδοχή της εξωτικής Ασίας, αρχίζει 100km από τη Σάμο, την Κω ή την Λέσβο. ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΩΠΗ, εδώ φιλαράκι χρειάζεσαι manual Αφρικής ή Ασίας, πολύ σοβαρή προετοιμασία αλλά κυρίως τα σχετικά guts (που λένε και οι Εγγλέζοι, που ξέρουν από αυτά τα πράγματα)...

ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ, ΡΕ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ?

Την πρώτη μέρα

Άγχος και χαρά και για πρώτη φορά «τέτοιο» ραντεβού με την παρέα και καράβι και επιτέλους... Ξεκίνησε! Ο πρώτος «απέναντι» που θα σας χαιρετίσει εκτός Ελλάδας (με το χέρι - όχι με τα φώτα) και το πρώτο αυτοκόλλητο στην δεξιά βαλίτσα (δεν ξέρω γιατί, αλλά όλοι, το πρώτο το κολλάνε στη δεξιά..).

Τον πρώτο καυγά

Γύρω στην 3η ή 4η μέρα, χωρίς προφανείς ή σοβαρούς λόγους, θα γίνει ο πρώτος καλός καυγάς με την παρέα, με το συνεπιβάτη (ή με όποιον προσφέρεται ...). Την ώρα που θα βρέχει μπινελίκια, θυμηθείτε: είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο. Χαμογελάστε, χαλαρώστε και περιμένετε να περάσει.

Την Πέμπτη μέρα

Τα πράγματα θα έχουν βρει τη θέση τους. Οι συνεννοήσεις θα γίνονται με λιγότερα και αποτελεσματικότερα λόγια, τα ραντεβού το πρωί θα είναι πολύ πιο λειτουργικά. Ακόμα και οι βαλίτσες με τα πράγματα θα κλείνουν ευκολότερα (ΝΑΙ! παρατηρήστε το).

Τη Δέκατη μέρα

Θα νοιώθετε ήδη βετεράνοι και θα αρχίσετε την κριτική και τις προτάσεις για καλύτερη οργάνωση. Σημάδι ότι σας πήρε η κάτω βόλτα και δεν υπάρχει πλέον θεραπεία: Θα αρχίσετε να ανταλλάσετε εμπειρίες με άλλους βλαμμένους στο δρόμο. Τα αυτοκόλλητα στις βαλίτσες θα έχουν πληθύνει και θα έχετε ήδη αρχίσει μεταξύ σας τις διερευνητικές για το επόμενο ταξίδι.

(Τελικά παρ' όλα τα ζόρια, είναι ΟΝΤΩΣ ευκολότερο και φθηνότερο από ότι περιμένατε... )

Την τελευταία μέρα εκτός Ελλάδας

Λίγο μελαγχολικοί, θα θέλετε να κρατήσει κι άλλο. Τα σύνορα που πλησιάζουν θα φαίνονται πιο κοντά στο σπίτι από πριν, αλλά και πιο εύκολο να τα αγνοήσετε. Ο ορίζοντας θα έχει ήδη διαφορετικές διαστάσεις!

Την πρώτη μέρα εντός Ελλάδας

Μέσα στην τσαντίλα γιατί ξαναβρισκόσαστε απότομα στη μίζερη καθημερινότητα. Αυτήν που σιγά - σιγά είχατε κάπως εξωραΐσει και ξεχάσει τις προηγούμενες μέρες. Κι αν η επιστροφή δεν είναι μέσω Βαλκανίων (για αποσυμπίεση), ακόμα χειρότερα...

Για κάθε ενδεχόμενο, κατεβάστε (για 1-2 μέρες) καμιά 30αριά km τελική μέχρι να ξανα-συντονιστείτε στο καταπληκτικό Ελληνικό περιβάλλον. Ιδίως, βγαίνοντας από το ferry σ' αυτή την υπέροχη Πατρών - Κορίνθου, κρατηθείτε το πολύ στα 100km/h (και πολλά είναι...).

Αλλά είπαμε: είσαστε πλέον σοφότεροι...

ΠΕΡΙ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ

ΠΕΡΙ ΕΝΔΥΣΗΣ, ΓΕΝΙΚΩΣ

Σε σχέση με την ένδυση, σε κάθε περίπτωση, με κάθε καιρό, οπουδήποτε στην ύπαιθρο (και πάνω στη μοτοσυκλέτα) διακρίνουμε 3 ανάγκες:

(α) να διαχειριστούμε την απαγωγή θερμότητας από το δέρμα και την εσωτερική υγρασία (εφίδρωση)

(β) να εξασφαλίσουμε την αναγκαία μόνωση, δηλαδή να εμποδίσουμε - επιβραδύνουμε την μεταφορά θερμότητας από και προς το σώμα μας

(γ) να εμποδίσουμε τις ακραίες εξωτερικές συνθήκες (αέρα, υγρασία, βροχή) να επιδράσουν άμεσα και καθοριστικά στα δύο πρώτα.

ΕΣΩΡΟΥΧΑ ΒΑΜΒΑΚΕΡΑ Ή ΙΣΟΘΕΡΜΙΚΑ?
Τα εσώρουχα τραβάνε όλο το ζόρι με τις απώλειες θερμότητας και τον ιδρώτα από το δέρμα. Στο ταξίδι, η σωματική προσπάθεια μπορεί να μην είναι εντατική αλλά είναι διαρκής, ενώ ταυτόχρονα είμαστε εκτεθειμένοι σε μεγάλες εναλλαγές θερμοκρασίας αλλά και σε στιγμές που η έκρηξη αδρεναλίνης κόβει την ανάσα (με ανάλογη πλημύρα ιδρώτα). Και συνήθως είμαστε ντυμένοι βαρύτερα από το «φυσιολογικό» (για μηχανική προστασία). Έτσι, συχνά ιδρώνουμε (κάποιες στιγμές ακόμα κι όταν κάνει κρύο)! Και που πάει ο ιδρώτας? Στα εσώρουχα (που παγώνουν). Γι αυτό,

Στη ΖΕΣΤΗ

Καλύτερη επιλογή είναι να φοράμε ΚΑΤΑΣΑΡΚΑ, ειδικά συνθετικά εσώρουχα με τεχνολογία άμεσου στεγνώματος (dry tech, σχεδιασμένα για αεροβική, ορειβατική, ποδηλατική ή ανάλογη χρήση), ενώ

Στις μεσαίες και χαμηλές θερμοκρασίες

Φοράμε ΠΑΝΩ και ΚΑΤΩ ισοθερμικά (θέρμο - εσώρουχα). Το σημαντικό με αυτά: Στο ίδιο βάρος, δεν είναι σημαντικά πιο ζεστά από τα αντίστοιχα απλά βαμβακερά ή μάλλινα, αλλά διαχειρίζονται απίστευτα καλύτερα τις εναλλαγές θερμοκρασίας και τον ιδρώτα. Διατηρούν και διατηρούνται στη θερμοκρασία του δέρματος, οδηγούν την υγρασία του ιδρώτα μακριά από το δέρμα, στην εξωτερική τους επιφάνεια (και από κει μακρύτερα, στα πιο έξω ρούχα), βοηθούν το δέρμα να παραμένει κατά το δυνατόν στεγνό και σε κανονική, ισορροπημένη θερμοκρασία, ενώ παράλληλα τα ίδια στεγνώνουν εξαιρετικά γρήγορα (γρηγορότερα φορώντας τα, παρά απλωμένα στον ήλιο...).

Τα αντίστοιχα βαμβακερά, μένουν υγρά και παγωμένα πάνω στο δέρμα για ώρες, ενώ τα μάλλινα, μένουν μεν σχετικά ζεστά αλλά αργούν ακόμα περισσότερο να στεγνώσουν έστω και με ελάχιστο ιδρώτα.

Γι αυτό, στο ταξίδι, ΠΟΤΕ βαμβακερά, καλύτερα όχι απλά μάλλινα, ΝΑΙ στα ειδικά συνθετικά (dry ή ισοθερμικά)!

ΣΤΟ ΚΡΥΟ, ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΘΕΡΜΟ-ΕΣΩΡΟΥΧΑ?

Όχι. Για προστασία από το κρύο, θέλουμε να εμποδίσουμε όσο περισσότερο γίνεται την απώλεια θερμότητας από τα σώμα προς την ατμόσφαιρα. Εκτός από τα εσώρουχα, θέλουμε, μόνωση. Αυτό το καταφέρνουμε μόνο με ρούχα θερμικού όγκου (πουλόβερ, fleece, πουπουλένια, χοντρές επενδύσεις, κλπ).

Γενικά, έχουμε καλύτερα αποτελέσματα με την τεχνική «κρεμμύδι», δηλαδή επάλληλα στρώματα ρούχων, που από τη μία με τον όγκο τους και τον αέρα που φυλακίζουν ανάμεσά τους, εξασφαλίζουν την απαιτούμενη μόνωση, και από την άλλη προσθέτοντας ή αφαιρώντας κάποια στρώματα, ρυθμίζουμε καλύτερα την μόνωση που χρειαζόμαστε (αφού και η υπερβολή επίσης κουράζει). Γενικά, καλύτερα περισσότερα λεπτά στρώματα, παρά λιγότερα και χοντρά.

Προσωπικά, από ένα χοντρό πουλόβερ ή ένα χοντρό fleece, προτιμάω 2 πολύ λεπτά fleece με αντιανεμικό κάλυμμα. Μπορώ να φοράω 1 ή 2 ανάλογα με τις συνθήκες. Και τα 2 μαζί είναι λεπτότερα ζεστότερα και διευκολύνουν την κίνηση πολύ περισσότερο από ένα χοντρό fleece αφού δεν κολλάνε στο μπουφάν, ούτε μεταξύ τους.

Όμως, με την κίνηση της μοτοσυκλέτας έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα συνεχές ισχυρό ρεύμα (πολύ ψυχρού) αέρα που διαπερνά τα μονωτικά υλικά και μειώνει ή ακυρώνει την αποτελεσματικότητά τους. Επομένως, χρειαζόμαστε καλή αντιανεμική θωράκιση, που θα κρατήσει τον κρύο αέρα έξω από τη μόνωση. Το καταφέρνουμε με ένα όσο γίνεται αποτελεσματικότερο μπουφάν - κέλυφος, από δέρμα ή κορντούρα, με καλή εφαρμογή και με καλό κλείσιμο σε λαιμό, μανίκια και στήθος.

ΜΠΟΥΦΑΝ & ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ

Στην παρατεταμένη κίνηση, με τις σχετικά μεγάλες ταχύτητες και την έκθεση της μοτοσυκλέτας, η ένταση ανέμου είναι ο σημαντικότερος παράγων που διαφοροποιεί δραματικά και τους άλλους δύο (εσώρουχα και μόνωση).

Με απλό βαμβακερό Τ- shirt αντί για θερμο-εσώρουχο, η διαφορά είναι μεγάλη αλλά δεν ακυρώνει το ταξίδι. Με λιγότερη ή χειρότερης ποιότητας μόνωση, θα κρυώνουμε γρηγορότερα και μάλλον θα σταματάμε συχνότερα, αλλά πάλι δεν θα καταστραφούμε. Κινούμενοι όμως με 150+km/h μετατρέπουμε την άπνοια και το πιθανό ψιλόβροχο σε τυφώνα. Τότε, χρειαζόμαστε ένα μπουφάν και ένα παντελόνι - κέλυφος με πολύ μεγάλη συνολική αποτελεσματικότητα: Αποτελεσματικά, δοκιμασμένα υλικά, συνδυασμένα σε μια ποιοτική κατασκευή και με λειτουργική εφαρμογή στο σώμα μας για να ελαχιστοποιηθούν ή να καθυστερήσουν στο μέγιστο οι απώλειες.

Ένα όχι ειδικό μπουφάν (ακόμα και ακριβό ορειβατικό, ιστιοπλοϊκό ή άλλο) δεν θα τα καταφέρει τόσο καλά στο συνεχές, έντονο ρεύμα αέρα στο στήθος, όσο ένα καλά σχεδιασμένο ειδικά για μοτοσικλετιστή χρήση.

Για τα πόδια, οι απαιτήσεις για μόνωση, είναι φαινομενικά λιγότερες. Στην πραγματικότητα τα άκρα (και ακόμα περισσότερο το κεφάλι) ανταλλάσουν θερμοκρασία με το περιβάλλον γρηγορότερα από ότι ο κορμός και το αποτέλεσμα είναι συνολικά επιβαρυντικό όσο κι αν το υποτιμάμε. Κι εδώ οι γενικές αρχές παραμένουν ίδιες και εδικά το αντιανεμικό κέλυφος παραμένει αδιαπραγμάτευτο. Τελικά το γιλέκο είναι άκυρη εφεύρεση!

Στο κεφάλι, προσθέστε μέσα από το κράνος μια λεπτή μπαλαγκλάβα ή κάτι ανάλογο (buff λέμε!) που να κατεβαίνει μέχρι το λαιμό.

Τελικά, καλύτερα ΚΟΡΝΤΟΥΡΕΣ Ή ΔΕΡΜΑΤΙΝΑ?

Τα δερμάτινα είναι σαφώς πιο φιλικά, πιο ευπροσάρμοστα στις αλλαγές θερμοκρασίας, πιο ανθεκτικά στο χρόνο και πιο ασφαλή σε περίπτωση (μακριά από ‘μας), πτώσης.

Οι κορντούρες πάλι, ως πιο ογκώδεις είναι, για το πολύ κρύο, συγκριτικά φθηνότερη και πιο ζεστή λύση.

Προσέξτε τις λεπτομέρειες: διπλά - τριπλά φερμουάρ, πατιλέτες, ρυθμίσεις σε μανίκια, μέση στήθος και λαιμό, επενδύσεις ή αδιάβροχες μεμβράνες που αφαιρούνται, όλα μας παιδεύουν λίγο παραπάνω αλλά προσθέτουν στο τελικό αποτέλεσμα.

Δεν υπάρχει απόλυτη λύση, αν το βλέπουμε όμως σοβαρά, στη ντουλάπα μας πρέπει μάλλον να υπάρχουν και τα δύο... αλλά σημειώστε ότι στις πίστες δέχονται μόνο δερμάτινα. Όχι από παραξενιά...

Θυμηθείτε κυρίως το «κρεμμύδι»: Το κέλυφος πρέπει να είναι αρκετά άνετο ώστε να χωράει κάμποσες στρώσεις από μέσα και επίσης να ρυθμίζεται στοιχειωδώς όταν αυτές οι στρώσεις λιγοστεύουν ή αφαιρούνται εντελώς (ρυθμίσεις σε λαιμό, μέση, στήθος και μανίκια τουλάχιστον)

Αν πάλι το δείτε μινιμαλιστικά, με μπλουτζίν, φούτερ κα από πάνω αδιάβροχα μπορείτε να πάτε ως την άκρη του κόσμου, αλλά πολύ περισσότερο ταλαιπωρημένοι και πολύ λιγότερο ασφαλείς...

ΚΟΚΚΑΛΑ

Θεωρητικά και πρακτικά, είναι προφανώς σωτήρια. Όσο περισσότερα αντέχετε, τόσο καλύτερα (ειδικά αυτό της πλάτης, αν και το πλέον διακριτικό, ιδίως το καλοκαίρι είναι ανυπόφορο αλλά...).

Σε περίπτωση πτώσης και τριβής είναι σημαντικό να παραμείνουν τα κόκκαλα στη θέση τους. Αυτό είναι σαφώς πιθανότερο να το καταφέρει ένα καλό δερμάτινο, αφού θα σκορπίσει αρκετά δυσκολότερα από την αντίστοιχη κορντούρα...

ΑΔΙΑΒΡΟΧΑ

Οπωσδήποτε σακάκι - παντελόνι (όχι μονοκόμματο, τόχουμε δει το έργο: τις περισσότερες φορές γίνεσαι μούσκεμα γιατί αναβάλεις την ταλαιπωρία να το φορέσεις!). Δοκιμάστε αδιάβροχα μόνο πάνω από το πιο βαρύ χειμερινό σας jacket, φορεμένο πάνω από χοντρά ρούχα fleece κλπ (πλήρες κρεμμύδι, όπως θα είναι το χειμώνα). Βρείτε το μοντέλο και το νούμερο που σας κάνει και μάλιστα είναι σχετικά ευρύχωρο στον καβάλο και στους ώμους.

Μετά, αγοράστε οπωσδήποτε 1 ΝΟΥΜΕΡΟ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ! Προσέξτε να μπαινοβγαίνει εύκολα, να κλείνει καλά στο λαιμό και οπωσδήποτε με λάστιχο στα μανίκια και να περνάει έξω από τα χοντρά «αδιάβροχα» γάντια για να γλυτώσετε κάμποσο νερό που κυλάει από το μανίκι μέσα στο γάντι).

Αγοράστε 1 νούμερο ακόμα μεγαλύτερο επειδή, (α) μπαίνει και βγαίνει πραγματικά ευκολότερα, (β) χωράει και τη μπανάνα (που συνήθως δεν είναι αδιάβροχη), και (γ) δεν θα ανοίξει - διαλυθεί στον καβάλο ή στους ώμους στη μέση του ταξιδιού.

Αν υπάρχει επιλογή με φοδραρισμένο σακάκι, προτιμήστε το: η φόδρα γλιστράει, άρα διευκολύνει το βάλε - βγάλε και τις κινήσεις στην οδήγηση. Και κρατάει ανάμεσα έστω και λίγο παραπάνω αέρα, άρα προσθέτει λίγη παραπάνω μόνωση.

Το παντελόνι πρέπει (α) να είναι αρκετά μακρύτερο από το κανονικό, ώστε στην θέση οδήγησης να μην ανεβαίνει το ρεβέρ ψηλά στη γάμπα και (β) να μαζεύει στο κάτω μέρος με κλιπ ή Velcro για να μην σκαλώνει στα μασπιέ και να μην το πατάτε περπατώντας. Καλύτερα χωρίς φόδρα γιατί θα γλιστρά παραπάνω από όσο θα θέλατε στη σέλα...

Και κάπου στο σετ να υπάρχει μια 100% αδιάβροχη εξωτερική τσέπη, (λέμε τώρα) για να μη χρειάζεται να ξεβρακωθείτε για να βρείτε το καρτελάκι των διοδίων, το πορτοφόλι ή το κινητό που μπορεί (απίθανο...) και να το ακούσετε εν κινήσει να χτυπάει.

Κουκούλα:

Προτιμήστε το πάνω του αδιάβροχου να έχει κουκούλα (αφαιρούμενη ή να μαζεύεται μέσα στο γιακά). Στο δρόμο τη μαζεύετε για να μη χτυπάει. Σε περπατητή βόλτα υπό βροχή πάλι, την ανοίγετε και καθαρίζετε χωρίς ομπρέλα ή άλλο αδιάβροχο. Αν δεν παίζει κουκούλα, φροντίστε για αδιάβροχο καπέλο (στα ορειβατικά ή στα ψαράδικα!)

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Δεν τσιμπάμε στην προτροπή του πωλητή να πάρουμε εφαρμοστά αδιάβροχα για να μη «χτυπάνε» στα πολλά χιλιόμετρα: Με βροχή στο δρόμο πάμε με πολύ λιγότερα και πολύ πιο προσεκτικά.

Επιπλέον: δεν ποντάρουμε στις «αδιάβροχες» κορντούρες! Ακόμα και οι ελάχιστες πραγματικά αδιάβροχες, μουλιάζουν και βαραίνουν αφόρητα, είναι απίθανο να στεγνώσουν σε λίγες ώρες, μέχρι να ξαναφορεθούν το επόμενο πρωί (άσε που θα θέλουν και συνέχεια καθαριστήριο...).

Κι αν κάνει ΠΟΛΥ ΖΕΣΤΗ?

Απόλυτη λύση είναι τα δερμάτινα - κόσκινο. Άπειρες τρύπες για εξαερισμό και ταυτόχρονη πολύ καλύτερη προστασία από τις αντίστοιχες (δικτυωτές) καλοκαιρινές κορντούρες, που σε πτώση και τριβή διαλύονται άμεσα (ακόμη ευκολότερα και από τις χειμωνιάτικες) και δεν κρατάνε τα κόκαλα στη θέση τους.

Προσοχή: Να έχει τρύπες και στην πλάτη, διαφορετικά θα φουσκώνει ανυπόφορα μέχρι ακυρώσεως. Από μέσα ένα συνθετικό (dry tech ) εσώρουχο και δρόμο.

ΜΠΟΤΕΣ Ή ΑΡΒΥΛΑΚΙΑ?

Ένα ζευγάρι καλές μπότες ταξιδιού είναι εξαιρετική λύση για το δρόμο. Φροντίστε να είναι αρκετά άνετες και πραγματικά αδιάβροχες. Δοκιμάστε τες χωρίς ενδοιασμούς για αρκετή ώρα σε λεκάνη με νερό. Αν μπάσουν δεν κάνουν για πολυήμερο ταξίδι, ιδίως από Άλπεις και πάνω. Δοκιμάστε τες όμως και στο περπάτημα. Οι πολύ σκληρές super sport ή αντίστοιχα οι ογκώδεις εντουράδικες είναι υπερβολικά ογκώδεις, πολύ κουραστικές και άβολες.

Επίσης σκεφτείτε ότι ίσως εκτός από τις μπότες, θα χρειαστείτε και ένα ζευγάρι παπούτσια για βόλτα στην πόλη.

Ένα στιβαρό ζευγάρι μποτάκια πάλι, μπορεί να είναι καλό υποκατάστατο, αφού τα κάνει όλα (εκτός από να προστατεύει τις κνήμες), προσέξτε όμως να είναι επίσης αδιάβροχα (ει δυνατόν με μεμβράνη GORE-TEX) και φροντίστε για γκέτες (αλλά συνυπολογίστε ότι σε διαρκή χρήση είναι άβολες).

Μπότες ή μποτάκια, διαλέξτε σχετικά φαρδιά. Αν σας στενεύουν θα εμποδίζουν την κυκλοφορία και θα παγώνουν τα πόδια. Στο περπάτημα πάλι θα είναι μόνιμο εμπόδιο.

Tip:

Υπάρχουν στα ορειβατικά ή είδη σκι, κοντές, mini γκέτες που προστατεύουν ουσιαστικά μόνο το πάνω μέρος από το μποτάκι. Αν τις συνδυάζετε με καλά, δοκιμασμένα αδιάβροχα μποτάκια, δεν χρειάζεστε τίποτα παραπάνω και είναι πολύ πιο εύπεπτες από τις μοτοσυκλετιστικές γκαιτάρες, που σκαλώνουν παντού και με τις οποίες δεν μπορείς να κάνεις βήμα από τη μηχανή. (Και αναγκαστικά είσαι συνεχώς στο ΠΟΛΥ σπαστικό βάλε βγάλε).

ΓΑΝΤΙΑ - πολλά γάντια!

Φροντίστε για πάνω από 2 ζευγάρια γάντια. Βρέχονται εύκολα, (ακόμα και τα τελείως αδιάβροχα, GORE TEX κλπ, μουλιάζουν τελικά από το μανίκι) και στεγνώνουν δύσκολα. Προτιμάτε γενικώς γάντια σχετικά κοντά και οπωσδήποτε χωρίς όγκο πάνω από τον καρπό: δεν προσθέτουν σημαντική προστασία και δεν μπορείτε να τα βάλετε μέσα από το μανίκι του αδιάβροχου, οπότε το νερό από το μανίκι τρέχει κατευθείαν μέσα στο γάντι και το ακυρώνει αμέσως.

Φροντίστε και για εύρος σε πάνω από μια κατηγορία. Τα τρυπητά καλοκαιρινά είναι μια χαρά στους 30+0C, μας καλύπτουν και στους 200C και (οριακά) ακόμα και στους 150C. Σ' ένα Αλπικό πέρασμα όμως, μπορεί ακόμα και τον Αύγουστο να βρούμε για 2-3 ώρες 00C και χιόνια! Από την άλλη, τα χειμερινά δεν αντέχονται πάνω από τους 20+0C και χωρίς γάντια πάλι, δε λέει ούτε στον αυτοκινητόδρομο, ούτε στο στροφιλίκι.

Αδιάβροχα γάντια υπάρχουν, με αδιάβροχες - αναπνέουσες μεμβράνες GORETEX ή τύπου.

Προσέξτε τουλάχιστον να υπόσχονται θερμο-κολλημένες ραφές και τσεκάρετέ την αδιαβροχότητα

στο νιπτήρα. Αλλά μην κολλήσετε: στην πολύωρη χρήση δεν θα τα καταφέρουν πολύ καλύτερα από τα λιγότερο ή καθόλου αδιάβροχα: Θα μουλιάσουν μέχρι αχρηστίας από τη μεμβράνη κι έξω ή και μέχρι μέσα, αφού μοιραία κάποια στιγμή θα γεμίσουν από το μανίκι ή θα χρειασθεί να τα βγάλετε και να τα ξαναβάλετε.

Γενικά διαλέγοντας γάντια διεκδικείστε την ιδανική σχέση (α) καλής αφής-αίσθησης και (β) σχετικής ευρυχωρίας. Τα στενά εμποδίζουν την κυκλοφορία και παγώνουν.

Α! ναι! Έχετε δοκιμάσει να ξαναβάλετε βρεμένα γάντια με βρεμένα χέρια?...

Και στο λαιμό ΜΑΝΤΗΛΙ.

Αντίστοιχα φροντίστε για κάλυψη του λαιμού με κάποιο καλό μαντήλι ή κασκόλ. Εχθρός ο κρύος ή ζεστός αέρας και οι συμπαθέστατες μικρές κιτρινόμαυρες φίλες κάθε μοτοσικλετιστή.

Το μακρύ (κόκκινο?!) πλεχτό κασκόλ που ανεμίζει προς τα πίσω, παίζει μόνο στις ταινίες... Με την προϋπόθεση ότι το μπουφάν κλείνει και εφαρμόζει σχετικά καλά στο λαιμό, δεν χρειάζεται χοντρό μαντήλι ή κασκόλ, είναι απλά άβολο και κουραστικό χωρίς να προσθέτει κάτι ούτε και στις πιο χαμηλές θερμοκρασίες.

Στα ορειβατικά καταστήματα θα βρείτε τα κυλινδρικά "buff". Υπάρχουν διάφοροι τύποι με εξαιρετική λειτουργικότητα και κάνουν πολλές δουλειές: μαντήλι, καπέλο, σκούφος και ως μπαλακλάβα. Είναι πιο ευπροσάρμοστα και λιγότερο αποπνικτικά από τα αντίστοιχα (πιο χοντρά) που υπάρχουν στα είδη μοτοσυκλέτας. Προσωπικά παίρνω μαζί, πάντα 2: ένα απλό καλοκαιρινό και ένα με προέκταση fleece που (όταν χρειάζεται) κλείνει ακόμα πιο σφιχτά το λαιμό του μπουφάν.

ΓΥΑΛΙΑ

Γυαλιά ηλίου (και διορθωτικά) από 2 ζευγάρια. Δεν θέλετε να παρακαλάτε (αγνοώντας την διεθνή ορολογία) έναν άγνωστης αξιοπιστίας οπτικό για μια άμεση επισκευή ή αλλαγή ενός σπασμένου φακού, παραμένοντας σε μια πόλη που δεν είναι στο πρόγραμμα σας, αναγκασμένοι να διαλέξετε κάτι ακριβό που δεν είναι ακριβώς του γούστου σας και κινούμενοι εν τω μεταξύ στα τυφλά...

Τα κράνη με 2η εσωτερική φιμέ ζελατίνα, κερδίζουν έδαφος και είναι πραγματικά εξυπηρετικά (και μπορείτε να περιοριστείτε σε 1 ζευγάρι γυαλιά ηλίου).

Η μόνιμη (εξωτερική) φιμέ ζελατίνα καλύτερα να σας περιμένει σπίτι.

Για τη βόλτα στην πόλη

Κινηθείτε στο ελάχιστο αποδεκτό: Ένα μπλουζάκι polo και ένα τζίν (ακόμα και πάνω από τις μπότες της μηχανής), περνάει σχεδόν παντού. Θα χρειαστεί κάποια προσπάθεια να το αποδεχθούν οι κυρίες της παρέας αλλά τα όρια είναι τελικά σαφή: Αγάπη μου δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορείς να πάρεις μαζί τα πάντα. Αλλά (μωρή) πού 'σαι: ότι πάρεις, εκτός από αυτά που φοράς και τα αδιάβροχα, θα χωράει στη δεξιά βαλίτσα. ΟΛΑ, χωρίς εξαιρέσεις!

Ρίξτε κάπου κι ένα minimal σακιδιάκι ή ακόμα και πάνινο σακούλι από ψώνια (αυτά με το κορδόνι). Βολεύουν για 2-3 μικροπράγματα που θέλετε μαζί στη βόλτα, μακριά από το tank bag που θ' αφήσετε στο δωμάτιο.

ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ CAMPING (εάν...)

Διαλέγω ΥΠΝΟΣΑΚΟ/ους

Ο υπνόσακος συνιστάται ακόμα κι αν δεν σκοπεύετε να διανυκτερεύετε σε camping. Στα καράβια είναι χρήσιμος αν είστε χωρίς καμπίνα, τα καλυβάκια στο μακρινό βορά δεν παίζουν χωρίς υπνόσακο κι ακόμα μπορεί να σας λύσει προβλήματα σε έκτακτες, απρόβλεπτες καταστάσεις: Σε ένα λιμάνι δεν βρίσκεις εύκολα ή δεν θέλεις να χρυσοπληρώσεις ξενοδοχείο για μισή νύχτα μέχρι να έρθει το πλοίο. Με έναν έστω στοιχειώδη υπνόσακο τη βγάζεις άνετα σε ένα καναπέ του terminal.

Ατομικός ή να ζευγαρώνει, για θερμοκρασίες γύρω στους +10οC comfort. (Σε περισσότερο κρύο πρακτικά ψάχνετε για δωμάτιο...). Αναζητήστε αυτούς με το μικρότερο βάρος / όγκο που μπορείτε να πληρώσετε. Υπάρχουν απίστευτες διαφορές: πακέτο 1lit και βάρος 600g ανά υπνόσακο, είναι πολύ βολικότερο από το σύνηθες 6πλάσιο)

Tip:

Αν χρησιμοποιούμε 2 ενωμένους υπνόσακους, τους κρατάμε ενωμένους και τους μεταφέρουμε σε μια λίγο μεγαλύτερη θήκη (πχ σακούλα από παλιά σκηνή ή ακόμα καλύτερα compression sack, ρωτήστε στα ορειβατικά). Γλυτώνουμε πολύ περιττή δουλειά ένωσε-χώρισε κάθε φορά και πολύ χριστοπαναγία με τα μαγκωμένα φερμουάρ (επίσης κάθε φορά).

Και ΥΠΟΣΤΡΩΜΑ/τα

Τα κλασικά αφρώδη είναι πολύ ογκώδη, άβολα και επειδή είναι πολύ ελαφρά και εύκαμπτα, χαλάνε υπερβολικά την αεροδυναμική στο δρόμο. Καλύτερα τα αυτο-διογκούμενα (ορειβατικά - κατασκηνωτικά). Προτιμήστε κάποιο μοντέλο με το χαρακτηρισμό light (αραιότερες κυψέλες υλικού) στα 2,5cm πάχους, όπου η

απαίτηση για μικρό όγκο συναντά την ελάχιστη απαιτούμενη άνεση. (2 αυτo-διογκούμενα = 1 κλασικό foam και ΠΟΛΥ καλύτερος ύπνος)

Φουσκωτό/ά ΜΑΞΙΛΑΡΙ/α

Ελάχιστο βάρος / όγκος και αντίστοιχα τεράστια διαφορά στον αυχένα σε σύγκριση με τα κόκαλα του διπλωμένου τζάκετ. (Μεταφέρονται ξεφούσκωτα, μαζί με τους υπνόσακους)

Ποιά ΣΚΗΝΗ ?

Μια μικρή, 2 ατόμων, είναι υπερ-αρκετή και σχετικά μαζεμένη για μεταφορά με μοτοσυκλέτα. Αλλά θέλετε καλής ποιότητας γιατί μάλλον θα τρώει πολύ νερό. Καλύτερα επιλέξτε από high ορειβατικές μάρκες για μικρό πακέτο, μικρό βάρος, γρήγορο και εύκολο στήσιμο, (ρωτήστε για «3 εποχών»). Είναι από ακριβότερες έως απίστευτα ακριβότερες, αλλά δεν ξέρω κανέναν που να μετάνιωσε για μια σχετικά λογική επένδυση. Βασικό (Αμερικάνικο) κριτήριο: Η σωστή σκηνή στήνεται στο σκοτάδι, χωρίς φακό, από ένα άτομο χωρίς βοήθεια, και μετά από 6 μπύρες.

Αποφύγετε τα πολύ σοφιστικέ σχήματα. Το κλασικό τετράπλευρο igloo, σε καλές συνθήκες, μπορεί να σταθεί ακόμα και χωρία κανένα κάρφωμα (πολύ βολικό αν στήνεις και ξεστήνεις καθημερινά). Ο διαμπερής σχεδιασμός είναι αδιαπραγμάτευτος για εξαερισμό στη ζέστη του Νότου. Οι μεγάλες επιφάνειες με ακάλυπτη γάζα δεν είναι καλή επιλογή στις σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες του Βορά.

Οπωσδήποτε, πάρτε ένα extra πλαστικό προστατευτικό δάπεδο. Είναι must για να προστατέψει τη σκηνή σας από πετραδάκια, αγκάθια, λάσπες κλπ, και εσάς από πολλή ενδιάμεση φασίνα. Φροντίστε όμως να μην είναι μεγαλύτερο και περισσεύει γύρω από τον πάτο της σκηνής, γιατί όταν βρέχει, θα μαζεύει τα τρεχούμενα νερά και θα τα οδηγεί κάτω από τον πάτο (κι από κει στο εσωτερικό, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή τρυπίτσα, που συνήθως υπάρχει).

Οπωσδήποτε πάρτε μαζί σας ένα ανταλλακτικό τμήμα μπανέλας ή/και μια λίγο χοντρότερη σωλήνα - νάρθηκα για πιθανή επισκευή. Από πασσαλάκια, (α) πλήρες σετ από γερά - μακριά καρφιά (καλά αλουμινένια ή σιδερένια) και (β) λίγες κοντές αλλά γερές γλώσσες για τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις με πολύ μαλακό χώμα ή άμμο, (γ) Μετρήστε τα για να τα μαζεύετε προσεκτικά αλλά υπολογίστε και επιπλέον 1-2 spear (στραβώνουν, μένουν καρφωμένα, τελικά λιγοστεύουν...).

Και ΚΑΡΕΚΛΕΣ?

Όχι βέβαια τις κλασικές της παραλίας αλλά ειδικές υφασμάτινες θήκες ελάχιστου όγκου, που μετατρέπουν τα (αυτό-διογκούμενα) υποστρώματα σε υπερ-αναπαυτικές χαμηλές καρέκλες και το πρωί διπλώνονται και πακετάρονται μαζί με τη σκηνή. Ρωτήστε στα ορειβατικά μαζί με τα υποστρώματα. Πολυτέλεια? Όχι όταν δείτε τους συνταξιδιώτες σας να ψάχνουν απελπισμένα για μια πλαστική καρέκλα δανεική από τον γείτονα με το camper. Θα σας ζηλέψει κόσμος (πάρτε 2, μπορεί να βγάλετε και γκόμενα...).

Και τι ΓΚΑΖΙΕΡΑ?

Εκτός από το κλασικό γκαζάκι, για μεγαλύτερη χρηστικότητα και ταχύτητα, διαλέξτε κάποιο μοντέλο εξειδικευμένης μάρκας (MSR, COLEMAN ή άλλη, σε ορειβατικά ή κατασκηνωτικά καταστήματα). Υπάρχουν επιλογές για διάφορα καύσιμα και με διάφορα πλεονεκτήματα η καθεμία. Για αέριο βεβαιωθείτε ότι θα μπορείτε να βρίσκετε καθ' οδόν συμβατές φιάλες (πόσες να φορτώσετε?). Για βενζίνη, εξασφαλίστε απλά τρόπο τροφοδοσίας από την ίδια τη μοτοσυκλέτα

(Top: βρυσάκι ασφαλείας που παρεμβάλλεται στο σωλήνα τροφοδοσίας - όχι σε φανερό σημείο!).

Τι ΣΚΕΥΗ (κατσαρολικά)?

Πρακτικά θα χρειασθείτε:

- Μια κατσαρόλα με καπάκι (όσο ελαφρύτερη / μικρότερη γίνεται),

- Ένα ανοιχτό ρηχό σκεύος σαν τηγάνι (με το ίδιο καπάκι της κατσαρόλας)

- Κάτι ειδικό για τσάι ή καφέ, εκτός αν περιορισθείτε στα φακελάκια του Nescafe ή του Lipton) κατευθείαν στην κούπα (κούπα: κάτι inox ή, ακόμα καλύτερα πλαστικό όσο γίνεται πιο συμμαζεμένο).

Σημειώστε ότι σε σκεύος 1 lit μπορείτε να ετοιμάσετε ρύζι ή κάτι ανάλογο για 2 άτομα και ότι τα αντικολλητικά, είναι μεν σχετικά ακριβότερα αλλά σημαντικά πιο εύχρηστα και ευκολότερα στο καθάρισμα από τα inox. Δείτε διάφορα σετ σε καταστήματα camping ή ορειβατικών ειδών (που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση σε μικρό όγκο - μικρό βάρος πτυσσόμενες λαβές κλπ) Προσέξτε τη συσκευασία μεταφοράς και μην ξεχνάτε: Το ότι αγοράσατε ένα σετ 5-6 τεμαχίων, δεν σας υποχρεώνει να τα κουβαλάτε όλα παντού...

ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΦΟΡΤΩΝΟΥΜΕ...

Σε κάθε περίπτωση, ξεκινάμε σκληραίνοντας την πίσω ανάρτηση, και αυξάνοντας την πίεση στα ελαστικά, ανάλογα με το φορτίο που θα μεταφέρουμε, και σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστή (διαφορετικά, θα δούμε πολύ γρήγορα, ειδικά το πίσω λάστιχο «τετράγωνο» (@#$%^&*).

ΣΚΛΗΡΕΣ ΒΑΛΙΤΣΕ ή SOFT ?

Στις βαλίτσες, βάζουμε ρούχα, αλλαξιές κλπ, μαζί με διάφορα που ξέρουμε ότι δεν θα χρειαστούμε στο δρόμο. Οι σκληρές (πλαστικές ή μεταλλικές) είναι πιό εύχρηστες, φορτώνονται εύκολα και με μεγαλύτερη ασφάλεια, αλλά είναι ακριβές, βαριές και μερικές φορές κάνουν κακό στην υγεία του σκελετού, μεταφέροντας χωρίς ελαστικότητα όλες τις ταλαντώσεις του φορτίου στο πίσω υπο-πλαίσιο. Γι' αυτό διαλέγουμε βαλίτσες με σύστημα στήριξης σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία: 2 επάνω (στο υποπλαίσιο) έχουν όλες! Κάτω και εμπρός (στη βάση του πίσω μασπιέ) είναι επίσης αδιαπραγμάτευτο!

Ακόμα καλύτερα: κάτω και πίσω, μια γέφυρα που κοντράρει μεταξύ τους τις 2 βαλίτσες. Αν δεν υπάρχει η γέφυρα, αυτοσχεδιάζουμε. Αν δεν γίνεται, δεν ξεπερνάμε το συνιστώμενο βάρος ούτε κιλό!

Οι μαλακές πάλι είναι πολύ φθηνότερες, είναι ασφαλέστερες στο χώμα, αλλά και σε τυχόν τουμπίδια (με ελάχιστη καταπόνηση πλαισίου).

Αλλά, ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ!

Και στα πολλά km ψιλο-ανεμίζουν και θέλουν αυτοσχεδιασμούς για επιπλέον στήριξη ανάλογα με τη μοτοσυκλέτα (εύκολο, αλλά μπελάς στο λύσε - δέσε). Προσοχή και στον κίνδυνο να καούν ακουμπώντας στην εξάτμιση, ή να ζορίζουν μέχρι θραύσης τα φλας.

Αν για το μηχανάκι σας υπάρχουν after market προστατευτικά για σαμάρια, go for it, αλλιώς αυτοσχεδιάστε (και δοκιμάστε τα με πλήρες φορτίο μέχρι το Λουτράκι. Δεν θέλετε κατάρρευση του συστήματος κάπου μακριά από το φίλο σας το Μήτσο με την ηλεκτροκόλληση...)

Περί αδιαβροχότητας: Οι σκληρές βαλίτσες υπόσχονται και τηρούν περισσότερα από τις soft με τα ατελείωτα φερμουάρ. ΟΜΩΣ τίποτα δεν είναι απόλυτο: αν πχ κλείνοντας μια βαλίτσα μαγκώσετε με το καπάκι ένα κορδονάκι που περισσεύει, πάει η αδιαβροχότητα: Το κορδόνι, σαν φυτίλι θα βάλει μέσα απίστευτη ποσότητα νερού και με το βρισίδι τίποτα δεν θα στεγνώσει γρηγορότερα. Καλύτερα βάλτε τα πράγματα σε αδιάβροχες σακούλες μέσα στα μπαγκάζια, ακόμα και απλές σακούλες σκουπιδιών

Tip (1):

Από το πρώτο κιόλας βράδυ, ξανα-μοιράστε τα περιεχόμενα στις 2 βαλίτσες, όχι σε ατομική βάση, αλλά με σκοπό να παίρνετε μαζί σας στο δωμάτιο, ή να ανοίγετε για 3-4 μέρες, μόνο τη μια.( συγκεντρώστε αλλαξιές εσώρουχα και μια αλλαξιά της βόλτας, πετσέτες, σαγιονάρες, necessary για 2 άτομα στη μια!)

Tip (2):

Αν οι βαλίτσες δεν αφαιρούνται εύκολα από τη μοτοσυκλέτα (πχ μεταλλικές), τοποθετήστε τα πράγματά σας πρώτα σε έναν εύκολα μεταφερόμενο σάκο (σακ-βουαγιάζ , σετάκι στα μέτρα της βαλίτσας, ή απλή - «μπόλικη» υφασμάτινη σακούλα) που βγαίνει αλλά κυρίως ξαναμπαίνει εύκολα στη βαλίτσα.

Tip (3):

Αν οι αδιάβροχες εσωτερικές (νάιλον) σακούλες είναι διαφορετικών χρωμάτων (ή διαφανείς), θα ξέρετε τι είναι - πού και θα ψάχνετε λιγότερο.

Γιατί DRY-BAG και όχι TOP-CASE ?

Τα κατασκηνωτικά είδη (ή και μόνο οι υπνόσακοι), και πιθανά κάποια ογκώδη αντικείμενα που δεν χωράνε στις βαλίτσες τοποθετούνται (υποχρεωτικά) πίσω στη σχάρα. (πχ ένα 2ο ζευγάρι παπούτσια, αλλά μη το πείτε από την αρχή στη κυρία σας κι ανοίξετε ολέθριες εναλλακτικές...). Αλλά γιατί σε dry-bag και όχι top-case?

To top case έχει ένα βασικό ελάττωμα: Είναι ανελαστικό. Στην καθημερινή χρήση αυτό μπορεί να μην είναι πρόβλημα, αλλά στο ταξίδι μας χαλάει με 2 τρόπους:

(α) δεν μπορούμε να το αυξομειώνουμε κατά βούληση ανάλογα με τις ανάγκες μας (β και χειρότερα ) μεταφέρει έως και πολλαπλασιασμένες τις ταλαντώσεις στο πλέον ευαίσθητο μέρος του σκελετού της μηχανάρας: στο υποπλαίσιο, που συνήθως δεν τα γουστάρει κάτι τέτοια (έχετε δει Tiger μονόσελο?).

Ότι είπαμε παραπάνω για τις βαλίτσες εδώ είναι ακόμα πιο σοβαρό: δεν υπάρχει τρόπος να ενισχύσεις το υποπλαίσιο. Τόχεις δει σε προπορευόμενη μηχανή να κουνιέται σαν τραμπάλα σε κάθε κίνηση της ανάρτησης. Με μεγάλο φορτίο ΣΠΑΕΙ!

Κάποιες (σοβαρές) εταιρίες, κατασκευάζουν μόνο μικρά top-case, δεν τα προτείνουν για ταξίδι, τα απαγορεύουν εντελώς έστω και για ελάχιστο χώμα και επιμένουν στα αστεία φορτία max 5kg (ενώ στις πλαϊνές πάνε στα 15-20, ακόμα και 25kg X 2 χωρίς να το κάνουν θέμα),

Για πίσω λοιπόν θέλουμε ελαστική αποσκευή, τύπου σακ- βουαγιάζ. Επιλέγουμε αντ' αυτού το απολύτως ευπροσάρμοστο και ελαστικό dry-bag, κυρίως για τη βασική του ιδιότητα που σώζει ζωές: δεν μπάζει νερό γενικώς!



Και χωράει λίγα, ή περισσότερα, ή ακόμα περισσότερα (ακόμη και ένα ολόκληρο δέρμα τάρανδου που μου εμφάνισε η κυρία - συνεπιβάτις μου κάπου στη Βόρεια Φινλανδία και πήγε να μου βγει το hot-dog από το δεξί ρουθούνι), χωρίς να απειλεί τη σκληρή πλην ευαίσθητη ουρά της καλής μας.

Όμως προσοχή: Όταν το κλείνουμε, το dry-bag, έχει την τάση να κρατάει αέρα, άρα και μεγαλύτερο - κούφιο όγκο. Η αφαίρεση ΟΛΟΥ του αέρα και η ελαχιστοποίηση του όγκου στο κλείσιμο είναι πολύ σημαντική και για αεροδυναμικούς λόγους αλλά και για λόγους ασφάλειας: με το πέρασμα της ώρας και με το σφίξιμο από τους ιμάντες ή τα χταπόδια, χάνει σιγά - σιγά αέρα και το δέσιμο χαλαρώνει, με κίνδυνο να μετακινηθεί το φορτίο ή (χειρότερα) να φύγει ή να πέσει στο πλάι (φρίκη!).

Tip:
Αν ο σάκος δεν έχει ειδική βαλβίδα για να αφαιρείται ο αέρας όταν τον κλείνουμε, ανοίγουμε μια μικρή τομή (1 ή 1,5cm) κοντά στον πάτο. Όταν κλείνουμε και μετά όταν σφίγγουμε το σάκο στη σχάρα, φροντίζουμε η τομή (α) να μένει ανοιχτή ώστε να βγει όλος ο αέρας και (β) να βρίσκεται στο κάτω - πίσω μέρος όπως φορτώνεται ο σάκος, για να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα εισροής νερού από τη βροχή.

Και γιατί ΤΑΝΚ BAG ?
Στην αρχή φαίνεται άτσαλο, αλλά βολεύει ότι χρειαζόσαστε καθ' οδόν: αδιάβροχα, δεύτερα γάντια, γυαλιά, νερό, φακό, σουγιά, πολυεργαλείο, χαρτί υγείας, φορτιστές, μπαταρίες, φωτογραφική μηχανή, χάρτες, βιβλία άμεσης χρήσης, φαρμακείο, κλπ. Μεταφέρει αυτομάτως ένα μέρος του φορτίου μας προς τα εμπρός βελτιώνοντας τη οδική συμπεριφορά του συνόλου και αφαιρείται εύκολα για να το παίρνουμε μαζί με τα πράγματα αξίας που καλό είναι να μην αφήνονται εκτεθειμένα οπουδήποτε με τη μοτοσυκλέτα. Στην ειδική ζελατίνα, φέρει με τον πλέον λειτουργικό τρόπο τον απαραίτητο χάρτη και τα σκονάκια για τη διαδρομή, αλλά προσέξτε το μέγεθος και το σχήμα της ζελατίνας σε σχέση με τους χάρτες: Ο χάρτης πρέπει να μπαίνει σχετικά εύκολα, ανοιχτός σε 2σέλιδο (δηλαδή όρθιο, ~Α4).

Αδιαπραγμάτευτο είναι το αδιάβροχο κάλυμμα (κορυφαίο το διαφανές που δεν ακυρώνει το χάρτη) και προσέχουμε να στερεώνεται καλά, ιδίως στο εμπρός μέρος γιατί εν κινήσει, ο αέρας το τραβάει προς τα πάνω. Οι αδιάβροχες σακούλες είναι εδώ δύσχρηστες (δεν μπορείτε να τα έχετε όλα προστατευμένα).

ΣΑΚΚΙΔΙΟ μήπως?
ΟΧΙ. Ανεβάζει ψηλά το κέντρο βάρους, κουράζει δυσανάλογα ιδίως σε παρατεταμένη χρήση, και πρακτικά είναι αδύνατον να διατηρηθεί στεγανό. Αν παρόλα αυτά δεν το αποφύγετε, (επειδή πχ «στο Hayabussa η σκάρα είναι προσβολή»), διαλέξτε ένα σχετικά μικρό, καλής εφαρμογής, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΑΚΙΔΙΟ ΜΕ ΚΑΛΟΥΣ ΙΜΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΖΩΝΗ μέσης και όχι ένα απλό σακ-βουαγιάζ περασμένο στους ώμους, που σκοτώνει με δόσεις (ή και μετρητοίς σε κάποια «περίεργη» στροφή).

Ακούγονται πολλά? ΕΙΝΑΙ!

Το πιο απαιτητικό ταξίδι (σε αποσκευές) που αντιμετώπισα (ως τώρα, γιατί ελπίζω και σε χειρότερα, αλλά μάλλον θα το παίξω πιο light), ήταν Αύγουστο μήνα, ως το Βόρειο Ακρωτήρι, μέσω Ιταλίας: Ήλιος με 38οC Αθήνα - Πάτρα και 43οC στην ατελείωτη ευθεία της Bologna, καταρρακτώδης βροχή και 11οC στο πέρασμα των Άλπεων (Brenner Pass), εναλλασσόμενος ήλιος με συννεφιές και 18οC μέχρι τη Νότια Σουηδία. Από κει και πάνω, σταθερή βροχή και κατρακύλα του θερμόμετρου ως τους +2οC απογευματάκι, φθάνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι. Όλες οι εναλλαγές καιρού σε 7 μέρες και όλα τα απαιτούμενα ρούχα συν τον εξοπλισμό camping, βιβλία κλπ. 2 άτομα (100+55kg) και οι αποσκευές ζυγισμένες, +62kg. Φορτωθήκαμε, πήγαμε και γυρίσαμε με το κακόμοιρο το R80GS των 50hp, των 15 χρόνων και των 240.000km στο ξεχαρβαλωμένο του κοντέρ. Να μην ξεχάσω επιπλέον, (το ανέφερα και λίγο πιο πάνω) το δέρμα τάρανδου (ολόκληρο), τα 42(!) μαγνητάκια (αναμνηστικά για τους φίλους, 3,4 kg) και κάμποσες άλλες απίθανες μαλακίες που φορτωθήκαμε στο δρόμο.

Hot spot: η εξαιρετική πατέντα με τα ποδηλατικά σαμάρια δεξιά και αριστερά στο ρεζερβουάρ (ειδικά για GSPD, παρέχεται έτοιμο know how)

Υπάρχει βέβαια και το ακριβώς αντίθετο μοντέλο των φίλων από το Frontignan (Ν. Γαλλία, στη λιμνοθάλασσα Νότια του Montpellier): Ταξιδεύουν με δερμάτινη φόρμα και μόνο με ένα πολύ μικρό tank bag, με 1 σετ αδιάβροχα, 1 σλιπ, , οδοντόβουρτσα και ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ. Για αλλαξιά T-shirt, αγοράζουν αναμνηστικό στο δρόμο. (Έχουν και Ι LOVE MYKONOS από τη δεκαετία του '80...)

6 -7 χρόνια μετά τη γνωριμία μας (στην επιστροφή από Ισπανία), μας δουλεύουν ακόμα στα email για τον όγκο των αποσκευών μας.

Τοποθετηθείτε κάπου ανάμεσα στα δύο μοντέλα, όπου σας ταιριάζει περισσότερο... Και λάθος να κάνετε, θα το μαζέψετε όσο γίνεται και θα το διορθώσετε στην επόμενη.

Σημασία έχει η αναχώρηση.

Ελπίζω να βόηθησα, ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!